The Greatest

Για το ‘Ben’, για το άφρο μαλλί, για το ‘Rockin Robin’, για τον αμίμητο χορό, για το ‘Say Say Say’ με τον Paul, για την κιθάρα του Eddie Van Halen στο ‘Beat It’, για την εμφάνιση στα 25 χρόνια της Motown και για το λευκό γάντι, για τα φωτισμένα τετράγωνα του ‘Billie Jean’, για τις λευκές κάλτσες, για τα μαγικά άλμπουμ με τον Quincy Jones (“I've lost my little brother today, and part of my soul has gone with him"), για τη διαφήμιση της Pepsi και τη φωτιά που είχαν πάρει τα μαλλιά του (και τη σάτιρα του Neil Young στο ‘This Note’s For You’), για το ‘ABC’, για το ‘I Can’t Help It’, για την εμφάνιση με τη Madonna στα Όσκαρ (“I can’t stop crying over the sad news,” Madonna says. “I have always admired Michael Jackson. The world has lost one of the greats, but his music will live on forever”), για το βίντεο του ‘Thriller’, για το ‘I Want You Back’, για την εμφάνιση με τον James Brown και τον Prince, για το στραβό χαμόγελο και την παιδική φωνή, για το κλιπ του ‘Liberian Girl’ σε καρέκλα σκηνοθέτη, για τον Bubbles, για τον σεβασμό του Glastonbury, για όλο το ‘Thriller’ και το ‘Off The Wall’ που εξακολουθώ να λατρεύω. Ήταν όντως ο βασιλιάς της ποπ. Κι ο σπουδαιότερος (σε μεγάλη κλίμακα) των ‘80s μαζί με τον Prince και τη Madonna. R.I.P. Jacko.

κι εσύ μου μιλάς για synch..

και του χρόνου σπίτια σας

Ebony Bones

Ebony Bones

Egotrya

Τι έμεινε: οι υπέροχοι Jazzanova (που οι πιο πολλοί τους σνόμπαραν) ● η Florence (ως παρουσία) ● τα παραπανίσια κιλά του Jeremy Greenspan (κι η πολύ ωραία φωνή του) ● η ανυπαρξία τυπωμένων προγραμμάτων, και τις 3 μέρες ● ο πολύ καλός ήχος σε όλες τις σκηνές (εξαιρείται το D7) ● ο όμορφος κόσμος (αν εξαιρέσω κάτι άσχετους που είδαν φως και μπήκαν Σάββατο ξημερώματα μετά το «ποτάκι» στο Γκάζι) ● οι παππούδες Egotrya (ο μπαρμπα-Beppe Loda κι ο Francesco Boscolo, με πορτοφόλι με αλυσίδα και cult μπλουζάκι ‘Born to be free’) ●

YOU

3 Chairs

Mathew Jonson

η πιο ευχάριστη έκπληξη (Friendly Fires) κι η μεγαλύτερη απογοήτευση (A Mountain Of One) ● αν κριτήριο ήταν το πόσο θόρυβο κάνεις για να αποδειχτείς σπουδαίος, τότε οι καλύτερες εμφανίσεις θα ήταν του Squarepusher και του Bug ● έλα όμως που ο Squarepusher αναλώθηκε σε ένα αχρείαστο drum’n’bass παραλήρημα που δεν οδηγούσε πουθενά ● ο δε Bug, γέμισε τόση φασαρία τον Παλαμά, όσο ποτέ άλλοτε- απ’τα ηχεία έβγαινε μια πηχτή μάζα θορύβου, στα οποία ο “rapper” του δε σταμάτησε να μιλάει (τι έλεγε άραγε; Στο τριακοστό “make some noise” αποχώρησα) ● η Tangerine Dream-like ταξιδιάρικη μουσική των YOU ●

Caribou

o Caribou περιμένει να βγει, ο Bug νανουρίζει κόσμο

Hudson Mohawke

η διεκπαιρεωτική και μόνο εμφάνιση του Fennesz (είχε φανεί το πράγμα από το ‘Black Sea’) ● όλο το σετ του Theo Parrish ● αβάσταχτη μελαγχολία Κυριακή βράδυ στο Μπενάκη: λίγος κόσμος, παλιά μουσική, ένα παράξενο αεράκι ● στον Mulatu βαρέθηκα λίγο, η Ebony Bones πολύ αυγό κι ομελέτα τίποτα, ξεπερασμένοι οι Cluster (τον πήρα λιγάκι στο αμφιθέατρο) ● ο Hudson Mohawke, που μπόρεσε και πέρασε στην Τεχνόπολη χωρίς να δείξει ταυτότητα

The Bug

Junior Boys

Mulatu Astatke εις διπλούν

δυστυχώς έχασα το μοναδικό ελληνικό όνομα που ήθελα πολύ να δω, τον Biomass ● χάλια μαύρα οι New Young Pony Club, αστείες επιλογές οι Aeroplane, ανυπόφορα ομοιόμορφη η μουσική του Mathew Jonson (και τι τουπέ..) ● ο Marcellus Pittman γκολ τελείως να βολτάρει το Σάββατο με τον Rick Wilhite με βινύλια Cobblestone Jazz στο χέρι ●

The Teenagers

A Mountain Of One

Matthew Herbert

o Evripidis με έκανε και έσπασα το ρεκόρ παραμονής μου στο Αμφιθέατρο: ζήτημα να άντεξα αυτό το πράγμα 5-10’ ● οι Schaltkreiss Wassermann μήπως μπερδεύτηκαν και ήρθαν synch αντί για το φεστιβάλ της Σαμοθράκης; ● του χρόνου προβλέπω headliners στο synch τους Sonic Youth, όπως πάει το πράγμα..

Matthew Herbert ii

Theo Parrish

synch is pink

Απόψε το βράδυ στην Τεχνόπολη ξεκινά το 6ο synch festival. Μπορεί να είναι maximum 2-3 τα ονόματα που θέλω πολύ να δω, μπορεί να μου λείπει το Λαύριο, αλλά πιστεύω πως θα περάσω καλά. Είναι η πιο pop χρονιά του φέτος, αν πας με θετική διάθεση όλα θα μοιάζουν ευχάριστα.

Το βίντεο πιο πάνω είναι από το synch του 2007. Αν θυμάμαι καλά τη σειρά των ονομάτων, βγήκα απ’το αμφιθέατρο όσο έπαιζε ο Dani Joss, για μια βόλτα από τον Moxie Paul στο toll (και το υπόγειο), στους Phace και Misanthrop στη μικρή σκηνή, και Front 242 στην κεντρική.

tres fabre

Χτες βράδυ είδα στο Παλλάς το ‘Όργιο της Ανεκτικότητας’ του Jan Fabre.

Και τι είδα: Καναπέδες Chesterfield να παρουσιάζονται ως σεξουαλικό αντικείμενο και απόδειξη ισχύος. Κι ως επιβήτορες επίσης. Γυναίκες να γεννούν προϊόντα του σούπερ μάρκετ. Ρατσιστικά ανέκδοτα. Συνουσιασμό με μια καραμπίνα. 2 άνδρες και 2 γυναίκες σε διαγωνισμό μαλακίας. Σάτιρα του καταναλωτισμού και της «διαφορετικότητας». Το ‘Come Together’ των Beatles, με το come ως cum. Επιρροές από τον ‘Θυρωρό της Νύχτας’ της Λιλιάνας Καβάνι (εμφανέστατες), ‘Underground’ του Κουστουρίτσα, ‘Salo’ του Παζολίνι (αφανείς). Τη ‘Λίμνη των Κύκνων’ του Τσαϊκόφσκι με καροτσάκια του σούπερ μάρκετ. Υπαρξιακές ανησυχίες μέσω τέχνης. Dolce Gabbana, Louis Vuitton, Chanel, δονητές. Handjobs και fashion magazines. Ιησού με σταυρό ΙΚΕΑ.

Το περίμενα χειρότερο είναι η αλήθεια (υπήρχαν σημεία που μ’άρεσε πολύ), αν και η αποθέωση απ’το κοινό στο τέλος μου έμοιαζε απρόσμενη. Δε θα’θελα να δω κάτι ανάλογο από Έλληνα, ούτε καν να σκεφτώ πώς θα βγει κάτι τέτοιο. Περίμενα πολύ κόσμο να αποχωρήσει, αλλά μάλλον ήταν υποψιασμένοι και διαβασμένοι- ή πάλι «τιμούσαν τον καλλιτέχνη» (πώς αλλιώς, αν έχεις σκάσει το 70ευρο..).
Το σίγουρο είναι, (όπως λέγαμε και μετά την παράσταση), πως οι νέες παραστάσεις του Ρήγου και του Παπαϊωάννου θα έχουν πολύ καναπέ και καροτσάκι..

Ούτε χορός ούτε θέατρο, το ‘Όργιο’ θα μπορούσε με δυο λέξεις να χαρακτηριστεί Μαλακίας Εγκώμιον.

the sun always shines on the poles

Μια εβδομάδα στους πόλους, εκεί που ο ήλιος δεν φεύγει ποτέ.
Η μουσική είναι του Avi Huchberg (παραγωγού των Fuzztones, αν δεν κάνω λάθος).

δαβίδ

Οι Radio Dept. είναι από τα καθαρόαιμα shoegaze pop σχήματα της Σουηδίας για τη δεκαετία που φεύγει. Στο EP τους ‘Freddie and the Trojan Horse’ άφησαν για λίγο πίσω τους το shoegaze (και καλά έκαναν). Κι οριστικά πέρασαν στην άλλη όχθη με το ‘David’, που πηγαίνει για feelgood hit of the summer.

The Radio Dept.-David

ipoddataloaded050609

Laurent Garnier-Tales of a Cleptomaniac (σαλάτα)
Nathan Fake-Hard Islands (αφόρητο στην πρώτη ακρόαση)
LTJ Bukem-FabricLive 46 (summer breeze)
Monolake-Atlas/Titan (ψήγματα dubstep ή είναι ιδέα μου;)
Sunn O)))-Monoliths & Dimensions (βαρέθηκα)
J Dilla-Jay Stay Paid (όχι απ’τα καλύτερά του, αν και τα τελευταία tracks είναι killers)
Scanner-Rockets Unto the Edges of Edges (απρόσμενα ωραίο, απ’τα καλύτερα του είδους φέτος)
Clark-Totems Flare (τα μισά κομμάτια είναι χάλια μαύρα, το σώζει η τριάδα ‘Absence’-‘Growls Garden’-‘Suns Of Temper’)
10 20-10 20 (IDM meets dubstep-δεν είναι όσο βαρετό ακούγεται, το κάθε άλλο)
Kuniyuki-Remixed Vol.4 (i love this guy)
DJ Springles-Midtown 120 Blues (o Terre Thaemlitz παίζει house- deep and lovely)
Faze Action-Stratus Energy (disco biscuit)

[pic]

blank is the new black

Ευρωεκλογές, και το μόνο που δεν έίναι θέμα συζήτησης, είναι η Ευρώπη. Μοιάζουν οι πιο μάταιες εκλογές, ever. Ποιος πιστεύει ότι κάτι πραγματικά θα αλλάξει; Το μόνο νέο εδώ, οι γιαλαντζί Οικολόγοι. Καινούργιο κοσκινάκι μου, έγινες και trendy..
Κατά τα άλλα, απόψε στην τηλεόραση του ΣΚΑΪ έχει το ‘Home’ του Yann Arthus Bertrand. Το βλέπεις και στο YouTube link.


Τα φετινά πλέι-οφ στο ΝΒΑ πάνε για θρίαμβο της άμυνας. Τα καλά της Ευρώπης μεταφέρθηκαν στην άλλη όχθη. Οι Lakers παίζουν στον Dwight Howard την άμυνα που έπαιζε η CSKA στον Pekovic. Κι ο Kobe Bryant σουτάρει απ’τα 6 μέτρα σαν τον MJ επί 40 λεπτά..


Διάβαζα τις (πολυαναμενόμενες) δηλώσεις του Κόκκαλη, με το διώξιμο Βαλβέρδε κτλ. Και με όλες τις ειρωνείες προς ανθρώπους που έπαιξαν μπάλα στον ΟΣΦΠ (κι έχουν προσφέρει στο σύλλογο που διοικεί ο ίδιος), όλες τις κοροϊδίες προς τους δημοσιογράφους (που σαν χάνοι καθόντουσαν και τον κοιτούσαν), με έκανε να σκεφτώ πως αυτός ο άνθρωπος, με το άχαρο εμετικό χάχανο και τον κυνισμό να τρέχει σαν αφρός απ’το στόμα, θα μπορούσε να’ναι ένας Μπερλουσκόνι για τη χώρα μας. Να μας κυβερνά και να μας κοροϊδεύει: «Ρε βλάκες, με ψηφίζετε, τι μιλάτε; Εγώ και με τον Παπουτσή Υπουργό Εξωτερικών θα κυβερνήσω τη χώρα».


Πέρασα τις προάλλες απ’τον Αγ.Παντελεήμονα. Η κατάσταση δεν είναι όπως την περιγράφουν τα κανάλια και τα μέσα. Είναι χειρότερη. Μπήκα σε ένα ψιλικατζίδικο να ρωτήσω έναν δρόμο κι εξαφανίστηκα. Το βλέμμα μου βγαίνοντας έπεσε σε ένα απέναντι μπαλκόνι- στο σπίτι πρέπει να έμεναν πάνω από 10-12 άτομα. Και μου φάνηκε τόσο παράξενο, σε μένα, που γνωρίζω πολύ καλά πως στο μέρος που μένω, οι Πακιστανοί μένουν σε κοτέτσια, ανά δεκάδες.
Όχι ότι στο κέντρο είναι καλύτερα. Τις προάλλες μου άνοιξαν το αυτοκίνητο (για δεύτερη φορά), στην Ευρυπίδου το σκέφτεσαι να περάσεις, στα στενά πας τοίχο τοίχο. Σε λίγο οι ταξιτζήδες θα λένε αυτά που βλέπεις στις ταινίες: «α φιλαράκι, εγώ από Μενάνδρου δεν περνάω..»


Και τώρα που καλοκαίριασε, το blog μπήκε και τυπικά σε νάρκη. Καμία διάθεση. Ή μήπως είναι της στιγμής; Και για να παραφράσω τον (εσαεί αχώνευτο σε μένα) John Lennon: “Blogging is what happens to you while you’re busy living”.