σκυλίσια μέρα

Βγαίνω με το αφεντικό μου βόλτα. Ανηφορίζουμε στο δρόμο που οδηγεί στο λόφο. Μόλις πατάμε το πόδι μας στο χώμα, μου λύνει την αλυσίδα και φεύγει μακριά. «Α! να ο σκύλος με την κοπέλα που τη φωνάζουν Χόουπ», ακούω μια φωνή από την κορυφή. Τον ξέρω. Είναι το κανίς με τη Δώρα και τη Μπόρα, δυο κοπέλες που το κοιτάζουν σαν αθεράπευτα ερωτευμένες. Τώρα πια γνωρίζω τους περισσότερους που έχουν ανθρώπους και βγαίνουν στο λόφο να περπατάνε. Εδώ και μήνες, όση ώρα τα αφεντικά μας παίζουν και φλερτάρουν με πρόσχημα εμάς, πιάνουμε την κουβέντα.

Έχω γνωρίσει πολλά σκυλιά από ξένους που ή τα μαζεύουν από το δρόμο ή τα υιοθετούν από αγγελίες για αδέσποτα. Εκτός από το γεγονός ότι θαυμάζω την υπομονή τους να είναι σκύλοι με αφεντικά σε μια χώρα που ούτε τους σκύλους συμπαθεί ούτε τους ξένους, μου αρέσει να ακούω τα γαβγίσματά τους. Έτσι, σύμφωνα με το πόιντερ που έχει για αφεντικό την Πολωνέζα, τις παντόφλες των αφεντικών πρέπει να τις κρύβουμε κάτω από ένα συγκεκριμένο δέντρο, γιατί αλλιώς «τις κλωτσάνε κάτι αλητάκια». Πόσα χρόνια είχα να ακούσω τη λέξη "αλητάκια"; Δέκα; Μπορεί και δέκα.

Μια μέρα, κι ενώ το πεκινουά που έχει κυρία αυτή την ηλικιωμένη με τα ρόλεϊ με το όνομα Ζωΐτσα, ισχυριζόταν ότι αν θέλει ο σκύλος να κρατήσει τη σκυλίτσα του, πρέπει οπωσδήποτε να δώσει στη σκυλίτσα του ένα κόκκαλο, το λαμπραντόρ που έρχεται μαζί με έναν συμπαθητικό κύριο έκανε την εξής παρατήρηση: «Ξέρετε κάτι; Δεν έχουμε πει ποτέ τα ονόματά μας, γνωριζόμαστε μόνο με τα ονόματα των αφεντικών μας!» Γαβγίσαμε πολύ. Και πιο πολύ ένα γαλλικό μπουλντόγκ, που έχει αφεντικό έναν νεαρό με το όνομα Αλφόνς. Ή κάπως έτσι τέλος πάντων.


.
Μια παραλλαγή ενός ποστ της ou ming.

η φωτό, από εδώ.