a rollerskating jam named friday

Παρασκευή βράδυ στο κέντρο της πόλης. Ποτέ δε φανταζόμουν ότι υπάρχει hillbilly/country κοινό στην Αθήνα. Και μάλιστα φαν ελληνικού γκρουπ. Οι Dustbowl ήταν συνεπέστατοι βέβαια σ’αυτό που παίζουν, αν κι ο τραγουδιστής με το άσπρο σακάκι έμοιαζε βγαλμένος από ταινία του Lynch και με τρόμαζε λίγο. Ήμουν έτοιμος σε κάποια φάση να φωνάξω «πόσοι εδώ μέσα ψηφίζουν Μπάρακ Ομπάμα;;;» αλλά συγκρατήθηκα (μπορεί κάποιος να έφτυνε ταμπάκο στη μούρη μου). Φεύγοντας απ’το κατάμεστο Soul και τους γύρω δρόμους που μύριζαν κάρι, στην Πειραιώς βλέπω έναν τύπο να βρίσκεται γονατιστός σε έναν άστεγο και να του εξηγεί: «τουμόροου δερ γουίλ μπι βέρι κολντ- γιου σουντ γκόου του δις πλέις (βγάζει χαρτάκι), πι-ρε-ός θέρτι ουάν, ιτ ιζ δε πλέις γουέρ δε μουνισιπάλιτι οβ άθενς χαζ μέιντ φορ πίπολ λάικ γιου». Ο άλλος αμφιβάλλω αν τον ακούει καν, μοιάζει εξαθλιωμένος τελείως και το πρόσωπό του κοντεύει να αγγίξει το πάτωμα. Φτάνω στο Bios κι όλα μοιάζουν να έχουν γυρίσει μια δεκαετία πίσω: κατεβαίνω στο σκοτεινό υπόγειο κι η θερμοκρασία ανεβαίνει 20 βαθμούς πάνω. Πρέπει να αφήσω κάπου το μπουφάν, είναι ήδη μεγάλο βάρος (κι οι τσέπες γεμάτες κασκόλ, γάντια, cd, φάρμακα, καραμέλες, σπίρτα, ποιος ξέρει τι άλλο). Βρίσκω φίλους, ακούω φίλους να παίζουν, ο προτζέκτορας πέφτει πάνω μου και μου πιξελιάζει την μπλούζα. Μια κοπέλα στη γωνία έχει κουλουριαστεί και κοιμάται- πώς γίνεται αυτό με τόσα bpm γύρω; Σκέφτομαι να την σκουντήσω να δω αν είναι όντως ζωντανή, αλλά..
Techno, κορίτσια που μοιάζουν με αγόρια, μπίρες παντού και μια 90s αισθητική που δεν ξέρω από πού ξεφύτρωσε. Ο Surgeon παίζει Gerard Hanson, πλέον μπορώ να αποχωρήσω ευτυχισμένος. Τα sms προτείνουν Amateur Boyz party, αλλά το πνεύμα δεν είναι καθόλου πρόθυμο για fake Wolfgang Tillmans πόζες με μουστάκια, προτιμώ μια beatless διαδρομή σπίτι, κι έτσι θα γίνει απόψε..