heart of the machine

Με αφορμή ένα σχόλιο του Alberich στο προηγούμενο ποστ:

Το Infinite Monkey Thorem, το οποίο βασίστηκε στο θεώρημα των άπειρων πιθήκων του Eddington («Εάν μια στρατιά πίθηκοι κοπανούσαν συνεχώς γραφομηχανές, ίσως να έγραφαν όλα τα βιβλία στο Βρετανικό Μουσείο»- 'The Nature of the Physical World', 1928), είναι ουσιαστικά μια θεωρία που (μαθηματικά τουλάχιστον) έχει μια βάση πραγματική- όχι απαραίτητα για τους Portishead.
Κι όχι απαραίτητα για πιθήκους: ο Richard Dawkins μάλλον θα θύμωνε, μιας και η δική του Weasel Engine χρησιμοποιεί νυφίτσες. Ένα μικρό demo για όσα ο Dawkins ισχυρίζεται υπάρχει εδώ. Πάντως ο Eddington ήταν βαθιά θρησκευόμενος, σε αντίθεση με τον Dawkins, αν αυτό λέει κάτι.

Η πραγματικότητα βέβαια λέει άλλα, μιας κι ένα πείραμα που έγινε με πιθήκους (και συγκεκριμένα Μακάκα- που'σαι Λαζόπουλε..), έδειξε πως τα ζώα δεν προτιμούν τόσο τον Σαίξπηρ όπως λέει το θεώρημα, αλλά το να σπάνε το keyboard του κομπιούτερ που τους δόθηκε, ή να το κατουράνε (οι σημειώσεις πάντως λένε πως πληκτρολογούσαν συνέχεια το γράμμα "S").

Όλο αυτό με ένα μικρό κλικ του μυαλού εμένα με παραπέμπει κατευθείαν στη λογοτεχνία, και δη στον Μπόρχες και το 'Άλεφ' του, το οποίο με τη σειρά του επηρέασε ένα κομμάτι της cyberpunk λογοτεχνίας (βλέπε τη χρήση του 'Άλεφ' στο 'Mona Lisa Overdrive' του William Gibson). Όπως στο 'Άλεφ' ο Μπόρχες είχε βρει το σημείο απ'το οποίο μπορούσε να δει ολόκληρο το σύμπαν, έτσι και στη 'Βιβλιοθήκη της Βαβέλ', ένα άλλο διήγημά του, φαντάζεται μια βιβλιοθήκη που υπάρχουν όλα τα βιβλία που έχουν υπάρξει και θα υπάρξουν ποτέ. Μέσα σ'όλα αυτά, σε μια αντιστοιχία σωστού, θα υπάρχουν άπειρες κακοφωνίες, πλειάδες κακών και άχρηστων βιβλίων. Η πιθανότητα δηλαδή ο πίθηκος να πληκτρολογήσει τον 'Άμλετ' είναι η ίδια με το να βρεις ένα «αληθινό» βιβλίο στη χαοτική αυτή βιβλιοθήκη.

Ο Ignacio Ramonet της 'Monde Diplomatique' είχε παραλληλίσει τη Βιβλιοθήκη του Μπόρχες με το ίντερνετ, στη βάση της διαχείρισης της πληροφορίας. Και επεκτείνοντάς το προφανώς, και στην διαχείριση ψευδών πληροφοριών σε σχέση με τις πραγματικές ιστορίες.
Αν θεωρήσουμε το νετ μελλοντικά ως μια απέραντη χωματερή γεμάτη junk info, η πιθανότητα να βρει κάποιος κάτι που πραγματικά τον ενδιαφέρει είναι μικρή- και σ'αυτό η εξέλιξη του νετ δεν θα έχει παίξει μεγάλο ρόλο: αν το 1995 το Google στο search "Berlin wall" έβγαζε π.χ. 50.000 αποτελέσματα, σήμερα βγάζει 2.250.000. Για κάποιον που ζητά όμως κάτι πολύ συγκεκριμένο, το φιλτράρισμα πληροφοριών πρέπει να γίνει, και μικρή σημασία έχει η διαφορά αυτών των δύο τιμών- το ίδιο θα έκανε και τότε, και σήμερα. Πόσω μάλλον αν αυτός ο κάποιος που το πληκτρολόγησε είναι ένας πίθηκος.

Μιας κι ανέφερα το άλεφ, δες κι αυτό. Κι αυτό.
Οι φωτό, από το burningman.com