it comes in waves

Sunday blues. Ξυπνάς αργά κι όλα πάνε ένα τόνο πίσω. Το 1947, λέει, ήταν το έτος που δεν υπήρξαν καθόλου Αλκυονίδες Μέρες. Κι ο Walt Whitman δεν έχει ένα ποίημα με τον ίδιο τίτλο; Virtual Memory Low. Ακούω το πρώτο LP των ESG από το 1983, κι αυτό το post-punk/post-disco υβρίδιο (που τόσο χαλαρά αντέγραψαν οι Luscious Jackson, amongst others) ταιριάζει απόλυτα με τη γεύση του εσπρέσο. Η σαπίλα γύρω έχει εξαπλωθεί τόσο, που ξεφυλλίζω τις εφημερίδες και νομίζω πως γεμίζω λεκέδες στα δάχτυλα. ESG-‘Chistelle’..skip..Gaetano Parisio..skip..Dario Marianelli-‘Elegy for Dunkirk’: α μάλιστα. Αν το επικό μονοπλάνο της ‘Εξιλέωσης’ στην ακτή της Δουνκέρκης ξέρω πολύ καλά πού να το κατατάξω (μέσα μου), για το τελευταίο πλάνο του ‘Once’ δεν έχω ακόμα καταλήξει: ούλτρα-αισιόδοξο ή σουπερμίζερο; de:bug.de –zeitgeist or what? Yπάρχει χειρότερο άλμπουμ για το 08 μέχρι τώρα από αυτό των Hot Chip; Questions, questions..Μακάρι κάθε παραμονή Δευτέρας το μόνο ερώτημα που σε βασανίζει να είναι αν θα παίξει απόψε ο Έλντερ Ποστίγκα..