Περιμένοντας να φτάσει η στάχτη στο πάτωμα

Μια χώρα ολόκληρη εδώ και μέρες ασχολείται με τα ίδια και τα ίδια. Η κλειδαρότρυπα έχει ανοίξει διάπλατα και πλέον φτάσαμε σε κανονικό peep show. Το πώς καταλήξαμε ως εδώ και την ζωή του τόπου την ορίζουν εκδότες, δημοσιογράφοι της πλάκας και ανάλογοι πολιτικοί, απαντάται από εμάς τους ίδιους και μόνο. Γιατί φαίνεται πως όλοι έχουμε μια δόση ματάκια μέσα μας: Τι μας νοιάζει στην τελική; αν ο Ζαχόπουλος είναι ο Έλληνας Ron Jeremy ή ο Jabba the Hutt, και τι έχει μέσα το dvd; Ποιος είναι ο «βιντεοκομιστής» κι αν έχει γίνει μοντάζ; Ή πώς έφτασαν μετριότατοι άνθρωποι τέτοιας ποιότητας να καταλαμβάνουν θέσεις, κι αντίστοιχα να κρίνονται και να ρυθμίζονται από ακόμη κατώτερους;
Δεν ανησυχώ πάντως, έχουμε δόσεις αρκετές για το μέλλον, απλά γιατί δεν υπάρχει πάτος στο βαρέλι.

Υπάρχει μια παροιμία που λέει «το ψάρι βρωμάει απ’το κεφάλι». Η αλήθεια είναι όμως πως δεν ξέρω αν η χώρα αυτή είναι ψάρι με ένα μόνο κεφάλι. Μάλλον μεταλλαγμένο είδος ψαριού είναι, με 2 κεφάλια. Κι η φράση που κολλάει στην περίπτωση είναι "Pleasure only starts once the worm has got into the fruit, to become delightful happiness must be tainted with poison." *


*Georges Bataille