πολλά δάχτυλα

Manyfingers; Μάλλον “manyheads” ήταν η χτεσινή συναυλία, μιας και αν εξαιρέσω την πρώτη σειρά στο Kinky Kong, οι υπόλοιποι μόνο κεφάλια έβλεπαν κι όχι τον ίδιο τον καλλιτέχνη να παίζει. Σόρι, αλλά αυτό δεν ήταν συναυλία.

Manyfingers πάντως είχε σίγουρα αυτός που μου άνοιγε το αμάξι την ίδια ώρα. Ό,τι κι αν σου κλέβουν, κι έναν άχρηστο αναπτήρα που δε θα ξανα-ανάψει ποτέ που λέει ο λόγος, ένα αίσθημα «σκύλευσης» το νιώθεις. Σαν κάτι να μολύνει έναν χώρο δικό σου.
Και στην τελική νομίζω πως δεν είναι τόσο η απώλεια των αντικειμένων που σε στεναχωρεί, αλλά το συναισθηματικό δέσιμο με αυτά. Δεν αγαπάς το πλαστικό ή το μέταλλο, αλλά ό,τι σου θυμίζουν αυτά. Δε σε νοιάζει το ρούχο καθεαυτό, αλλά τα λόγια που σου είχε πει εκείνη, όταν το φορούσες. Δε σε νοιάζει που έχασες ένα μικρό σακίδιο, αλλά σου θυμίζει πάντα το πώς μπόρεσε και χώρεσε τόσα πράγματα για μια βδομάδα στα Κουφονήσια, κι η μικρή κονκάρδα που καρφίτσωσες πάνω του, με τη φωτό από το ‘2001’ του Kubrick που είχες αγοράσει σε ένα μαγαζί σε ένα στενό στη Βαρκελώνη.
Όπως και να’χει, ο «κλέφτης» θα πρέπει να νιώθει λίγο περίεργα τριγυρίζοντας στα στενά της Αθηνάς, ακούγοντας στο κλεμμένο mp3 player Alva Noto, το μόνο σίγουρο..