FWD>>
Τα mashups πλέον τα βαριέμαι. Αφόρητα. Θες επειδή ήταν «μόδα» ή trend, θες επειδή κάθε πιθανός συνδυασμός έχει φτιαχτεί (Fugazi με Ashlee Simpson ή δενξερωγωτιάλλοπια), κάπου ξενέρωσα. Ώσπου έπεσα πάνω στους Flying White Dots, δηλαδή στον Flying White Dots: έναν producer/remixer/laptop dj όπως αποκαλεί τον εαυτό του, που μιξάρει υποθετικά αταίριαστα κομμάτια μεταξύ τους. Η διαφορά; μάλλον το καλό του γούστο.
Ακούστε εδώ πως μπλέκει τη φωνή του Marvin Gaye με τον Brian Eno(!), ή τον Phil Collins με το ‘Battle Without Honour Or Humanity’ από το ‘Pulp Fiction’ στο ‘Kill Phil’, ή τη φωνή του Robert Smith με τo ‘Play Dead’ της Bjork στο ‘Tonight We Play’.
Όλο το άλμπουμ ‘Into the Great Unknown’ σε ένα .zip αρχείο για download, εδώ.
site
myspace
(η φωτό, από την ταινία ‘sexy beast’)
posted by schottkey at 16:02
15 Comments:
Αυτή η ιστορία έχει ακόμα μέλλον.Ίσως θέλει περισσότερη έμφαση στο εννοιολογικό κομμάτι για να βγει κάτι πιο ενδιαφέρον.
Το κατέβασα στο σκληρό. Το ακούω. Η απόλαυση θα διπλασιαζόταν αν ήξερα εκ των προτέρων όλα τα τραγούδια που μασάρει. Όλα μου αρέσουν. Το λέτς γκετ ντηπ μ' άρεσε πολύ. Πέρασαν τα χρόνια και συνειδητοποίησα ότι ποτέ δεν μου άρεσε ένα είδος, μου άρεσαν μεμονωμένοι άνθρωποι. Τι νόημα θα είχε να πω "με κούρασαν τα μασαπς"; (αν ήξερα από μασαπς...) Το λινκ που δίνει ο Άλμπεριχ είναι εξαίρετο. Το θυμάμαι από παλιά.
Alberich,
Η ιστορία έχει μεγάλο παρελθόν, και νομίζω πως έχει αναλυθεί αρκετά. Τι παραπάνω μπορεί να φέρει το μέλλον στο πεδίο αυτό; Να ερμηνευθεί το mashup/κολάζ με άλλα εργαλεία; Να γίνει μείξη άλλων μουσικών ειδών; Να βάλουμε επιπλέον εννοιολογικό υπόβαθρο, ειδικά εκεί που δεν υπάρχει; Αυτά τα έχουν πει χρόνια πριν ο William S. Burroughs, o Tristan Tzara, o Brion Gysin κ.α.
kukuzeli,
τα κομμάτια είναι πολύ γνωστά- δεν ξέρω αν έχει νόημα να στα αναφέρω, από τη στιγμή που δε σου λένε κάτι. Τα mashups είναι κάτι πολύ συγκεκριμένο, δεν είναι μουσικό είδος, ουσιαστικά μιλάμε για μια τεχνική. Δε χρειάζεται τρομερές γνώσεις για να το κάνεις, πιο πολύ μετρά τι κάνεις, παρά πώς το κάνεις. Οπότε δε μιλάμε για θέμα «βαρέθηκα την τζαζ»- με κούρασε αυτή η ισοπέδωση χωρίς νόημα του mashup: μιξάρισε τα πάντα, κολλάει/δεν κολλάει, κι όσο πιο ακραίες οι επιλογές, τόσο πιο «προχωρημένο» το αποτέλεσμα. Αυτό που μου αρέσει στον Flying White Dots είναι πως ό,τι κάνει είναι καλόγουστο και δεν «κραυγάζει».
Σωστά.Και η Musique concrète .Δεν λέω όμως ότι πρόκειται για καινοτομία, αν και η μεγάλη "ποσοτική" διαφορά σε τεχνικά μέσα από την εποχή του Τζαρά, αλλά και του Γκάισιν, ακόμα και των Plunderphonics, είναι καθοριστική για το αποτέλεσμα.(Δείτε τί έκανε ο Marclay ,που λέγαμε τις προάλλες)
Όλη αυτή η κουλτούρα του sampling μου φαίνεται πιο κοντά στο ιδεολόγημα περί "άγριας σκέψης" παρά στην αβαν γκαρντ και τον πειραματισμό.Όταν λέω επομένως το "εννοιολογικό κομμάτι" αναφέρομαι στην πολύ μετριοπαθή -και ενδεχομένως όχι και τόσο αυθόρμητη- πρόθεση να "αφηγηθείς" κάτι σχετικά συγκεκριμένο "συναρμόζοντας επεισόδια, ή μάλλον λείψανα επεισοδίων" από προηγούμενες αφηγήσεις.Το μεταμοντέρνο μπορεί να μην είναι αυθεντικό paradigm shift, τα περί αφηγήσεων, αποδομήσεων κλπ. μπορεί να είναι απλώς jargon , αλλά αυτό δεν εμποδίζει συγκεκριμένα κομμάτια που μπορεί να βγούν από τέτοιες διαδικασίες, να έχουν ακουστικό ενδιαφέρον, ή ακόμα και να μεταδίδουν νόημα.
Η τεχνολογία εξελίσσεται, πάντα σε «πειραματισμούς» τέτοιας μορφής τα τεχνικά μέσα που έχεις στα χέρια σου παίζουν σημαντικό ρόλο στο αποτέλεσμα.
Η κουλτούρα του sampling δεν ξεκινά ούτε τελειώνει στον Burroughs και τον Marclay όπως αναφέραμε κι οι δύο, έχει κι ενδιάμεσους σταθμούς (βλέπε Grandmaster Flash και Afrika Bambaataa) οι οποίοι δεν γνώριζαν πόσο σημαντικό ήταν αυτό που έκαναν, και πιθανόν το πόσο σπουδαίο ήταν το αποτέλεσμα να οφείλεται σε αυτό ακριβώς. Δεν είχαν τίποτα να αποδείξουν, ούτε έβαζαν θεωρητικό background από πίσω με το ζόρι.
Πολλές φορές αυτή η ‘συναρμογή επεισοδίων’ δεν οδηγεί πουθενά όμως. Καταφέρνει το αντίθετο: ακυρώνει το νόημα των επεισοδίων που «πειράζει». Αναμένω με ενδιαφέρον κάτι πρωτοποριακό πάνω στο συγκεκριμένο ζήτημα.
τέλειο, άλλη μια φορά thnx
This comment has been removed by the author.
Εσύ τώρα Αλβερίχιε είσαι μηχανικός της Μεσσηνίας με την πιο εκτεταμένη συλλογή βινυλίων; Για πες μου πώς γίνεται αυτό, θέλω κι εγώ να το κάνω. Έχω τις αρχικές και συνοριακές συνθήκες, άδεια εξάσκησης από το ΤΕΕ και εισόδημα δεν έχω.
Και για να παραφράσω Καλαμούκη που παραφράζει Βέλτσο "γιατί να καταφύγει κανείς στην σκηνή του λόγου όταν η σκηνή της τέχνης είναι αρκούντως ζωντανή;"
Μόλις ακούω τα κομμάτια creh, πολύ καλά για απόμερα μπαρ στην Ελαφόννησο, θα γίνουν τρελά χιτ το επόμενο καλοκαίρι ανάμεσα στα ΤΒΠ που μας χάλασαν την πιάτσα.
Συμφωνώ με την άποψη του Κάπτεν
Κουκ, οι άνθρωποι κουράζουν, όχι η τέχνη, σε οποιοδήποτε είδος, ελεεινό ή τγεζαβάνγκαρντ.
AEon FluX,
Όχι τόσο για μπαράκια στην Ελαφόνησο, εκεί παίζει το Buddha Bar no.24 πλέον (αν υπάρχει το μπαράκι, που απ’ό,τι ξέρω δεν πρέπει να υπάρχει). Ας πούμε θα ήταν ΟΚ για την δυτική άκρη του Σίμου, σε ένα μικρό iPod με φορητά ηχεία και ικανές μπαταρίες..
άψογο... θα μου κάνεις τη λίστα αγνώριστη μου φαίνεται!
..which is good (i suppose)
Aeon τώρα το είδα.Την πιο εκτεταμένη συλλογή (σε όλα τα format) Derek Bailey στο παράρτημα Μεσσηνίας του ΤΕΕ.Δεν προτείνω καταφυγή στο λόγο.Για μουσική πάντα μιλάμε.
Δεν έχω πάει Ελαφόνησο, ο΄τε στην πύλη του Άδη.
Επίσης ,μιας και είσαι στο USA, πήγαινε μια βόλτα σε αυτούς
Με μικρό ποσό κάνεις μια αξιοπρεπέστατη συλλογή με τη μία.
Αλβερίχιε, αξιοπρεπή συλλογή βινυλίων έχω, όχι μαζί μου όμως. Άδεια εξάσκησης επαγγέλματος απ΄το ΤΕΕ δεν έχω, 10 χαμένα συντάξιμα χρόνια.
Ν'ανησυχώ; Μπα ε;
Απ' ότι φαίνεται κακώς ανησυχούσες, αν ανησυχούσες.
Κι' εμείς δέκα χρόνια θα χάσουμε και μάλιστα σε μια νύχτα.
Post a Comment
<< Home