Μια μικρή, χαζή σκέψη

Δεν το είχα σκεφτεί ποτέ, μου ήρθε μάλλον σαν flash ξαφνικά, ίσως από κάτι που διάβασα (αν θυμηθώ θα βάλω λινκ). Μιας κι η τεχνολογία πλέον καλπάζει, είναι περίεργο που οι δύο τομείς που κυβερνούν το μέσο, η εικόνα κι ο ήχος, πορεύονται τόσο ασύμπτωτα. Όσο η τεχνολογία προοδεύει, η εικόνα πλέον ορίζει τα στάνταρ της βάσει ποιότητας- μεγαλύτερες οθόνες, υψηλότερη ευκρίνεια, όσο πιο πολλά megapixel έχει μια κάμερα, τόσο καλύτερα. Αντιθέτως, η τεχνολογία στον ήχο έχει προωθήσει την ευκολία χρήσης και την ταχύτητα, μειώνοντας κατά πολύ την ποιότητά του, με την συμπίεση του mp3. Δηλαδή, ενώ η εικόνα στηρίζει την πρόοδό της στην ποιότητα, ο ήχος έχει βασιστεί στην ποσότητα- συμπίεση αρχείων (όσο μεγαλύτερη χωρητικότητα έχει ένα iPod τόσο το καλύτερο), χαμηλότερη ποιότητα (το mp3 δε συγκρίνεται με το βινύλιο ή το mp3 player με ένα παλιού τύπου hi-fi σύστημα ποιοτικά), αλλά και ταχύτητα (πόσο γρήγορα κατεβαίνει ένα κομμάτι). Μια μείξη των δύο πιθανόν να γεννά έναν πολύ hitech Φρανκενστάιν, μικρό κι ευέλικτο, όμορφο στην θέαση, λιγότερο εκλεκτικό όμως από ένα παλιό, ακριβό ηχοσύστημα προηγούμενων δεκαετιών, από βαρύ ξύλο και επιβλητικό (πιθανόν όχι ‘κομψό’) εμφανισιακά.