ποιος φοβάται τις κάμερες;

no pussyfooting

when in car, listen to:

Amon Tobin-Foley Room
Joakim -Monsters & Silly Songs
Norah Jones-Not Too Late
Pole-Steingarten
Andrew Bird-Armchair Apocrypha
Hug-Heroes
Stephan Mathieu & Janek Schaefer-Hidden Name
Tracey Thorn-Out Of The Woods
Rickie Lee Jones-Sermon On Exposition Boulevard
Klaxons-Myths Of The Near Future
Hotel Alexis-Goliath, I'm On Your Side
Maria Taylor-Lynn Teeter Flower
Luke Slater-Fabric 32
Johanes Heil-The Freaks R Us
Shining-Grindstone

pic: david burnett

fury in my eyes

Πώς μου ξέφυγε αυτό;

The title character is a black man who was raised in a martial-arts dojo after his father was murdered by an assassin. He seeks revenge, and the recovery of his father's hachimaki headband, which identifies the wearer as the world's greatest warrior. The (very violent) action takes place in an alternate reality that juxtaposes samurai duels with cell phones and cigarette lighters.

Από μια μίνι σειρά anime που παίζεται στις ΗΠΑ, βασισμένη στη νουβέλα του Takashi Okazaki. Ο ήρωας είναι ένας σαμουράι που έχει τη φωνή του Samuel L. Jackson -το soundtrack επιμελήθηκε ο RZA, και είναι μια από τις καλύτερες δουλειές του έξω από το σχήμα των Wu Tang Clan (μαζί με το OST του 'Ghost Dog' του Jim Jarmusch).
Με συμμετοχές από Talib Kweli, Q-Tip, Big Daddy Kane κ.α., καθώς και bonus tracks από το alter-ego του RZA, Bobby Digital.

RZA-Ninjaman (instrumental)


Straight dope!

afrosamurai.com

χαρντ μπόιλντ

stoner/post rock? i vote Maserati.

ihaveadagger.net

το βίντεο από διάφορα show του Benny Hinn, διάβασε και τα σχόλια.
("Benny Hinn is God's hitman.", "It's like watching WWE.")

pale hands i loved so well

σήμερα θα έπρεπε να σου ευχηθώ, αλλά..

rocks in pockets

Λένε πως έρχεται χειμώνας. Τρως μόνος, παρακολουθώντας δορυφορικά γερμανικά κανάλια στο mute, ακούγοντας jay jay johanson. Πότε πέρασαν γιορτές, πότε έφυγε ο χρόνος, πάλι στα ίδια. Έχω χάσει τις εποχές, κι οι απόκριες με μελαγχολούσαν πάντα. Ας είναι, θα περάσει κι αυτό όπως όλα. Switch the tv off, pump up the volume, turn the lights down. All set.

Jay Jay Johanson-Coffin
Από το νέο του άλμπουμ 'The Long Term Physical Effects Are Not Yet Known', που κυκλοφόρησε στις 22 Ιανουαρίου 2007.

Καθρέφτες

Το φιλμ 'Das Leben des Anderen' (Οι Ζωές των Άλλων) είναι η ανάποδη πλευρά του 'Goodbye Lenin!'. Θέμα της οι παρακολουθήσεις στην πρώην Ανατολική Γερμανία, απο την Στάζι.

Εντύπωση μου έκαναν οι ουρές στο σινεμά, είχα χρόνια να δω τόσο κόσμο έξω από αίθουσα (ατην προβολή δεν βρήκα εισιτήριο, πήγα στην επόμενη). Όσα διηγείται ο Φλόριαν Χένκελ φον Ντόνερσμαρκ γίνονται με τρόπο λακωνικότατο: κανένα κόλπο στη σκηνοθεσία, κανένα πλάνο περιττό, επιδειξιομανία μηδέν. Η ταινία δεν ωραιοποιεί τίποτα, το χιούμορ της είναι ψυχρό, σχεδόν παγωμένο.

Μπορεί η ιστορία να είναι πρόσφατη, αλλά δεν είναι δύσκολο να την ξεχάσουμε. Η παγκόσμια ιστορία εξάλλου δεν έχει πάντα happy end.
Κι ένα κείμενο.



Τι έμαθα βλέποντας το 'Stranger Than Fiction':

-επιβεβαιώθηκε μέσα μου ο κανόνας πως τον καλό ηθοποιό δεν τον κάνει η ταινία, αν έχεις το ταλέντο λάμπεις και σε ανοησίες. Αυτά για το παρελθόν του Will Ferrell- σπουδαίος.

-ποτέ δε μου άρεσε η Emma Thompson, πάντα μου φαινόταν ξενέρωτη. Σ'αυτή την ταινία είναι αποκάλυψη, θυμίζει πραγματική συγγραφέα, θα μπορούσε να είναι υποψήφια για Όσκαρ φέτος.

-έχω την εντύπωση πως ο Dustin Hoffman δεν υποκρινόταν 100% στο φιλμ-η τρέλα του χαρακτήρα του πρέπει να είναι φυσική.

-αν το σενάριο ήταν του Charlie Kaufman κι η σκηνοθεσία του Spike Jonze, ο ήρωας θα σκότωνε τη συγγραφέα, θα την τεμάχιζε, βάζοντας κομματάκια της στα κουλουράκια που θα έψηνε η Maggie Gyllenhaal- το ζευγάρι γίνεται πάμπλουτο καθότι τα κουλουράκια γίνονται ανάρπαστα, και φεύγει για ταξίδι στις Μπαχάμες με χόβερκραφτ το οποίο οδηγεί ο Dustin Hoffman, ο οποίος τους ξεπετά σε μια ακτή κοντά στο Κέιπ Τάουν.

Weatherbox

David Sylvian & Ryuichi Sakamoto-Forbidden Colours

David Sylvian & Ryuichi Sakamoto, Live In New York, 05/05/2002.
(μέσω brokensky.net)

Επάγγελμα: ρεπόρτερ

Σπούδασα Ιστορία αλλά δεν μ’ ενθουσίαζε η προοπτική της πανεπιστημιακής καριέρας. Δεν ήθελα μόνο να μελετώ Ιστορία, αλλά να βρίσκομαι εκεί όπου παίρνει σάρκα και οστά, και τότε, στα μέσα του 20ού αιώνα, συνέβαιναν κοσμογονικές αλλαγές. Για μένα, η πιο συναρπαστική ήταν το τέλος της αποικιοκρατίας. Σκεφτείτε: Ολόκληρες ήπειροι, άγνωστες σ’ εμάς τότε, αποκτούσαν την ανεξαρτησία τους κάτω από πολύ δραματικές συνθήκες.

Το ρεπορτάζ είναι σαν το ψωμί που έχει γεύση όσο είναι φρέσκο, έπειτα από δυο μέρες μπαγιατεύει, έπειτα από μία βδομάδα μουχλιάζει και είναι για πέταμα.

Ιστορικά, η αποικιοκρατία έχει λήξει. Στην πραγματικότητα όμως υπάρχει ακόμα οικονομική εξάρτηση και πολιτικός έλεγχος. Αυτό που έχει αλλάξει, όμως, είναι ότι οι λαοί αυτοί έχουν αποκτήσει εθνική ταυτότητα. Eχουν συναίσθηση της ιστορίας και της κουλτούρας τους. Η Ευρώπη, η Δύση, δεν είναι πια το κέντρο του κόσμου. Αυτή είναι μια ψυχολογική αλλαγή μεγάλης σημασίας. Ο λευκός δεν είναι ο άρχων του κόσμου πια.

Το Ολοκαύτωμα, ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα της Ιστορίας, δεν συνέβη στον Τρίτο Κόσμο αλλά στην πολιτισμένη Ευρώπη του Μπαχ, του Μότσαρτ, του Γκαίτε. Αλλά και πριν από λίγα χρόνια στα Βαλκάνια, η μαζική σφαγή ήταν κάτι απίστευτο. Για να μην ξεχάσουμε τι έχει κάνει η Ευρώπη στις διάφορες αποικίες. Κάθε έθνος μπορεί ανά πάσα στιγμή να αρχίσει να συμπεριφέρεται σαν ένα άγριο ζώο. Φυσικά και στον Τρίτο Κόσμο συμβαίνουν φρικαλεότητες. Εκεί, κατά κάποιο τρόπο, μπορούμε όχι να τις αποδεχτούμε αλλά να τις δικαιολογήσουμε: λέμε ότι έχουν χαμηλό επίπεδο κτλ. Η Δύση αντιπαραθέτει σε αυτές τις ακρότητες τον ανώτερο πολιτισμό της. Αλλά όταν συμβαίνουν θηριωδίες στη Δύση, ποια δικαιολογία να βρούμε;

Ολόκληρη η ζωή μου έχει σφραγιστεί από τον πόλεμο. Τα παιδικά μου χρόνια κύλησαν μέσα στον πόλεμο και από νωρίς απέκτησα «προσωπική» σχέση με τον πόλεμο. Ξέρετε, ο Σπίλμαν, ο «Πιανίστας» του Πολάνσκι, ήταν φίλος μου. Σήμερα μένω στον ίδιο δρόμο όπου ήταν το σπίτι που κρυβόταν από τους ναζί. Aλλο όμως ο πόλεμος στην Ευρώπη και άλλο στην Αφρική. Στην Ευρώπη ήταν μεταξύ τακτικών στρατών. Υπήρχε μέτωπο, μετόπισθεν κτλ. Στην Αφρική ή στη Λατινική Αμερική το μέτωπο ήταν παντού. Δεν υπήρχε πρώτη γραμμή διότι η πρώτη γραμμή ήταν παντού. Οι αντίπαλοι δεν φορούσαν διαφορετικές στολές, δεν ξεχώριζαν. Κάποιοι περνούσαν στην άλλη πλευρά, από τη μια μέρα στην άλλη. Δεν υπήρχαν πραγματικοί σύμμαχοι. Στην πρώτη ματιά, ο εχθρός θα μπορούσε να είναι οποιοσδήποτε. Βρισκόσουν σε έναν ανώνυμο πόλεμο που μετακινούνταν συνεχώς.

Από εδώ.

Στην κλασική γλώσσα δημοσιογραφικής πληροφόρησης δεν μπορείς να περιγράψεις τοπία, μυρωδιές, δεν μπορείς να περιγράψεις διαθέσεις, συναισθήματα ׂόλα αυτά τα φαινόμενα δεν είναι δυνατόν να περιγραφούν με τη βοήθεια της κλασικής δημοσιογραφικής γλώσσας. Γι’ αυτό, για να περιγράψουμε αυτά τα φαινόμενα πρέπει να ανατρέξουμε στα εργαλεία που χρησιμοποιεί η λογοτεχνία. Και πρέπει ν’ ανατρέξουμε εκεί, γιατί σ’ ένα κλασικό ρεπορτάζ δεν μπορούμε να περιγράψουμε όλα τα φαινόμενα για τα οποία μίλησα. Και τα φαινόμενα αυτά αποτελούν ένα πολύ σημαντικό στοιχείο της πραγματικότητας που περιγράφουμε.
Με λίγα λόγια, αν θέλουμε να περιγράψουμε πραγματικά αυτή την πραγματικότητα πρέπει ν’ ανατρέξουμε στη λογοτεχνία. Και από την ένωση αυτών των στοιχείων γεννιέται αυτό που ονομάζεται λογοτεχνικό ρεπορτάζ, και αυτό που ονομάζεται στην αγγλική γλώσσα new journalism.


Ο ρεπόρτερ ή αγωνίζεται για κάποια υπόθεση των φτωχών, ή αγωνίζεται κατά του ρατσισμού, ή για την προσέγγιση μεταξύ των πολιτισμών. Στη δουλειά του πρέπει ν’ αναζητεί κάποιο βαθύ, πιο ευρύ νόημα. Νόημα διδακτικό και ηθικό. Αυτό είναι πολύ βασικό. Τα κείμενα του μεγάλου ρεπορτάζ περιλαμβάνουν ακριβώς τέτοια μηνύματα.
Το δεύτερο χαρακτηριστικό του ρεπόρτερ είναι ο σεβασμός προς τους ήρωες για τους οποίους γράφει. Ο ρεπόρτερ δεν μπορεί να είναι υπερόπτης, δεν μπορεί να είναι κυνικός, μισαλλόδοξος. Είναι ένας άνθρωπος που σκύβει πάνω στη μοίρα του ανθρώπου. Και προσπαθεί να την καταλάβει. Και προσπαθεί να την περιγράψει. Αυτό είναι το άλλο χαρακτηριστικό του ρεπόρτερ. Πρέπει να έχει σεβασμό για τους ήρωες και τους ανθρώπους που περιγράφει. Και πρέπει να αντιμετωπίζει τον άλλον με τρόπο που να αναγνωρίζει την αξία του και να σέβεται την αξιοπρέπειά του, και την ιδιαιτερότητά του.

Από εδώ.




Poland's most celebrated journalist and non-fiction writer, Ryszard Kapuscinski, has died in Warsaw, aged 74, after a heart operation.

Ο Ρίσαρντ Καπισίνσκι γεννήθηκε στο Πινσκ της Πολωνίας -σήμερα στη Λευκορωσία- το 1932. Υπήρξε ο πρώτος ξένος ανταποκριτής της χώρας του. Επί μισό αιώνα έχει ταξιδέψει σε όλο τον κόσμο και έχει καλύψει δημοσιογραφικά την ταραγμένη πολιτική κατάσταση στην Ασία, την Αφρική και τη Λατινική Αμερική. Αδιαμφισβήτητος μετρ του ρεπορτάζ, εξέδωσε πολλά βιβλία με μεγάλη επιτυχία. Έχει μεταφραστεί σε 19 γλώσσες.



Στα ελληνικά, κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Μεταίχμιο τα βιβλία του: Έβενος, Το χρώμα της Αφρικής, Ο πόλεμος του ποδοσφαίρου, Ταξίδια με τον Ηρόδοτο.

photo 1: world trade center, photo 2: giza, egypt.

το ηθών, και γρήγορα

Προχτές έκανα το λάθος και νοίκιασα σε dvd την κινηματογραφική μεταφορά του ‘Miami Vice’. Πέρα από το ότι πραγματικά νοσταλγείς τον Don Johnson μπροστά στο hillbilly Armani chic του Colin Farrell, αναρωτιέσαι τι μετάλλαξη έπαθε η Gong Li και παίζει σαν κρεμάστρα, και πώς φούσκωσε τόσο απότομα ο Jamie Foxx. Η επιλογή να γυριστεί η ταινία σε ψηφιακό φιλμ την κάνει να μοιάζει με αποτυχημένο πιλότο της τηλεοπτικής σειράς. Πολύ θα ήθελα κάποιος να μου πει πως το ‘directed by Michael Mann’ που είδα στο τέλος του φιλμ ήταν ένα τεχνικό λάθος. Ή έστω ότι πλέον χρειάζομαι γυαλιά.

O άνθρωπος του Αράν

Παρ'όλα τα στραβά που σέρνουμε στην τηλεόραση, είναι στιγμές που ευγνωμονείς για τα καλά που μπορείς να πετύχεις σε zapping, έστω και μεταμεσονύκτια.

Το 'Man of Aran', του Robert Flaherty είναι ένα ντοκιμαντέρ γυρισμένο το 1934, στο νησί Aran στη δυτική ακτή της Ιρλανδίας.
Σε 2 χρόνια γυρισμάτων, ο Flaherty παρακολούθησε τη ζωή μιας οικογένειας στο νησί, την προσπάθεια να φυτέψουν πατάτες στη γη σε ένα μέρος που δεν υπάρχει καθόλου χώμα(!) αλλά μόνο πέτρες, την αναζήτηση τροφής μέσω ψαρέματος από τους κατοίκους με βάρκες, παλεύοντας με τα τεράστια κύματα.

Μέσα από την ασπρόμαυρη φωτογραφία όλα μοιάζουν διογκωμένα, bigger than life, έστω κι αν είναι τόσο ρεαλιστικά: από την εικόνα του πιτσιρικά που στην άκρη του γκρεμού ψαρεύει με πετονιά, την μητέρα να μαζεύει φύκια από την ακτή και να ψάχνει σε σχισμές βράχων για κόκκους χώματος, τον πατέρα να σπάει τις πέτρες με σφυριά, τους ψαράδες να παλεύουν επί 3 μέρες κυνηγώντας έναν καρχαρία μέσα στα κύματα και όλο το χωριό να σέρνει το θήραμα στην ακτή, σαν λάφυρο αλλά και τροφή συνάμα, το συκώτι του το έλιωναν σε μεγάλα καζάνια για υγρό στις λάμπες τους..

73 χρόνια πριν κι όμως τόσο ζωντανό- ο τρόπος κινηματογράφησης του Flaherty είναι μοναδικός. O Robert Flaherty είναι από τους μεγαλύτερους σκηνοθέτες ντοκιμαντέρ στην ιστορία, με εξίσου γνωστά φιλμ το 'Louisiana Story' (1948), και το 'Nanook of the North' (1922).
Στα συν η υπέροχη μουσική του John Greenwood (υπό την εποπτεία του Louis Levy).




Μετά την επιτυχία του, ο Flaherty, είχε πολλές προσφορές για να κάνει κι άλλες ταινίες, σαν το Νανούκ. Κάποιος του μίλησε για ένα νησί στη μέση ταυ Ατλαντικού ωκεανού που ονομαζόταν Αράν. Φημολογείται πως οι άνθρωποι εκεί περνούσαν μια δύσκολη ζωή καθώς εξαρτιόντουσαν αποκλειστικά από το ψάρεμα. Ο Flaherty πήγε στο νησί με σκοπό να κάνει ένα ντοκιμαντέρ για αυτούς τους φτωχούς αλλά εργατικούς ανθρώπους. Όταν έφθασε εκεί συνειδητοποίησε πως τα πράγματα που είχε ακούσει για τους κατοίκους ήταν εξ ολοκλήρου αναληθή. Οι άνθρωποι είχαν αράξει το ξύλινα πλεούμενά τους στην στεριά πριν χρόνια και δεν τα χρησιμοποίησαν έκτοτε. Οι ιστορίες που του είχαν πει αφορούσαν περασμένες εποχές. Τι έπρεπε λοιπόν να κάνει τώρα, Να γυρίσει σπίτι; Ο Flaherty δάκρυσε και πήγε μια βόλτα. Σε τελική ανάλυση, είχε έρθει από πολύ μακριά γιο να αφήσει την ευκαιρία να πάει χαμένη. Αν και τα πλοιάρια είχαν τρυπήσει, δεν είχαν σαπίσει τελείως. Έτσι, κατάφερε να βρει μερικούς γέρους ψαράδες από τον οίκο ευγηρίας οι οποίοι δεν είχαν ξεχάσει εντελώς πώς να τα κωπηλατούν. Γιατί να μην συνεχίσει λοιπόν σύμφωνα με το σχέδιο; Ηλικιωμένοι ψαράδες ανάμεσα σε τεράστια κύματα θα αποτελούσαν πολύ καλό υλικό! θα έδιναν την εντύπωση πως διακινδύνευαν τις ζωές τους προκειμένου να βγάλουν τον επιούσιο, Πιστέψτε με, ήταν ένα υπέροχο ντοκιμαντέρ» γεμάτο δράση και σκηνές που σου κόβουν την ανάσα Σκάσε από το κακό σου, Άρνολντ Σβαρτσενέγκερ. Ο άνθρωπος από το Αράν τα έχει όλα! δεν υπάρχει κάτι που να μην έχει κάνει ο Flaherty. Είναι ο πατέρας του δημιουργικού ντοκιμαντέρ, και εγώ συνεχίζω στην ίδια παράδοση.

Stefan Jari, Μια διακήρυξη για το ντοκιμαντέρ

Aπό το βιβλίο 'The search of reality',
επιμ.:Michel Tobias, εκδόσεις Michel Wiese Productions, 1997 (link)

if you leave me, can i come too?

Αν οι To Rococo Rot έγραφαν μουσική για τους Piano Magic, κάπως έτσι θα ήταν.

The Boats-Tomorrow Time
Κυκλοφορεί από την Moteer Records.

Alva Noto

Χτες βράδυ στο Bios, ο Carsten Nicolai πίσω από 2 Apple Mac, σαν ένας απλός ενορχηστρωτής ήχων, έπλεξε ένα κουβάρι από συχνότητες, ambient περάσματα και μινιμαλιστικά loops, για να φτάσει αφαιρετικά μέσω θορύβου στην μελωδία, ξεκινώντας από το 0 και καταλήγοντας στο χάος, διασκορπώντας τις νότες του στην ατμόσφαιρα σαν μικρά ρινίσματα σιδήρου, όπως αυτά που προβάλλονταν στα visuals πίσω του.

Δεν ξέρω πως θα φάνηκε στους 100 περίπου καθήμενους που βρέθηκαν χτες όλο αυτό-εμένα με κράτησε απορροφημένο και με γέμισε σκέψεις και συναισθήματα για περίπου 2 ώρες μετά τη συναυλία.
Έβαλα το 'Unfamiliar Wind' του Brian Eno να παίζει στο αμάξι κι επέστρεψα σπίτι.

σίλικον σόουλ

Είναι μερικά τραγούδια που δεν τα προσέχεις στην πρώτη ακρόαση, ξεγλιστράνε απ'τη μνήμη και σου κολλάνε μόνο όταν αυτά θέλουν.
Και τότε τα ψάχνεις..
Pernille Gunvad-A Captive

τέσσερα

12/01/2007 Laurent Garnier LUV
18/01/2007 Alva Noto-Xerrox BIOS
26/01/2007 James Blackshaw ΜΙΚΡΟ ΜΟΥΣΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ
23/02/2007 Jason Molina PLANET MUSIC


laurentgarnier.com
alvanoto.com
jamesblackshaw.com
magnoliaelectricco.com

θινκ πόσιτιβ

Εδώ και 10 χρόνια, το μη-κερδοσκοπικό ίδρυμα 'The Edge', απευθύνει σε φυσικούς, λογοτέχνες, διανοούμενους, ιατρούς, κάθε λογής επιστήμονες, ένα ερώτημα στο τέλος του έτους. Το πρώτο ερώτημα τέθηκε τον Δεκέμβριο του 1996, με μορφή mail σε 50 άτομα- φέτος, ρωτά 160 ανθρώπους, από τον Richard Dawkins και τον Brian Eno μέχρι τη 'δική μας' Maria Spiropulu, για ποιο πράγμα είναι αισιόδοξοι, και για ποιο λόγο. Οι απαντήσεις ποικίλλουν, από τον καρκίνο και τις κλιματικές αλλαγές, μέχρι τη θεωρία υπερχορδών και τον υπερπληθυσμό του πλανήτη. Ίσως ακόμα κι οι σκέψεις ή οι προτάσεις για ένα καλύτερο κόσμο να μας κάνουν περισσότερο αισιόδοξους (;).

What are you optimistic about? Why?



pic: Scott London
από το project του Stefano Corazza 'A Field of Sunflower Robots' για το Burning Man.

not only for technoheads

5 δίσκοι και 5 EP:

Andy Stott-Merciless
Mathew Johnson-Automatic EP
Deep Chord-Vantage Isle EP
Jeff Mills-One Man Spaceship
i:-Small Words EP
Arne Weinberg-Path of the Gods
Jeff Bennett-Surface Diving EP
3 Chairs-No Drum Machine pt.2 EP
Convextion-Convextion
The Modernist-Popular Songs



pic: Scott London
από το project του Mark Grieve 'Temple of Hope' για το Burning Man

φλεγόμενος ανήρ

The art of Burning Man
burningman.com

bacon, anyone?

The Oracle says: nicole kidman has a kostas gousgounis number of 3.

Nicole Kidman was in Dogville (2003) with John Hurt
John Hurt was in Captain Corelli's Mandolin (2001) with Panagiotis Thanassoulis
Panagiotis Thanassoulis was in Mavro gala (2000) with Kostas Gousgounis


The Oracle says: scarlett johansson has a nikos fermas number of 3.

Scarlett Johansson was in Scoop (2006) with Ian McShane
Ian McShane was in Journey Into Fear (1975) with Christos Natsios
Christos Natsios was in Thymios enantion Tsitsou (1971) with Nikos Fermas


The Oracle says: buster keaton has a Taygeti number of 3.

Buster Keaton was in Around the World in Eighty Days (1956) with David Niven (I)
David Niven (I) was in Escape to Athena (1979) with Lambros Tsangas
Lambros Tsangas was in Phanouropitta (1991) with Taygeti



Χμμμμμμμμμμμμ..


oracle of bacon
six degrees of kevin bacon

subtitles

O Yppah είναι από τα νέα αποκτήματα της Ninja Tune, μια από τις εταιρείες που στα '90s υπήρξε πραγματικά σπουδαία και καινοτόμος.

Tο πραγματικό του όνομα είναι Joe Corrales Jr., κατάγεται από το Τέξας κι υποθέτω πως το Yppah είναι μια ανάποδη ανάγνωση της λέξης 'happy' (αλλά αυτό είναι απλά μια υπόθεση). Τον Νοέμβριο του 2006 κυκλοφόρησε στη Ninja Tune το ντεμπούτο του 'You Are Beautiful At All Times', συνδυάζοντας loops και drums με κιθάρες-το 'Again With Subtitles' είναι από τα ομορφότερα κομμάτια που άκουσα τελευταία (και το πιο χαρούμενο σε σχέση με τη μελαγχολία που βγάζει όλο το album του).

yppah-again with subtitles

funky or what?

Chris & Frank-Für Unsere Freunde: Chris Und Frank
AMIGA, German Democratic Republic, 1971.

i could see the smallest things

Tadao Ando
Church on the Water, Hokkaido, Japan
Church of Light, Osaka, Japan

one hit wonder?

Η Maria McKee, γεννημένη το 1964 στο Λος Άντζελες, ετεροθαλής αδερφή του Bryan MacLean, του κιθαρίστα των Love, μετά από εμφανίσεις στο L.A. με τον blues-rock τραγουδιστή Top Jimmy (οι Van Halen του έχουν αφιερώσει ένα κομμάτι με τον ίδιο τίτλο) σχημάτισε το 1982 με τον Ryan Hedgecock το γκρουπ Lone Justice χωρίς μεγάλη επιτυχία. Συνεχίζοντας με σόλο καριέρα και μετά το ομώνυμο ντεμπούτο της το 1989, γνώρισε επιτυχία το 1993 με το δεύτερό της δίσκο 'You Gotta Sin to Get Saved' σε παραγωγή του ελληνικής καταγωγής George Drakoulias (βλέπε Black Crowes). Έκτοτε έχει κυκλοφορήσει άλλα 3 προσωπικά άλμπουμ και 2 live. Το 1994 συμμετείχε στο σάουντρακ της ταινίας 'Pulp Fiction', με το τραγούδι 'If Love is a Red Dress (Hang Me in Rags)'.



Η μεγαλύτερη επιτυχία της πάντως, και μάλλον η μόνη που θα την θυμούνται οι περισσότεροι, παραμένει η συμμετοχή της στο σάουντρακ του 'Days of Thunder' του Tony Scott, με τον Tom Cruise και την Nicole Kidman, με το 'Show Me Heaven'.


Τι μπορεί να σου θυμίσει μια ταινία στην TV..
Ένα υπέροχο τραγούδι, από ένα κακό φιλμ.


Maria McKee-Show Me Heaven



mariamckee.com

Cul-de-Sac

Μια όχι-και-τόσο χριστουγεννιάτικη ιστορία, του John Shirley:
Cul-de-Sac

Από το δεύτερο τεύχος του webzine 'Flurb'.
Μέσω του blog του Rudy Rucker.

Renaissance

Μετά το 'Sin City', η μεταφορά κόμικ στο σινεμά άλλαξε δια παντός. Όχι τόσο γιατί ήταν μια προσπάθεια να ξεφύγει από την επικρατούσα ανάπτυξη της ιστορίας έναντι της ατμόσφαιρας, όσο για την απίστευτη τεχνική που έκανε το φιλμ να ξετυλίγεται μπροστά σου, σαν να γυρνάς σελίδες από το χάρτινο κόμικ.

Στο ύφος της ταινίας των Robert Rodriguez/Frank Miller κινείται και το 'Renaissance' του Christian Volckman.
Συνδυάζοντας τις τεχνικές του anime και το στυλ του αμερικάνικου νουάρ κόμικ, ξεδιπλώνει μια ιστορία απαγωγής που εκτυλίσσεται στο Παρίσι του 2054, μπλέκοντας τη γενετική με την επιστημονική φαντασία σε ένα πανέμορφο 3D ασπρόμαυρο σχέδιο.

Από τα καλύτερα μη-ιαπωνικά animation, και μια από τις πιο σοβαρές ευρωπαϊκές παραγωγές στο χώρο.
Όπως λέει και το μότο του φιλμ: "Ζήσε για πάντα ή πέθανε προσπαθώντας."
Κυκλοφορεί σε dvd.


a trailer

Nature never produces the same beat twice

Born in 1981, Katja Zavoloka is a musician and graphic designer from Kiev. Her music is very unusual and challenging from the structural point of view and sometimes combines electronic sounds with voices of common Ukrainian people. The sound of Zavoloka is very impulsive mixture of rich, dense and often unexpected soundscapes, but at the same time it goes into warm and nice atmosphere.



Από τη συνεργασία της με τον (επίσης Ουκρανό) Kotra, από το album 'Wag the Swing':
Out of Nowhere


Από το zavoloka.com, 2 live:
Zavoloka & Kotra-Untitled
Detali Zvuku festival

Το 2006 κυκλοφόρησε από την Nexsound το album 'Nature Never Produces The Same Beat Twice' μαζί με την AGF.

more download on:

http://www.zavoloka.com/zavoloka_menu_index.htm

http://kotra.org.ua/downloads/downloads.html

http://www.poemproducer.com/freemusic.php