Τσόπστικς.
photo: Philip-Lorca diCorcia Ξημερώματα Σαββάτου, επιστρέφω σπίτι με μια σακούλα junk food και αυτιά βουλωμένα από τα ηχεία. Βουλιάζω στον καναπέ, ανίκανος να κινήσω άλλο πέρα από το δάχτυλο που ανοίγει την τηλεόραση.
Ανελέητο zapping σε telemarketing που διαφημίζει γυαλιά που εκ πρώτης όψεως μοιάζουν περιπτερέιμπαν, όμως βάσει των ανυποψίαστων περαστικών που τα δοκίμασαν είδαν τον Έλβις κομμώτρια, εκτοξεύοντας ουρανομήκη Wow! προς πάσα κατεύθυνση (με ψιλοέπεισαν).
Μισάωρες αναλύσεις του δισκογραφικού έργου της Σοφίας Αρβανίτη και της επιρροής πάνω της (γενικώς) του Μιχάλη Ρακιντζή.
Βουτιά σε αμέτρητα απίθανα δορυφορικά κανάλια: σε ένα ρωσικό ένας 60άρης γιαπωνέζος με γένια, σαν ιερομόναχος, τεμαχίζει αγγούρια εκτοξεύοντας τραπουλόχαρτα από απόσταση 5 μέτρων.
Έχω εθιστεί και παρακαλουθώ σαν μύγα κολλημένη στο δέρμα, ακίνητος, ούτε ξέρω πόση ώρα.
Συνειδητοποιώ πόσες ώρες έχω σπαταλήσει στη ζωή μου κάνοντας πράγματα ανούσια, πόσες στιγμές αδράνειας με έχουν καθηλώσει σε ένα τέλμα παρακμής και ανοησίας. Πόσες στιγμές θα μπορούσα να ξοδέψω με φίλους που έχω χάσει πια, με ανθρώπους που αγαπώ και δεν τους το έχω πει ποτέ, είτε γιατί δεν πρόλαβα είτε γιατί δεν έψαξα τον λόγο.
Και ότι έχουν κρυώσει πια οι τηγανητές μου πατάτες.
posted by schottkey at 11:28
5 Comments:
Το πρώτο βήμα προς την αποτοξίνωση και μια ουσιαστική ζωή χωρίς σκοτωμένες στιγμές και φτηνές αυταπάτες, είναι η ρίψη της τιβί εκ του μπαλκονιού.
Το δεύτερο είναι η συνετή χρήση των εφαρμογών του διαδικτύου(chat, blogs, forums, κλπ), που σου προσφέρουν μια επίπλαστη ψευδαίσθηση συνεχούς ενημέρωσης, ελευθερίας και έκφρασης, ενώ ουσιαστικά σε εκθέτουν στην ακατάσχετη φλυαρία αγνώστων και στον εκούσιο κατ' οίκον περιορισμό.
Άσε που σου γαμιέται η πλάτη και τα μάτια.
όμως cheer up... οι πατάτες αν ξαναζεσταθούν είναι ό,τι χειρότερο.
thank God οι ξαναζεσταμένες σχέσεις με ανθρώπους που χάθηκες λειτουργούν μία χαρά1
μπε μπεεε
Bitten Lips (και heimkurst), το θέμα φυσικά δεν είναι η tv, με την οποία δεν έχω απολύτως τίποτα, το κάθε άλλο. Και την χρήση της γνωρίζω, και από αυτήν παίρνω όσα θέλω να πάρω. Υπάρχουν κι άλλα πράγματα βέβαια στη ζωή-και όπως το έγραψες και συ, νομίζω πως όλη αυτή η έκθεση στο δίκτυο μάλλον είναι μια ψευδαίσθηση επικοινωνίας, μπορείς να κλείσεις την οθόνη και να ανοίξεις την πόρτα.
heim, χαίρομαι που σου άρεσε ο Manuel, ακούω το disintegration loops του άλλου φίλου μας τώρα.
Laughing Sheep έχεις δίκιο, με τους ανθρώπους ευτυχώς είναι αλλιώς. Αν κι εκεί υπάρχουν προτηγανισμένες σχέσεις :)
Φοβερό το κείμενό σου. Με λίγα λόγια είπες πράγματα που όλοι μας έχουμε νιώσει. ΜΠΡΑΒΟ!
Oh, thanx a lot.
Deeply appreciated.
Post a Comment
<< Home