americanpsycho

Είναι κάτι βράδια που πετυχαίνω τον Patrick Bateman σε μεταμεσονύχτιες προβολές ξεχασμένων καναλιών. Σαν φίλος από τα παλιά.

Άψογος μέσα στα Armani κοστούμια του, γυμνασμένος, καθόλου σνομπ στα ανδρικά καλλυντικά, κουλ αλλά μάλλον κενός-γι'αυτό φταίει όμως η πλήξη γύρω του. Όχι η ζωή του, τα κενά '80s.

Ο Christian Bale μοιάζει με ομοίωμα, σαν μια κούκλα από βιτρίνα που ζωντανεύει μόνο αν φορτιστεί με δολλάρια.

Να χορεύει με το "Hip to be Square" των Huey Lewis And The News.

Να αντιμετωπίζει τις γυναίκες με την ψυχρότητα ενός αντικειμένου, θύματα μιας μανίας να εκτελεστούν για την χάρη της απόλαυσης.

Να αναλύει την σπουδαιότητα των στίχων του Phil Collins στο "In Too Deep" και το "Land Of Confusion" σε δύο κοπέλες κατά τη διάρκεια ενός οργίου, ενώ σε background ακούγεται το "Sussudio".

Ίσως όχι τόσο γραφικό όσο το βιβλίο του Bret Easton Ellis, όμως αναμφίβολα μια ευφυέστατη απεικόνιση μιας χαμένης γενιάς, εντελώς εθισμένης στο MTV, τα drugs, τα lifestyle περιοδικά και τα hip εστιατόρια.
Και τόσο βαρεμένης, που δικαιολογεί τον φόνο ενός "φίλου" για την κατοχή ομορφότερης business card. Είχε καλύτερη ποιότητα χαρτιού εξάλλου.
Και αναμφίβολα καλύτερη γραμματοσειρά, ναι, ναι.