A little post about films

Αν διάλεγα ένα χαρακτηριστικό από τις φετινές Νύχτες Πρεμιέρας, πέρα από την αλλαγή στο σύστημα, που σε πολλούς άρεσε και πολλούς επίσης ξενέρωσε, αυτό θα ήταν το γεγονός πως χάρη στον μεγάλο αριθμό ταινιών, διαβάζοντας κι ακούγοντας άλλους θεατές του φεστιβάλ, διαπίστωσα πως το πρόγραμμά μου με άλλων θεατών δε συνέπιπτε ούτε σε μία ταινία! Και μιλάμε για όσους έβλεπαν από 10 ταινίες και πάνω. Ίσως να μην είναι τόσο παράλογο με τόσες πολλές ταινίες να προβάλλονται-αλλά μάλλον αυτό δείχνει πλουραλισμό απόψεων, ποικιλία γούστου και κοινό που ενδιαφέρεται να ψάξει.

Αφήνοντας στην άκρη ταινίες που ήδη είχα δει, όπως όσες ήταν σε επανέκδοση, παλιές του Renoir ή όσες είχα δει του Kim Ki Duk, ένα μικρό review όσων είδα θα μπορούσε να είναι κάπως έτσι:












Στην κατάμεστη αίθουσα του Δαναού στη μεταμεσονύκτια προβολή του Kung Fu Hustle, πρέπει να είδα μια από τις μεγαλύτερες αποδοχές που έχει λάβει ταινία εδώ και πολύ καιρό-από τους fan των blockbuster μέχρι τους σκληροπυρηνικους σινεφίλ. Πιστεύω πως στο είδος της (ποιο είδος δηλαδή; μιλάμε για συνδυασμό γουέστερν/καράτε/κωμωδίας/φαντασίας/μιούζικαλ) είναι ό,τι καλύτερο έχω δει, εγγυημένη διασκέδαση.

Το Rize του φωτογράφου David Lachapelle είναι ένα ντοκιμαντέρ για ένα είδος αφροαμερικανικού χορού που ξεκίνησε από τύπους με τα χαρακτηριστικά κλόουν, κι εξελίχθηκε στο krumping, μια παραπλήσια εκδοχή του-πάντα όμως σε καταιγιστικής ταχύτητας ρυθμό. Πέρα από την παρουσίαση της κόντρας των δύο ρευμάτων μέσω διαγωνισμών και αντιπάλων, ο Lachapelle δεν κρύβει τίποτα από τη δυσκολία της ζωής στις συνοικίες που ο χορός αποτελεί διέξοδο.

O Takashi Miike με το The Great Yokai War μου απέδειξε απλά ότι είναι ίσως ο πιο απρόβλεπτος σκηνοθέτης στον κόσμο. Μίλια μακριά από το Audition και το Ichi the Killer, παρουσίασε μια ταινία που με δυο λόγια θα περιέγραφα ως εξής: Goonies meets Lord of the Rings through Wizard of Oz,with Power Rangers/Studio Ghibli characters.

Το Cidade Baixa του Sergio Machado είναι μια ιστορία 3 χαρακτήρων στη σημερινή Βραζιλία, ένα ιδιότυπο ερωτικό τρίγωνο 2 ανδρών και μιας κοπέλας. Η ταινία σε κερδίζει, χωρίς να είναι αριστούργημα-η Alice Braga (ανηψιά της Sonia Braga) έχει τη στόφα σταρ.

Από όλες τις ταινίες του αφιερώματος στον Kim Ki Duk, διάλεξα το Address Unknown. Αν και το format της κόπιας που παίχτηκε το απόγευμα στο Αττικόν ήταν εντελώς ακατάλληλο για σινεμά (θύμιζε τηλεταινία), η ταινία άνετα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί από τις καλύτερες του σκηνοθέτη. Με εμφανή σημάδια απειρίας στη σκηνοθεσία, όμως με ολοζώντανους χαρακτήρες, πολύ καλή χρήση της μουσικής και καμμιά διάθεση ωραιοποίησης της ιστορίας, έφτιαξε μια αρκετά σκληρή αλλά πολύ αληθινή ταινία.

Το Haute Tension του Alexandre Aja είναι ένα κλασικό σπλάτερ, έχει τα χαρακτηριστικά της ταινίας τρόμου, με όλα τα κλισέ (τρομακτική μουσική, πολύ αίμα, έναν σίριαλ κίλερ να κυνηγά κοπέλες κλπ.), όμως ξεχωρίζει από ένα χολυγουντιανό θρίλερ της σειράς, καθώς ο Γάλλος σκηνοθέτης πέρα από το σεναριακό twist στο τέλος, κατορθώνει να του προσδώσει έναν φυσικότατο θαρρείς ρεαλισμό που πραγματικά σε ανατριχιάζει.

Η μεγάλη απογοήτευση για μένα του φεστιβάλ (καθότι σχεδόν ότι διάλεξα να δω ήταν αρκετά άνω του μετρίου) ήταν το A Hole in My Heart του Lukas Moodysson. Αν και η αίθουσα του Αττικόν ήταν γεμάτη για μια καθόλου mainstream ταινία και ειδικά στη 01:00 το βράδυ, φαντάζομαι πολλοί θα βγήκαν μουδιασμένοι. Δε θέλω να περιγράψω το τι συμβαίνει στην ταινία, όμως αυτό το τόσο fake σινεμά με την κάμερα στο χέρι, η δράση δωματίου και οι επίτηδες αποκρουστικά σκηνές δε δηλώνουν πρωτοπορία, αλλά κινηματογραφικό trash. Κρίμα για το Lilya 4 Ever.


To Three..Extremes ήταν ένα πείραμα 3 σκηνοθετών πάνω στην 'ακρότητα': το περίμενα αρκετά τρομακτικό-δεν ήταν. Αντίθετα, θα έλεγα πως όσο σκέφτομαι την ταινία τόσο πιο πολύ μου αρέσει, μέρες μετά τη θέαση της. Εντύπωση προκαλεί η αρτιότητα της κάθε ιστορίας, με κάθε σκηνοθέτη να έχει περίπου 30'-40' στη διάθεση του να την αναπτύξει, χωρίς όμως κανείς να υποπέσει στην προχειρότητα ή τον φτηνό εντυπωσιασμό. Κρατώ την χιουμοριστική/μακάβρια ματιά του Fruit Chan στο 'Dumplings'(δεν έπρεπε να φάω τόσο πολύ και τόσο αργά εκείνο το βράδυ..), την τρομερή σκηνοθετική δεξιοτεχνία του Chan-Wook Park στο 'Cut'(η ιστορία του μου θύμισε Kubrick παιγμένο στο θέατρο, με εξαιρετικούς διαλόγους), και τον άσπιλο μινιμαλισμό του Takashi Miike, που στο 'Box' κατάφερε με την φωτογραφία, την τέλεια χρήση ήχου και τα άψογα πλάνα να επιβάλλει στην αίθουσα μια αίσθηση κατάνυξης που όμοια δε θυμάμαι να έχω ζήσει σε σινεμά-δεν ακουγόταν ανάσα επί 45'.

Για το Howl's Moving Castle του Hayao Miyazaki δεν ξέρω τι ακριβώς να γράψω. Ίσως να αρκεί πως ήταν ένα επίπεδο πάνω από οτιδήποτε είδα φέτος στο φεστιβάλ.
Η ταινία μοιάζει ως η πιο 'down to earth' της φιλμογραφίας του, βασισμένη σε ένα βιβλίο της Diana Wynne Jones, χωρίς όμως να χάνει εκατοστό απο τη φαντασία του δημιουργού της. Αν εξαιρέσω κάποιες-πιθανόν τρομακτικές λόγω αναπαράστασης-σκηνές του έργου του συνολικά, θα μπορούσε αυτή η βαθιά ουμανιστική συνταγή του μεγάλου Ιάπωνα να διδάσκεται στα σχολεία.

Επίσης όπως κάθε έτος ενδιαφέρον (και μεγάλη προσέλευση κοινού) είχαν οι προβολές των ταινιών Μικρού Μήκους, με συμμετοχές όπως του γνώριμου στο φεστιβάλ Bill Plympton, ή του Shane Acker με το φουτουριστικό '9' το οποίο ο Tim Burton ανέλαβε να μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη (αν και κλάσεις ανώτερο κατά την άποψή μου ήταν το απίστευτο True Colors που είδα στο φεστιβάλ του Bios τις μέρες ππαράλληλα των Ν.Π.).

Ελπίζω του χρόνου το σύστημα να λειτουργήσει καλύτερα, το πρόγραμμα να ανακοινωθεί νωρίτερα, περισσότερο κόσμο και λιγότερες γκρίνιες φυσικά :)

Ανέκδοτο

Ασθενές Φύλο.

Gone in 3 seconds

Είναι απαραίτητη η ύπαρξη μεγάλων παικτών σε μια ομάδα για να πάει ψηλά;

Σχεδόν 3 γενιές μετά τη γενιά των Γκάλη-Γιαννάκη-Φασούλα-Χριστοδούλου, αν θεωρήσουμε φυσικά ενδιάμεσες στάσεις αυτή των Αλβέρτη-Σιγάλα-Οικονόμου και αυτή των Ρεντζιά-Χατζή-Καράγκουτη (μόνο ο Κακιούζης παρέμεινε, ως αρχηγός), η Εθνική μπάσκετ κατέβηκε στη διοργάνωση με πολύ χαμηλό μέσο όρο ηλικίας.

Τι παραπάνω είχε από τις προηγούμενες συνθέσεις της Εθνικής σε ταλέντο;

Για όσους είχαν παρακολουθήσει το τουρνουά Ακρόπολις (αν κι έχω την υποψία πως πολλοί πριν τον ημιτελικό δεν ήξεραν καν πως παίζαμε ευρωπαϊκό), δεν ήταν δύσκολο να υποψιαστούν πως με ανάλογη απόδοση το μετάλλιο στο Ευρωμπάσκετ ήταν εύκολο. Όταν διασύρεις τη Σερβία σε ρυθμό ρελαντί, και βλέποντας πως τεράστιες ομάδες σε ευρωπαϊκό επίπεδο δεν υπάρχουν, στο παραπάνω θα πόνταρε ακόμα κι ο Γεωργίου.

Αν το δούμε τεχνικά, (αναφέροντας αρχικά την ωρίμανση του Γιαννάκη ως προπονητή-φάνηκε και με τη θητεία του στο Μαρούσι, που μέσες άκρες θυμίζει τη φιλοσοφία της Εθνικής), η ομάδα είχε πολύ καλούς αμυντικά περιφερειακούς (Διαμαντίδης, Σπανούλης, Παπαλουκάς, Ζήσης), έναν ικανότατο σέντερ σε καιρούς χαλεπούς για τη θέση στην Ευρώπη γενικότερα (Παπαδόπουλος), εξαιρετικά 'τεσσάρια' (Ντικούδης, Τσαρτσαρής-σπουδαία η άμυνα του στον Νοβίτσκι στον τελικό).
Εκεί που χώλαινε ήταν το σουτ (γενικότερα-κι αυτό φάνηκε ακόμα και στις βολές), με λιγοστές επιλογές τον Χατζηβρέττα, τον Ζήση ο οποίος όμως ήταν άπειρος μεγάλης διοργάνωσης, άντε και τον Φώτση. Αλλά αυτά πέρασαν στα ψιλά πια, καθότι το σουτ που έκρινε το μισό κύπελλο ήρθε από εκεί που δεν το περίμενες, εκεί που μάλλον μέτρησε η άγνοια κινδύνου κι όχι η εμπειρία ή η τεχνική.
Πολλοί προσπαθούν να μπουν στη θέση του Διαμαντίδη 3" πριν το τέλος του ημιτελικού. Μπαίνει κανείς όμως για παράδειγμα στο μυαλό του Οικονόμου όταν αστοχούσε στο τρίποντο στο ΣΕΦ εκεί που κρινόταν ένα πρωτάθλημα;

* Αναμένω με μεγάλη αγωνία τις βαθυστόχαστες αναλύσεις έγκριτων bloggers για την άγνοια όσων πανηγύριζαν την κατάκτηση του κυπέλλου ότι υποσυνείδητα είναι φαν του Λιακόπουλου, την καταδίκη όσων χάρηκαν για το τρόπαιο ενώ θα έπρεπε να είμαστε στους δρόμους για το Ιράκ, και φιλοσοφικών ποστ επεξηγώντας γιατί ο Διαμαντίδης δεν έχει τις ικανότητες του Μάικλ Τζόρνταν (Λε Μπρον Τζέιμς; ε όχι, ας μη βάζουμε δύσκολα..)

Νύχτες Πρεμιέρας 2005

Δε θυμάμαι ποια ήταν η πρώτη ταινία που είδα στις Νύχτες Πρεμιέρας. Το The Opposite of Sex; Πιθανόν. Την επόμενη χρονιά πρέπει να είδα το Kids του Larry Clark..ή μήπως ήταν την πρώτη χρονιά αυτό; μήπως το Loss of Sexual Innocence του Mike Figgis; Δε θυμάμαι..
Πάνε και τόσα χρόνια από το 1995 που βολοδέρνω στις αίθουσες. Το θέμα είναι πως εδώ και τόσα χρόνια, παραμένει το σημαντικότερο κινηματογραφικό φεστιβάλ της πρωτεύουσας.

Φέτος οι Νύχτες Πρεμιέρας μοιάζουν πιο δυνατές από ποτέ. Από ένα πυκνό αλλά πολύ ενδιαφέρον πρόγραμμα, μερικές επιλογές:

• Αρκετές πρεμιέρες, συμπεριλαμβανομένων των: Broken Flowers του Jim Jarmusch με τον Bill Murray και την Jessica Lange, το αντιρατσιστικό Crash του Paul Haggis με Matt Dillon και Sandra Bullock, το The Brothers Grimm του Terry Gilliam, το Last Days του Gus Van Sant με τον Michael Pitt σε έναν ρόλο-υπόνοια για τις τελευταίες μέρες του Kurt Cobain, , το Cinderella Man του Ron Howard με τον Russell Crowe σε ρόλο πυγμάχου και την Renee Zellweger, το Factotum του Bent Hamer με τον Matt Dillon στον ρόλο του Charles Bukowski, το βραζιλιάνικο Cidade Baixa του Sergio Machado, το Lords of Dogtown της σκηνοθετιδος του Thirteen Catherine Hardwicke, και το The Ballad of Jack and Rose της Rebecca Miller με πρωταγωνιστή τον σύζυγό της Daniel Day Lewis.

• Μουσικά ντοκιμαντέρ: το Amazing Grace για τον αδικοχαμένο Jeff Buckley, το βρετανικό George Michael: A Different Story, το 4ωρο(!) No Direction Home του Martin Scorsese για τον Bob Dylan, το Screaming Masterpiece για την μουσική σκηνής της Ισλανδίας, το The Approaching of the Hour για την ελληνική ροκ μουσική σκηνή, το Punk:Attitude για τις απαρχές της πανκ, καθώς και το Rize του φωτογράφου David Lachapelle για το krumping (ένα είδος ταχύτατου αφροαμερικανικού χορού).

• Αφιέρωμα στον Kim Ki Duk με 11 ταινίες-ξεχωρίζουν τα 3-Iron, The Bow(Το Τόξο), The Isle(Το Νησί), Address Unknown, Real Fiction, Wild Animals, Birdcage Inn.

• Αφιέρωμα στον Jean Renoir, με κλασικές ταινίες του, όπως Ο Κανόνας του Παιχνιδιού, Η Μεγάλη Χίμαιρα και το Ανθρώπινο Κτήνος.
  
  

• Τρεις ταινίες του Takashi Miike, το περίεργο Izo, το ολοκαίνουργιο The Great Yokai War και τη συνεισφορά του στο τρίπτυχο του Three..Extremes (οι άλλοι δύο είναι ο Chan-Wook Park κι ο Fruit Chan).

• Εξαιρετικά θρίλερ, όπως το αιματοβαμμένο γαλλικό Haute Tension (Υψηλή Ένταση) του Alexandre Aja, το ρωσικό βαμπιρικό Night Watch(Οι Φύλακες της Νύχτας) του Timur Mekmambetov και τη διασκευή του Walter Salles στο γιαπωνέζικο Dark Water του Hideo Nakata(σκηνοθέτης επίσης του αυθεντικού The Ring) με την Jennifer Connelly.

• Πρόσφατες παραγωγές από την Ασία, όπως το Howl’s Moving Castle του Hayao Miyazaki, το Crying Fist του Seung-wan Ryoo με τον πρωταγωνιστή του oldboy σε έναν ρόλο πρώην πυγμάχου, το Hidden Blade του Yohji Yamada, και την υπεράνω πάσης περιγραφής κωμωδία Kung Fu Hustle του Stephen Chow.

• Αρκετές ανεξάρτητες παραγωγές από Αμερική κι όλο τον κόσμο: το The King του James Marsh με τον Gael Garcia Bernal, το When Will I Be Loved του James Toback με την Neve Campbell, το σκληρό A Hole in My Heart του Lukas Moodysson, το Top Spot της γνωστής Βρετανίδας εικαστικού Tracey Emin, και το Drawing Restraint 9 του Matthew Barney (της άγνωστης στην Ελλάδα σειράς Cremaster) με πρωταγωνίστρια τη σύζυγο του Bjork.

• Σε νέες κόπιες κλασικές ταινίες, όπως το Rocky Horror Picture Show, το Beyond the Valley of the Dolls του Russ Meyer και το σπάνιο Soy Cuba του Mikheil Kalatozhisvili.
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  

• Επίσης, μια επιλογή από τις καλύτερες ταινίες μικρού μήκους της χρονιάς, ένα αφιέρωμα στους σπουδαίους αδερφούς Quay (rings a bell?), το ακραίο What Is It? του Crispin Glover, το λαβυρινθώδες Mirrormask του Dave McKean σε συνεργασία με τον Neil Gaiman καθώς κι ένα αφιέρωμα στον πρωτοπόρο του κινούμενου σχεδίου Chuck Jones (Bugs Bunny, Duffy Duck, Coyote etc.)

Είναι σχεδόν αδύνατο βέβαια να δει κάποιος τόσες πολλές ταινίες, οπότε αναγκαστικά καταφεύγει σε επιλογές. Ειδικά φέτος, το πρόγραμμα στηρίζεται (οι ενδιαφέρουσες ταινίες τουλάχιστον) στις αίθουσες του Δαναού κι όχι στο δίπτυχο Απόλλων/Αττικόν. Κι αν ξεκινά το φεστιβάλ κάπως νωθρά, το τελευταίο ειδικά τριήμερο αποζημιώνει.

Περισσότερα, στο site του φεστιβάλ: www.aiff.gr
Let the film roll…

25 ταινίες για τη νέα σεζόν

Με τη νέα κινηματογραφική χρονιά να έχει ήδη αρχίσει, και με πλήθος ταινιών κάθε εβδομάδα να βγαίνουν στις αίθουσες, είναι δύσκολο να μπορέσεις να προβλέψεις τι πραγματικά αξίζει από τον τεράστιο σωρό.
Ειδικά όταν σε μια εβδομάδα προβάλλονται 7-8 ταινίες, ο θεατής είναι υποχρεωμένος να φανεί επιλεκτικός-πιθανόν όμως να χάνει σπουδαία φιλμ που δεν λαμβάνουν την αναγνώριση που τους αξίζει λόγω traffic.

Αφήνοντας στην άκρη κάποιες ταινίες που έτσι ή αλλιώς θα ακουστούν (όπως το Κινγκ Κονγκ του Πίτερ Τζάκσον-Έντριεν Μπρόντι, Ναόμι Γουότς, Τζακ Μπλακ, τον Κώδικα Ντα Βίντσι του Ρον Χάουαρντ από το βιβλίο του Νταν Μπράουν-Τομ Χανκς, Οντρέ Τοτού, Ζαν Ρενό, το Superman Returns του Μπράιαν Σίνγκερ, το Aeon Flux του Κάριν Κουσάμα με τη Σαρλίζ Θερόν), ρίξαμε ένα δελτίο Τζόκερ με αυτά που μας τράβηξαν την προσοχή. Αν εξαιρεθούν κάποιες σχεδόν σίγουρες επιλογές στις 4-5 πρώτες θέσεις, όλα τα προγνωστικά θα φανούν στο πανί οσονούπω..



1. Howl’s Moving Castle-Hayao Miyazaki
Όσοι έχουν δει έστω ένα φιλμ του στούντιο Ghibli, ξέρουν. Στην χειρότερη περίπτωση, θα πρόκειται για μια σπουδαία ταινία.

2. Sympathy for Lady Vengeance-Chan-wook Park
Οι κυρίες προηγούνται…

3. Sympathy for Mr. Vengeance-Chan-wook Park
…οι κύριοι έπονται. Κοντά στο ωμό ύφος του oldboy, σκηνοθετικά (λογικά) λιγότερο επιδέξιο.

4. The Science of Sleep-Michel Gondry
‘Όσοι ενθουσιάστηκαν με τη Αιώνια Λιακάδα Ενός Καθαρού Μυαλού, την αναμένουν-ειδικά μιας κι η υπόθεση αφορά την ιστορία ενός ανθρώπου που έχει παγιδευτεί στα όνειρά του (πρωταγωνιστεί ο Γκαέλ Γκαρσία Μπερνάλ).

5. Cache-Michael Haneke
Μου άρεσαν ακόμα κι οι μέτριες ταινίες του. Κι αυτή φαίνεται να είναι μια από τις καλύτερες. Βραβείο Σκηνοθεσίας στις Κάννες.




6. 3-Iron-Kim Ki Duk
Η φιλμογραφία του Κορεάτη σκηνοθέτη είναι αλλοπρόσαλλη. Εδώ βρίσκεται πιο κοντά στο ‘’Άνοιξη, Καλοκαίρι…’, παρά στο ‘Bad Guy’ ή ‘Το Νησί’ (όχι του Μάικλ Μπέι!). Όσοι το είδαν πρόσφατα στο φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης μιλούσαν για μια πολύ ιδιαίτερη ταινία.

7. Keane-Lodge Kerrigan
Σπουδή πάνω σε μια διαταραγμένη ψυχικά προσωπικότητα, ανάλογου ύφους με το παλαιότερό του Clean Shaven. Αυτό αρκεί.

8. Batalla en el Ciello (Battle in Heaven)-Carlos Reygadas
Πιθανότατα θα είναι προκλητικό, ωμό, σε δόσεις καταθλιπτικό, ίσως και προβοκατόρικο. Όμως είμαι περίεργος να δω τι δρόμο θα ακολουθήσει ο νεαρός Μεξικανός μετά από εκείνο το ιδιόρρυθμο ντεμπούτο του.

9. Stay-Marc Forster
Ήταν να προβληθεί την περσινή σεζόν, αλλά δε βγήκε ποτέ στις αίθουσες. Κινείται στο χώρο του ψυχολογικού θρίλερ-σπουδαίο καστ (Γιούαν Μακ Γκρέγκορ, Ναόμι Γουότς, Ράιαν Γκόσλινγκ).

10. Charlie and the Chocolate Factory-Tim Burton
Διασκευή σε μια από τις αγαπημένες μου παιδικές ταινίες ever. Sounds delicious

11. A Hole in My Heart-Lucas Moodysson
Μετά το Lilya 4 Ever και το Fucking Amal, δεν περιμένεις να παρεκκλίνει εκατοστό από το μονοπάτι που έχει χαράξει. ‘Όμως αυτό το φιλμ μοιάζει το πιο σκληρό απ’ όσα έχει κάνει-για λίγους και μόνο.



12. A Scanner Darkly-Richard Linklater
Χρησιμοποιώντας την τεχνική του Waking Life, ο Λινκλέιτερ διασκευάζει ένα από τα καλύτερα βιβλία του Φιλιπ Κ. Ντικ.


13. 9 Songs-Michael Winterbottom
Η νέα ταινία του ασταθή σε απόδοση Βρετανού, άφθονες ερωτικές σκηνές, μουσική από Black Rebel Motorcycle Club, Franz Ferdinand, Elbow, Michael Nyman κ.α.

14. Havoc-Barbara Kopple
Άλλη μια ταινία που επρόκειτο να προβληθεί την περασμένη χρονιά, στη γραμμή των ταινιών του Λάρι Κλαρκ-ενδιαφέρον παρουσιάζει ο ρόλος της Αν Χάθαγουεϊ.

15. Eros-Steven Soderbergh/Wong Kar Wai/Michelangelo Antonioni
Ενδιαφέρον ως πείραμα, τρεις ερωτικές ιστορίες από τρεις διαφορετικούς σε ύφος σκηνοθέτες. Περιέργεια προκαλεί το πώς θα χειριστεί το θέμα ο Σόντερμπεργκ, ο Αντονιόνι πια μοιάζει πολύ αργά για να προσφέρει κάτι φρέσκο, ας ελπίσουμε ο Kar Wai να θυμηθεί τις προ-2046 ταινίες του..

16. Munich-Steven Spielberg
Η ιστορία της δολοφονίας Ισραηλινών αθλητών από Παλαιστίνιους τρομοκράτες στους Ολυμπιακούς του 1972 στο Μόναχο. Μοιάζει πολύ ενδιαφέρον, άγνωστο όμως αν θα προβληθεί μέσα στο προσεχές έτος.




17. A History of Violence-David Cronenberg
H κουλτούρα της βίας (με δόσεις χιούμορ)-καλό καστ (Βίγκο Μόρτενσεν, Μαρία Μπέλο, Εντ Χάρις, Γουίλιαμ Χαρτ).

18. The Departed-Martin Scorsese
Οι τελευταίες του ταινίες ήταν απογοητευτικές. Όμως εδώ πρόκειται για ριμέικ του πολύ καλού Infernal Affairs από το Χονγκ Κονγκ (Λεονάρντο Ντι Κάπριο, Ματ Ντέιμον, Τζακ Νίκολσον, Μαρκ Γουόλμπεργκ)

19. The Fountain-Darren Arronofsky
Η νέα ταινία ενός από τους πιο ταλαντούχους αλλά και υπερεκτιμημένους σκηνοθέτες των τελευταίων ετών(Requiem For A Dream, Pi)-ο Χιου Τζάκμαν στην αναζήτηση της πηγής της αιώνιας ζωής, σε τρεις παράλληλες ιστορίες.

20. Jarhead-Sam Mendes
Ο Σαμ Μέντες του American Beauty και του Road to Perdition δοκιμάζεται σε πολεμικό δράμα…

21. The Constant Gardener-Fernando Meirelles
Ρέιφ Φάινς και Ρέιτσελ Γουάιζ σε πολιτικό θρίλερ βασισμένο σε βιβλίο του Τζον Λε Καρέ. Η προηγούμενη ταινία του Μειρέγιες, Η Πόλη του Θεού δημιουργεί μεγάλες προσδοκίες.

22. Domino-Tony Scott
Όχι τόσο μεγάλος σκηνοθέτης όσο ο αδελφός του Ρίντλεϊ, αλλά παραμένει δεξιοτέχνης. Σε σενάριο του Ρίτσαρντ Κέλι του Donnie Darko- το τρέιλερ μοιάζει πολύ ενδιαφέρον.

23. The Three Burials of Melquiades Estrada-Tommy Lee Jones
Ένα διαφορετικό γουέστερν σκηνοθετημένο από τον Τόμι Λι Τζόουνς.



24. Me And You And Everyone We Know-Miranda July
Τα καλύτερα ακούγονται για την ταινία της Μιράντα Τζουλάι, μοιάζει με minor film, όμως ίσως αποδειχτεί μικρή έκπληξη.

25. Wolf Creek-Greg McLean
Με δύναμη από την Αυστραλία. Από τα αναμενόμενα θρίλερ της χρονιάς.











Φυσικά υπάρχουν κι οι Νύχτες Πρεμιέρας (15-25 Σεπτεμβρίου), όπου υπάρχουν σπουδαίες ταινίες, σχεδόν μια μίνι σεζόν σε ποικιλία, ενώ προσφέρουν και την ευκαιρία να δεις ταινίες που ίσως δεν παιχτούν ποτέ στις αίθουσες.

Πέραν των 25, αξιοπρόσεκτα μοιάζουν τα ακόλουθα: το Tideland και Οι Αδερφοί Γκριμ του Τέρι Γκίλιαμ, ο Χρυσός Φοίνικας των φετινών Καννών Το Παιδί των αδερφών Νταρντέν, το Elizabethtown του Κάμερον Κρόου, άλλες δύο ταινίες του Κιμ Κι Ντουκ, Το Τόξο και Το Νησί, η Μαύρη Ντάλια του Μπράιαν Ντε Πάλμα από το εξαιρετικό βιβλίο του Τζέιμς Ελρόϊ, το μουσικά ντοκιμαντέρ Crossing the Bridge του Φατίχ Ακίν και I’m Not There του Τοντ Χέινς για τον Μπομπ Ντίλαν, καθώς κι άλλες 2 αποδόσεις βιβλίων, το Memories of a Geisha του Ρομπ Μάρσαλ και το Ask the Dust του Ρόμπερτ Τάουνι από το αγαπημένο μυθιστόρημα του Τζον Φάντε.

so now you're gone

and I feel

like a room without a door

Η εκδίκηση είναι ένα γεύμα αποτελούμενο από τρία πιάτα(κρύα)

(3)












Έστω συνάρτηση f, με f(x)=9-x
, με το x να παίρνει τις τιμές των φωτό










(2)









Αν f είναι η αποτελεσματικότητα της εκδίκησης, και x η μανία, όλα δείχνουν πως η ένταση κι η βία δεν είναι πάντα το καλύτερο μέσο για να πάρεις αυτό που θες.









(1)
















*Η τριλογία της εκδίκησης, του Chan-wook Park ολοκληρώνεται με την ταινία Sympathy for Lady Vengeance (η οποία διαγωνίζεται αυτό τον καιρό στο κινηματογραφικό φεστιβάλ της Βενετίας), 2ος κρίκος στην αλυσίδα μετά το oldboy. Το πρώτο κομμάτι της, Sympathy for Mr.Vengeance πρόκειται να παιχτεί φέτος στους Ελληνικούς κινηματογράφους, κι ενώ στο εξωτερικό κυκλοφορεί ήδη σε dvd.

Κλισέ #436

Τι κι αν βρίσκεσαι στην πρωταθλήτρια ομάδα της Ελλάδας.

Τι κι αν έχει ξεκινήσει ήδη η προετοιμασία.

Τι κι αν έχεις πάνω από το κεφάλι σου τον κορυφαίο προπονητή της Ευρώπης.

Το κλισέ παραμένει: Ο παλιός είναι μαλλιάς.