Μάνα μπλόγκερ

Μερικά πράγματα που κατάλαβα από την υπόθεση press-gr:

1. Το να είσαι μπλόγκερ (ακόμα κι ο πληθυντικός «οι μπλόγκερς» μου μοιάζει αστείος) πλέον αποκτά μια άλλη διάσταση στα μάτια της «κοινής γνώμης»*: κάτι σαν raver, με απόκρυφες ικανότητες κι ιδιότητες που χάνονται και μπλέκονται στο μυστηριώδες χάος του ιdερνέτ. Άσε ένα comment κι εσύ, μπορείς..
«ήμουν κι εγώ στο press-gr»

2. Όσο λαϊκίστικο κι αν βρίσκει κάποιος το ίδιο το press-gr ή/και τα σχόλιά του, το γεγονός ότι μπορεί μια διαδικτυακή πολιτικής χροιάς Espresso να διαμορφώνει απόψεις είναι ουσιαστικά ανύπαρκτης δυναμικής, μπροστά στο διαφαινόμενο κίνδυνο να ελέγχουν, να κρίνουν και να αποφασίζουν για τέτοια ζητήματα άνθρωποι παντελώς άσχετοι με το web, κι ουσιαστικά επικίνδυνοι.

3. Από πότε η «αποκάλυψη» ενός (έστω και σοβαρού) θέματος από ένα τέτοιο μπλογκ συνδέεται με την ουσιαστική ενημέρωση;
Αναλογικά να το δεις και μόνο, κι ο Στέφανος Χίος κατάφερε κι έβγαλε θέμα- αυτό τον κάνει σοβαρό δημοσιογράφο;

4. Η όλη κωμικοτραγική-web 2.0-ελληνική πραγματικότητα συνοψίζεται στην εξής εικόνα: η Μαριάννα Πυργιώτη απευθύνεται σε συν-συμμετέχοντά της σε πάνελ, σε διπλανό παράθυρο (δικηγόρο, αν δεν κάνω λάθος):

-Μάλλον δεν έχετε συνειδητοποιήσει τι ακριβώς είναι ένα μπλογκ, δεν έχει καμία σχέση με έντυπο.
-Ε και; Δε μπορούμε να τυπώσουμε αυτά που γράφουν;

(στο περίπου, από μνήμης)


*οντότητα της οποίας η ύπαρξη αμφισβητείται, κάτι σαν το yeti ας πούμε.