schott:07 key:12

#12. Rubens-Carnivalesque [Herb]
Και γι’αυτή τη θέση προβληματίστηκα αρκετά, μιας και άφησα απ’έξω δύο πολύ αγαπημένους δίσκους για φέτος, της ίδιας συνομοταξίας: το ‘Eksel’ των D’Arcangelo [Rephlex] και το μόνο που επέπλευσε από την minimal χωματερή, το ‘This Bliss’ του Pantha Du Prince [Dial]. Τελικά έριξα το χαρτί στους Σκωτσέζους Rubens, γιατί στον πυρήνα της μουσικής τους κυριαρχεί η μελωδία, and I’m a sucker for melody..
Ακούστε τι φτιάχνουν στο ‘Giraffe’, προς απόδειξη όσων λέω.


σχετικό ποστ: ρούμπενς



Το χειρότερο #12: Matthew Dear-Asa Breed [Ghostly International]
Το άλλοθι του minimal παραγωγού: να βγάλει ένα ηλεκτρονικό δίσκο με φωνητικά, να αποδείξει πως δεν παίζει μόνο χορευτικό techno. Η επιλογή κάθε rock γραφιά που του πέφτει βαρύς ο Richie Hawtin, κι εδώ βρίσκει καταφύγιο. Μπούρδες. Ακούστε το ‘Noiser’ ή το ‘Mouth to Mouth’ (ως Audion) και τα ξαναλέμε.

Δες επίσης: 2006, 2005