άι εμ λοστ

Πρέπει να είμαι ο μοναδικός άνθρωπος στην Ελλάδα κάτω των 50 που δεν παρακολουθεί σειρές. Ο μόνος. Όλοι μου οι φίλοι παρακολουθούν μανιωδώς Prison Break και Heroes, κατεβάζουν κύκλους ολόκληρους από το CSI, ακόμα και σίριαλ που αμφιβάλλω αν ποτέ θα παρακολουθούσα, όπως το Scrubs, το Carnivale ή το Californication. Απορώ πώς βρίσκουν τον χρόνο να διαθέσουν σε τόσα επεισόδια, την υπομονή να παρακολουθήσουν την πλοκή και τους τόσους χαρακτήρες. Σε ένα κύκλο του 24 βλέπω 12 ταινίες.. Ποιος, εγώ, που έχω δει μισό επεισόδιο του Lost τρώγοντας τα μακαρόνια μου και χάζευα ένα βράδυ ηδονοβλεπτικά το Nip/Tuck σερφάροντας. Ούτε το Six Feet Under έχω αξιωθεί να δω σκέψου. Ακόμα και το (συναρπαστικά έξυπνο) και διαφορετικό Death Note το παράτησα στο 7ο επεισόδιο. Η αλήθεια είναι πως δε με τράβαγαν ποτέ οι τηλεοπτικές σειρές, και πλέον δεν νομίζω πως θα βρω τη διάθεση για να αφοσιωθώ σ’αυτό. Κατά κάποιο τρόπο, οι (αμερικανικές κυρίως) σειρές έχουν δημιουργήσει έναν μικρό εθισμό που έχει καταλήξει σε ποπ φαινόμενο, ειδικά της δεκαετίας που τρέχει. Ίσως είναι κι ιδέα μου τελικά. Πάω να ξεθάψω εκείνες τις σκονισμένες βιντεοκασέτες της μοναδικής σειράς που παρακολούθησα φανατικά, που είναι κι η καλύτερη σειρά ever βέβαια, ελπίζω τα γράμματα στην κασέτα να μην έχουν ξεθωριάσει πλέον και να φαίνεται μόνο το Tw n P ak ..