outland

3 μέρες πονοκέφαλο; Ποιος σου είπε αγόρι μου να δεις Λιντς κυριακάτικα με 30 βαθμούς έξω;

Φυσικά δεν αμφισβητώ πως θα υπάρχουν πολλοί εκεί έξω που θα βρουν αριστούργημα το νέο πόνημα του Λιντς: να το ξεκαθαρίσω, κι εγώ φαν δηλώνω. Όμως, μια στιγμή: τι το νέο έχει αυτή η ταινία; Μόνο ως συμπλήρωμα του ‘Mulholland Drive’ μπορεί να ειδωθεί.
Και πάλι εδώ, ο Λιντς παίζει με το δισυπόστατο της ηρωίδας, ξανά καταπιάνεται με τον «μύθο» του Χόλιγουντ, πάλι δίνει τη λύση(;) του παζλ μέσα από την ερμηνεία του δίπολου που κρύβουμε όλοι μέσα μας.

ΟΚ, υπάρχουν πάντα τα θετικά, όπως σε κάθε φιλμ του: η χρήση της ποπ μουσικής, και συγκεκριμένα εύπεπτων τραγουδιών που «διαβάζονται» με αλλόκοτο τρόπο κι όχι με ό,τι φαινομενικά δείχνουν, η χρήση της σαπουνόπερας ως μοχλός οικείου τρόμου (τα γέλια-κονσέρβα κι οι άνθρωποι-κουνέλια [βασισμένοι σε μια μικρού μήκους ταινία του], όπως παλιότερα στο ‘Twin Peaks’ ο φόβος που προέκυπτε ξαφνικά από καταστάσεις που δεν έδειχναν κάτι τέτοιο σε μια συνηθισμένη κι ήσυχη κωμόπολη κτλ.), η ερμηνεία της Λόρα Ντερν, η σκηνή με το βίντεο (spoiler, not).

Όμως, μέχρι να φτάσεις στο τέλος, επί τρεις ώρες βασανίζεσαι με εικόνες που στη φιλμογραφία του τις έχεις παρακολουθήσει σε πολύ πιο άρτια μορφή, και, κυρίως, σε αυτό το αποκρουστικότατο ψηφιακό φιλμ, που αφαιρεί από το ‘INLAND EMPIRE’ όποια καλλιτεχνική υπόσταση.

Μας μένει το ‘Sinnerman’, και τα cameo της Ναστάζια Κίνσκι και της Λόρα Χέρινγκ (α, και της Ναόμι Γουότς..).
(ο γνώριμος τύπος στο Άστυ φώναζε σε διάφορες σκηνές «ο Εωσφόρος!» και «αυτό είναι αναφορά στη Σάρον Τέιτ!»- κάτι θα ξέρει..)