they shoot horses, don't they?

Συνήθως όταν περνά ένα χρονικό διάστημα από ένα συμβάν, βλέπεις τα πράγματα πιο ψύχραιμα και αποστασιοποιημένα. Συνήθως..
Το μακελειό στο Virginia Tech ούτε πρωτόγνωρο ήταν ούτε σοκαριστικό: κι αυτό είναι το παράδοξο, πως μια τέτοια είδηση πλέον μας φαίνεται σχεδόν «νορμάλ».
Ερμηνείες για τα αίτια μπορεί κάποιος να δώσει πολλές-εξηγήσεις ελάχιστες.

Οπλοκατοχή;

Κοινωνικές συνθήκες; Ο Νίκος Παπανδρέου (συγγραφέας), (από την Καθημερινή, 22/4/07), λέει:

«Η βία πηγάζει από το είδος του καπιταλισμού που ζει και βασιλεύει στην Αμερική, όπου οι λύσεις όλων των προβλημάτων βρίσκονται στο άτομο - εξ ου και η έμφαση στην ατομική ευρηματικότητα και την επιχειρηματικότητα. Η ιδεολογία της συλλογικής προσπάθειας υπάρχει μόνο στα σπορ και στον στρατό, όπου πάλι το σύστημα εκθειάζει τους «σταρ».
Η ελληνική κοινωνία δίνει μεγαλύτερη έμφαση στη συλλογικότητα αλλά και στην αλληλεγγύη. Μας μεγαλώνει επίσης με την αίσθηση ότι αν δεν τα πάμε καλά στη ζωή μας, φταίνε οι άλλοι. Και ως απάντηση στα προβλήματα που δημιούργησαν άλλοι, δεν παίρνουμε το όπλο αλλά εκφραζόμαστε συλλογικά - με διαδηλώσεις, παράπονα στην παρέα μας, αιτήσεις στους βουλευτές μας κ.ο.κ. (αποκλείεται να μην είχε εντοπίσει η παρέα τον Κορεάτη, αν είχε πάει σε ελληνικό γυμνάσιο). Εφόσον δεν φταίμε σχεδόν ποτέ, δεν είμαστε υποχρεωμένοι να καταπιούμε το πρόβλημα μας. Αν είμαστε φτωχοί, δεν μας θεωρεί η κοινωνία αποτυχημένους, όχι ακόμη τουλάχιστον, αλλά άξιους συμπάθειας και κοινωνικής περίθαλψης.»



«αποκλείεται να μην είχε εντοπίσει η παρέα τον Κορεάτη, αν είχε πάει σε ελληνικό γυμνάσιο»- πόσο βέβαιοι είμαστε γι’αυτό; Κι η αντιμετώπιση της παρέας ποια θα ήταν άραγε;





Ο Cho Seung-Hui στέλνοντας το πακέτο με τις φωτογραφίες (σε πόζες α λα Old Boy όπως ακούστηκε–να άλλο ένα ζήτημα, η επιρροή της τέχνης) και τα dvd στο NBC έδωσε τροφή στους εραστές της ‘πορνογραφίας του πραγματικού’ κατά Jill Godmilow:

«The “pornography of the real” involves the highly suspect, psychic pleasure of viewing “the moving picture real” … a powerful pornographic interest in real people, real death, real destruction and real suffering, especially of “others”, commodities in film. These “pleasures” are not brought to our attention. The pornographic aspect is masked in the documentary by assurances that the film delivers only the actually existing real — thus sincere truths that we need to know about.»




Μερικές φορές, η σημειολογία της στιγμής δείχνει πιο πολλά από το ίδιο το γεγονός-άλλες πάλι, οδηγεί σε παραπλάνηση. Για παράδειγμα, με αφορμή το tattoo που είχε χτυπήσει ο Cho στο χέρι του με τις λέξεις ‘Ishmail Ax’ με κόκκινο μελάνι έχουν βγει θεωρίες (via boingboing):

"For those of you still searching for meaning in this phrase, written in ink on Cho Seung-Hui's arm and also how he signed his infamous note, it starts with the story of Ibrahim's Ax (Ibrahim = Abraham):
After making sure that nobody was left in town, Ibrahim went towards the temple armed with an ax. Statues of all shapes and sizes were sitting there adorned with decorations. Plates of food were offered to them, but the food was untouched. "Well, why don't you eat? The food is getting cold." He said to the statues, joking; then with his ax he destroyed all the statues except one, the biggest of them. He hung the ax around its neck and left. --The Koran
Ismail was Ibrahim's son. It was Ismail that Ibrahim wanted to sacrifice for Yahweh (with an ax)."

Επίσης: 1, 2 (Wired).




Μια πιο ψύχραιμη αποτίμηση του γεγονότος κάνει το περιοδικό Slate:

The killers, in fact, laughed at petty school shooters. They bragged about dwarfing the carnage of the Oklahoma City bombing and originally scheduled their bloody performance for its anniversary. Klebold boasted on video about inflicting "the most deaths in U.S. history." Columbine was intended not primarily as a shooting at all, but as a bombing on a massive scale.

Harris and Klebold would have been dismayed that Columbine was dubbed the "worst school shooting in American history." They set their sights on eclipsing the world's greatest mass murderers, but the media never saw past the choice of venue. The school setting drove analysis in precisely the wrong direction.


Δύσκολο να αποβάλλεις από τον άνθρωπο τις προκαταλήψεις και τα στερεότυπα: μερικές διευκρινίσεις για το Columbine που προηγήθηκε, πάλι από το Slate.




Και τώρα μένει ένας νέος Gus Van Sant και μερικά πολύ αργά πλάνα..