Doctor Jekyll and i try to hide

Οι βίοι παράλληλοι του Παναθηναϊκού σε ποδόσφαιρο και μπάσκετ μόνο αλλοπρόσαλλοι δεν είναι. Μια διαφορετική ανάγνωση του yin και του yang, ώστε να έρθει σε ισορροπία αυτό το ιδιότυπο μείγμα του βάζελου2007™, που μπαλαντζάρει σε οκτάρια μεταξύ υπερηφάνειας και ντροπής.




Σαν οπαδός ανέκαθεν γκρινιάρης και απαιτητικός, φέτος είδε την ποδοσφαιρική ομάδα να κερδίζει άνετα την ΑΕΚ και δύο φορές τον Ολυμπιακό, και να προσφέρει την έδρα του για άλωση σε όποια ομάδα περνούσε με πούλμαν έξω απ’το ΟΑΚΑ. Αυτό το συνάθροισμα παικτών που αποτελεί την ομάδα, αδυνατεί να συλλάβει την έννοια της ομοιογένειας και του συνόλου, όχι γιατί δεν υπάρχει η καθοδήγηση από τον ενορχηστρωτή στον πάγκο, αλλά γιατί πολύ απλά δεν μπορεί να νιώσει το αίσθημα της ντροπής που ο οπαδός νιώθει: έχει μεταλλαχτεί σε παίκτη χωρίς συναίσθημα, που το βάρος της φανέλας δεν υφίσταται- τη φοράει όπως θα φορούσε ο Σαρμπέλ ένα αμάνικο μπλουζάκι.



Στο μπάσκετ από την άλλη, οι οιωνοί από την αρχή της σεζόν, με τη φυγή του Λάκοβιτς και του Σπανούλη, έδειχναν να προσθέτουν στο περίεργο σχήμα ημίψηλων παικτών στη ρακέτα (Μπατίστ, Ντικούδης, Τομάσεβιτς, Τσαρτσαρής) ένα επιπλέον άγχος στα γκαρντ, που σε έκανε να ρισκάρεις να ποντάρεις στην ομάδα για κούπες. Όχι γιατί δεν αντικαθιστάς τόσο εύκολα 2 παίκτες που σκοράρουν επιπλέον, όσο για το αμφίβολο των επιλογών του Ομπράντοβιτς σε παίκτες που εκ πρώτης όψεως ούτε την ηγετική φυσιογνωμία διέθεταν, ούτε τη σταθερότητα σε αγώνες δύο ταχυτήτων ώστε να ηγηθούν μιας ομάδας που στοχεύει τόσο ψηλά. Εδώ μέτρησε βέβαια το ένστικτο του Σέρβου, αλλά και η πίστη στη νίκη των παικτών που πηγάζει από ένα περίεργο δέσιμο μεταξύ τους- οι ίδιοι το τόνισαν τόσες φορές μετά τον τελικό, που η λέξη ‘οικογένεια’ μόνο στα καλλιστεία του ΑΝΤ1 ακούστηκε πιο πολύ.
Ίσως αυτό να εξηγεί και γιατί ο Δημήτρης Παπαδόπουλος δε θα γίνει ποτέ Δημήτρης Διαμαντίδης, κι ας μη διαφέρουν πολύ ιδιοσυγκρασιακά.


pics: contra.gr