Four days' one-liners (ii)

Dave Chapelle’s Block Party: αντί για μπάρμπεκιου στο πάρτυ, καλείς hip hop και r’n’b stars- Gondry knows its skills (χάρη στον Dave Chapelle η ταινία ανεβαίνει ένα επίπεδο πάνω)

When the Road Bends..Tales of a Gypsy Caravan: μεγάλη έκπληξη αυτό το ντοκιμαντέρ, ακόμα κι αν δε σε συγκινεί η συγκεκριμένη μουσική, υποκλίνεσαι στη δύναμη των εικόνων- εξαιρετικά φτιαγμένο.

Pornostar: η πρώτη ταινία που γύρισε ο Toyoda, πρωτόλειο και βίαιο, αν είχε περισσότερο χιούμορ θα ήταν καλό- άφθονο σε μαχαίρια/σουγιάδες/στιλέτα.

Tzameti: μικρή απογοήτευση, το περίμενα καλύτερο-τα πρώτα 20 λεπτά ήταν σαν επεισόδιο της Λάμψης, κακή σκηνοθεσία, κακές ερμηνείες, προβλεπόμενη η ιστορία (οι όποιες αναφορές στο τέλος του ‘Carlito’s Way’ και του ‘Collateral’, προτιμότερο να αγνοηθούν), μας έμεινε το ασπρόμαυρο..

Air Guitar Nation: αν ένα τέτοιο γεγονός αρκεί για να φτιάξεις ολόκληρη ταινία, τότε μονομιάς και το φιλμ εξαντλείται στον τίτλο του..neeeeeeext

The Lost: Cabin Fever meets American Psycho through Twin Peaks- ‘nuff said.

Sieben Himmel: Αφόρητα κουραστικό, με φωτογραφία θολή (βαθμός μυωπίας +1), ανύπαρκτη ιστορία, η μόνη ταινία που παρακαλούσα να τελειώσει- arthouse film my ass

Den Brysomme Mannen: από τις καλύτερες ταινίες του διαγωνιστικού, ο Jacques Tati στην ‘Πόλη των Χαμένων Παιδιών’ και του ‘Delicatessen’.

The Pervert’s Guide to Cinema: Ίσως το πιο ενδιαφέρον από τα ντοκιμαντέρ του φεστιβάλ, καθόλου βαρετό παρά τις 2,5 ώρες του, σε τρία μέρη- Slavoj Zizek vertigo-ed.

Neil Young: Heart of Gold: Στατικό για ντοκιμαντέρ, η μαγνητοσκόπηση μιας συναυλίας του Neil Young στο Nashville, μόνο για φαν (αλλά ως φαν το ευχαριστήθηκα-έως και συγκινητικό)

Viy: σε καμία περίπτωση τρομακτικό, παραμύθι βασισμένο σε ιστορία του Nikolai Gogol, ωραία φωτογραφία, έξυπνο για την εποχή του.