TNUC
Patrick Swayze, βάτες, body building, hair metal, '80s ταινίες τρόμου, Lorenzo Lamas, χαίτες, αγώνες WWF, VHS, Poison και Motley Crue, Karate Kid, AOR μπαλάντες, Κρις Σφέτας, Νίκος Μαστοράκης, Atari και Commodore, Tales from the Crypt, Eddie Murphy, W.A.S.P. και Cinderella, Harold Faltermeyer, Luther Vandross, οι Foreigner και οι Chicago, Miami, rollerblades, Top Gun, το 'Body Double' του Brian de Palma ('Διχασμένο Κορμί' στα ελληνικά, τι τίτλος), Gianni Rossi, o Stallone στο 'Cobra', Pat Benatar και Joan Jett, Maxell κασέτες, Gremlins Critters και Goonies.
Στο βασίλειο του TNUC, κατοικοεδρεύουν όλα τα kitsch φαντάσματα των eighties. Ανακάλυψα τον TNUC μέσω του Steve Moore, κι αυτού του περίεργου, 'Deep Mountain Meditation Mix' μαζί με τον Kurt Sloan:
Στις AOR αναζητήσεις του βρήκα ένα ιερόσυλο edit του 'Planet Caravan' των Black Sabbath, ένα στους Fleetwood Mac, και ένα καταπληκτικό αντίστοιχο στον James Ingram:
Το ambient/synthesized κομψοτέχνημα 'Solitary Pursuits' του ADR:
Και το τελειωτικό χτύπημα, η τριλογία με τον φανταστικό τίτλο 'Spiros'. Η περιγραφή τα λέει όλα:
From deep in the Mediterranean comes SPIROS. A Man? A Phantom? A Mythical Beast? This legendary figure has a passion for a genre of music entitled "way-slo". Follow SPIROS on his journey.
Συνολικά, μια τυπική μέρα σε όσους μεγάλωσαν τη δεκαετία του '80.
Στο βασίλειο του TNUC, κατοικοεδρεύουν όλα τα kitsch φαντάσματα των eighties. Ανακάλυψα τον TNUC μέσω του Steve Moore, κι αυτού του περίεργου, 'Deep Mountain Meditation Mix' μαζί με τον Kurt Sloan:
Στις AOR αναζητήσεις του βρήκα ένα ιερόσυλο edit του 'Planet Caravan' των Black Sabbath, ένα στους Fleetwood Mac, και ένα καταπληκτικό αντίστοιχο στον James Ingram:
Το ambient/synthesized κομψοτέχνημα 'Solitary Pursuits' του ADR:
Και το τελειωτικό χτύπημα, η τριλογία με τον φανταστικό τίτλο 'Spiros'. Η περιγραφή τα λέει όλα:
From deep in the Mediterranean comes SPIROS. A Man? A Phantom? A Mythical Beast? This legendary figure has a passion for a genre of music entitled "way-slo". Follow SPIROS on his journey.
Συνολικά, μια τυπική μέρα σε όσους μεγάλωσαν τη δεκαετία του '80.
7 Comments:
Άκουσα το πρώτο μέρος της τριλογίας Spiros και χάζευα το blog και την όλη αισθητική του τύπου... Πιστεύω πως πραγματικά, όσο αναφορά τη νοσταλγία των 80s, κάνει σκόνη οτιδήποτε άλλο "chillwave", "balearic", "nu disco" κλπ.! Ωστόσο δεν μπορώ να καταλάβω τί έχει κάνει. Τα κομμάτια είναι δικά του ή διασκευές/edits από 80s τραγούδια (ένα κατάφερα ν' αναγνωρίσω), επειδή σε όλα η φωνή είναι η ίδια.
By the way, συγχαρητήρια για το blog, έχει πολύ ενδιαφέροντα πράγματα. Μερικοί καλλιτέχνες που έχεις ποστάρει είναι και μένα από τους αγαπημένους μου, π.χ. Lindstrom, Studio.
Να σου πω πώς το βλέπω εγώ: ως Αμερικανός, δεν έχει την τάση να βαφτίζει οτιδήποτε κάνει/ακούει ως "chillwave", "balearic" κτλ. Οι Αμερικανοί βλέπουν πιο απλά τα πράγματα (house/techno, pop/punk) και όλες αυτές τις επιρροές τις ενσωματώνουν στη μουσική τους, αδιαφορώντας για το πώς θα ονομαστεί. Εξού και το ενδιαφέρον στην όλη αισθητική του. Σε γενικές γραμμές τα περισσότερα είναι κομμάτια απ'τη δεκαετία του '80, συν νέα πράγματα που παραπέμπουν εκεί. Δεν είναι ο μόνος βέβαια, υποπτεύομαι ότι ο Oneohtrix Point Never θα ζήλευε πολύ με αυτό το υλικό.
Ευχαριστώ για τα καλά λόγια :)
Ε ναι, το πιθανότερο είναι πως οι περισσότεροι καλλιτέχνες, όταν δημιουργούν, δεν σκέφτονται ότι θα φτιάξουν μουσική με συγκεκριμένη ταμπέλα. Δημιουργούν ελεύθερα και μετά έρχονται μουσικοκριτικοί και bloggers και βάζουν ταμπέλες. Αν και οι nu disco παραγωγοί έχουν συγκεκριμένες εταιρείες, ακροατήριο, clubs που παίζουν κλπ. Αυτό ισχύει και στις ΗΠΑ νομίζω...
Πάντως, όσο αναφορά τους Oneohtrix Point Never, ο TNUC αναφέρει τους Games κάπου στο blog του ως έμπνευση για το στιλ του project Spiros.
Τέλος, βλέποντας πάλι την αισθητική του τύπου, σκέφτομαι ότι δεν βγάζει μόνο νοσταλγία για τα 80s, αλλά και εναν σαρκασμό, χαβαλέ δλδ!
Θεωρώ ότι η nu disco πια είναι λίγο old news, σαν να ξεθώριασε.
Και φυσικά υπάρχει και μια δόση χαβαλέ σε ό,τι κάνει ο TNUC. Αλλά νομίζω ότι υπερτερεί η αγάπη του γι'αυτά.
Δεν το πρόσεξα αυτό για τον Oneohtrix Point Never, μάλλον έχεις δίκιο. Είναι μερικά βίντεο στο YouTube που (μάλλον) ανήκουν στον OPN, δείχνουν ξεκάθαρα τι επιρροές έχει απ'τα '80s.
Δες αυτό, κι αυτό.
Απίστευτα "καμμένα" βιντεάκια! Πάντως, και το nu disco μια ταμπέλα είναι. Και γω διαβάζω πως τα πιο "προχωρημένα" blogs, περιοδικά κλπ. θεωρούν πως έχει κάπως παρακμάσει. Αλλά, στην τελική είναι θέμα γούστου. Π.χ. ακούσα το τελευταίο άλμπουμ του Lindstrom, που το περίμενα πως και πως, και δεν μου άρεσε. Από την άλλη όμως, το Locussolus του DJ Harvey ήταν καταπληκτικό και έχει μια φρεσκάδα σαν ήχος. Κοντινές σε ύφος κυκλοφορίες -ας τις χαρακτηρίσουμε nu disco ή κάτι παρόμοιο- αλλά και τόσο διαφορετικές.
Καλή μουσική να ανακαλύπτουμε και να ακούμε κι όλα τ' αλλά περιττεύουν!
Το τελευταίο του Lindstrom ούτε εμένα μου άρεσε. Παρότι μου άρεσε τρομερά το 'Where You Go, I Go Too'. Έχει 2 πολύ ωραία κομμάτια όμως μέσα το 'Six Cups of Rebel', το εναρκτήριο και το τελευταίο.
Του DJ Harvey δεν το έχω ακούσει, αλλά μιας και το ανέφερες θα το ψάξω.
Βέβαια, είμαι γενικά φαν του Lindstrom, αλλά ειδικά το "Where You Go, I Go Too" το θεωρώ αριστούργημα. Έχω γράψει και μια παρουσίαση στο δικό μου το blog, αν έχεις όρεξη διάβασε και στείλε μια γνώμη:
http://aeromusik.blogspot.com/2011/04/lindstrm-where-you-go-i-go-too-2008.html
Ωραία η κουβέντα μας πάντως!
Post a Comment
<< Home