Άθικτος;

Ο τρόπος με τον οποίο οι Olivier Nakache και Eric Toledano αντιμετώπισαν την (πραγματική) ιστορία πίσω απ'το 'Intouchables' φανερώνει σε ένα βαθμό και την λίγο-από-φρενίτιδα-επιτυχία της ταινίας. Αυτό που στη Γαλλία αντιμετωπίστηκε ως φαινόμενο (πάνω από 19 εκατομμύρια θεατές, πολιτιστικό γεγονός της χρονιάς για το 52% των Γάλλων), στην πραγματικότητα είναι μια πυραμίδα από κλισέ, τόσο βαθιά ριζωμένα στο συλλογικό "καθωσπρέπει", που οποιαδήποτε γκρίζα απόκλιση, να φαίνεται ως μιζέρια της πραγματικότητας. Είναι τόσα πολλά και τόσο τρανταχτά τα συγκεκριμένα κλισέ (του πλούσιου αλλά disabled λευκού versus του υγιή αλλά φτωχού έγχρωμου) που οποιαδήποτε αντίρρηση φανερώνει ο θεατής (μύχια ή μη), τον κατευθύνει άμεσα προς τον ρατσισμό. Το χοντροκομμένο χιούμορ της ταινίας (μέσω του Omar Sy, που έχει το ακαταλόγιστο ως "άξεστος") είναι καλυμμένο με το ράσο της ψευδοανεκτικότητας και της ειλικρίνειας απέναντι στον συνάνθρωπο που βασανίζεται: το μεσαίο δάχτυλο προς το πολιτικά ορθό, τόσο χύμα και σοβαροφανές, που ενισχύει το ακριβώς αντίθετο. Το μόνο εύκολο να σκεφτείς, αν ήταν αμερικανική παραγωγή, πόσο κράξιμο για την ευκολία της θα είχε δεχτεί; Πόσο εξόφθαλμα θα αντιμετωπίζονταν όλα αυτά τα κλισέ, πακεταρισμένα από αμερικανικές ταινίες (δεκαετίες ολόκληρες, αμέτρητοι τίτλοι); Μένει μόνο η αγάπη για τους Kool and the Gang- για τα υπόλοιπα, δυο κλικ πιο κει και έχεις την αλήθεια.

Οι Lemonade είναι άσχετοι με την ταινία, αλλά το 'Neptune' άκουγα συνέχεια μετά την προβολή και είπα να το χωρέσω εδώ: