the business

Είχα σκοπό να γράψω εκτενές ποστ για την Eurovision και το αστείρευτο γέλιο που μου χάρισε, για τις ασυναρτησίες που έλεγα during (που λένε και στο χωριό μου) και τα σχόλια που μου έστελναν [Αρμενία=κέλλυ κελεκίδου, γάμπα χαφ της Αρμίνια Μπίλεφελντ, Βοσνία=το καλύτερο τραγούδι της βραδιάς (άθλια σκηνική παρουσία), Κροατία=κερκυραίοι γόηδες (άνευ κιθάρας), Ουκρανία=μπουζουκομούνι, Ισπανία=επόμενη διαφήμιση των Jumbo, Σερβία=Φωτεινή Δάρρα (του χρόνου στο ηρώδειο σε αφιέρωμα Μάνος Λοΐζος)], αλλά οι εξελίξεις σε ξεπερνάνε (όπως πάντα άλλωστε). / Δίπλα μου σε μπαρ κάθεται 38άρηςπατημένος, κάμπριο, με αμάνικο γελέκο: ringtone έχει το κομμάτι που μου τη δίνει πιο πολύ αυτή την εποχή, το ‘Μέσα Σου’ των Stavento, μ’αυτή την πνιχτή ποντικίσια φωνή του ρεφρέν. Αλλά αυτό είναι το λιγότερο: στην εισερχόμενη κλήση, το όνομα που εμφανίζεται στην οθόνη γι’αυτόν που τον καλεί είναι «ΑΑΑΧΧ». Τι να υποθέσω; / Και μην ξεχνάς: καλοκαίρι+“indie κοινό της πόλης”=the horror, the horror.

Αριστερά στη φωτό είναι ο Μανώλης Αγγελόπουλος, δεξιά ο πιανίστας Larry Harlow. Ή λάθος τα έγραψα;