i said “ok”, the wind said “no!”

Τι είναι το καλοκαίρι; Μην είναι οι παραλίες και τα βουνά;
Ίσως είναι οι (άπειρες) φωτογραφίες που σα χαζός τραβάς για να αποτυπώσεις το γαλάζιο (και που ποτέ δε θα βγει στη μηχανή σου τόσο γαλάζιο όσο το είδες εσύ), οι τόνοι mp3 που κουβάλησες μαζί στο νησί και ποτέ δεν πρόλαβες να ακούσεις (γιατί στο πεντάλεπτο κοιμόσουν), βόλτες στην έρημη πλατεία τα μεσάνυχτα τρώγοντας παγωτό γιαούρτι, η θέα από την ψηλότερη κορφή που ισοφαρίζει την υψοφοβία σου, η Dusty Springfield, το αγκάθι στο πόδι σου από αχινό (σουβενίρ), η παραλία που σου θύμιζε λίμνη, η κοπέλα που γέρνει άθελά της κι ακουμπά στον ώμο σου στο κτελ για το πλοίο το πρωί («συγνώμη..»), τα τσαλακωμένα βιβλία γεμάτα αλάτι και άμμο, το μελίσσι των επιβατών που κατεβαίνει από το πλοίο με βαλίτσες ενώ εσύ ακούς στα ακουστικά χαμογελώντας το ‘Astrum’ του Convextion, το ‘Endless Summer’ του Fennesz, η επιστροφή-ξενέρωμα στο γραφείο, το πόσο ψεύτικο μοιάζει το ίντερνετ ώρες ώρες..

so i stayed true to the things i knew when i was younger