everyone alive wants answers

Έχω την εντύπωση πως το δίκτυο WASTE (μέσω Trystero) που κυριαρχεί στο 'The Crying of Lot 49' του Thomas Pynchon, πιθανόν να να υφίσταται σήμερα στο internet: ως ένα είδος δεύτερου world wide web, λειτουργώντας υπογείως και χρησιμοποιώντας τους διαύλους του web, για να περάσει μηνύματα εκ πρώτης όψεως απόλυτα φυσιολογικά στους μη μυημένους, αλλά σημαντικότατα για τους χρήστες του. Δεν ξέρω βέβαια αν έχει βρει μέχρι τώρα εφαρμογή ο Δαίμονας του Maxwell πάνω στον όγκο των πληροφοριών του δικτύου και την ανάλυσή τους..


Το Big Brother που διεξάγεται στο secondlife.com με μη-πραγματικούς χαρακτήρες, ως ένα παιχνίδι μέσα στο παιχνίδι, θυμίζει λίγο τους λαβύρινθους του Borges. Στην ουσία η φοβία για τις κάμερες που παρακολουθούν κάθε μας κίνηση είναι μια αυταπάτη μπροστά στην αυτο-έκθεση του ανθρώπου: mind is totally invasive.



Το internet μέσω της χαώδους συγκέντρωσης της πληροφορίας, έχει κατορθώσει να εξαλείψει το σπάνιο. Πλέον σχεδόν τίποτα δεν υπάρχει εκτός web: από την πιο σπάνια έκδοση ενός πανάρχαιου βιβλίου, μέχρι το λιγότερα χρησιμοποιημένο γραμματόσημο. Πιθανόν όμως να δημιουργήσει από τα υλικά του, μια διαφορετική ερμηνεία του σπάνιου: "υπάρχει μια ιστοσελίδα που την έχει δει μόνο ένας άνθρωπος"-"υπάρχει ένα site του οποίου τη διεύθυνση δε γνωρίζει κανείς".

*inspired by a charlie athanas/clive barker/william gibson conversation