Που υπογράφω;

[..] Ο 69χρονος Γουίλιαμ Ντουέιν Τάλκοτ, φιγούρα του μπίτνικ στο Σαν Φρανσίσκο, άφησε το μάταιο τούτο κόσμο στις 5 του περασμένου Ιουνίου. Αντίθετα, δεν... άφησε ούτε έναν από τους κωδικούς που χρησιμοποιούσε για να δει την ηλεκτρονική αλληλογραφία του, ούτε καν ένα χάρτινο αντίγραφο της ατζέντας του με εκατοντάδες διευθύνσεις και τηλέφωνα φίλων και γνωστών. Η Yahoo, εταιρεία στην οποία ο Τάλκοτ διατηρούσε θυρίδα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου, αρνήθηκε να αποκαλύψει τον προσωπικό του κωδικό ακόμη και σε συγγενικά του πρόσωπα. Η κόρη του, Τζούλι, βρίσκεται σε απόγνωση. «Πίστευα ότι θα έβρισκα όλα τα δεδομένα του στον υπολογιστή του ή στο Διαδίκτυο. Αλλά πώς να τα δω χωρίς να ξέρω τους κωδικούς του;», λέει με παράπονο.

Την περασμένη χρονιά η Yahoo εξαναγκάστηκε με ένδικα μέσα να παραδώσει τον κωδικό πρόσβασης στο ηλεκτρονικό ταχυδρομείο ενός συνδρομητή της, πεζοναύτη των ΗΠΑ, ο οποίος σκοτώθηκε στον πόλεμο του Ιράκ στον πατέρα του. «Αποτελεί συμβατική μας υποχρέωση να τηρούμε απόλυτη εχεμύθεια ως προς τα προσωπικά στοιχεία και τους κωδικούς των ατόμων που έχουν υπογράψει και διατηρούν θυρίδα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου στην εταιρεία μας» λέει πολύ σοβαρά η Κάρεν Μέιχον, εκπρόσωπος της Yahoo. Η Google, από την άλλη, δείχνει πιο «λογική»: σε περίπτωση θανάτου δέχεται να παραδώσει τον κωδικό πρόσβασης στο ηλεκτρονικό ταχυδρομείο στα μέλη της οικογένειάς του εκλιπόντα, εφόσον αυτά της παρουσιάσουν επίσημο έγγραφο, το οποίο να αποδεικνύει το θάνατο του συνδρομητή της, αλλά και έγγραφη συναίνεσή του για πρόσβαση τρίτου στο περιεχόμενο της ηλεκτρονικής θυρίδας του. [..]

(το κείμενο, από την Ναυτεμπορική)



Προεκτείνοντας το παραπάνω: η σύνταξη μιας διαδικτυακής διαθήκης, προκαταβάλλει τον θάνατο της ηλεκτρονικής ‘περσόνας’ μας. Υπό την έννοια πως εφόσον συντάσσεται, ο συντάκτης αποδέχεται και το τέλος αυτού του χαρακτήρα, καθιστώντας το ‘έργο’ του (μέιλ, κείμενα, blog, οποιοδήποτε οπτικό/ηλεκτρονικό υλικό- φωτογραφίες, βίντεο, net art ίσως) ως ηλεκτρονικό κειμήλιο, παρακαταθήκη στα πρόσωπα που αυτός επιλέγει, αλλά σαφέστατα μη-ενεργό.

Κι όμως, ο βιολογικός θάνατος, αν και προηγείται του ιντερνετικού ‘τέλους ζωής’ μας, δεν αποτελεί στην πραγματικότητα τη λήξη ύπαρξης της διαδικτυακής περσόνας. Χρονικά αδρανής, αλλά web-based alive and kicking, η δικτυακή ταυτότητα παραμένει εκκρεμής στο νετ, όπως ένα μπουκάλι πεταμένο στο διάστημα.

Εκτός και αν ο αποθανών παραδίδοντας τα ‘κλειδιά’ στον επόμενο διαχειριστή, αποφασίσει μια εκ νέου ενεργοποίηση αυτού του χαρακτήρα του κυβερνοχώρου, δημιουργώντας ένα (σαφέστατα τρομερά ενδιαφέρον) δικτυακό ζόμπι.