it's harder than it should be

photo: contra.gr

Εύκολο να μιλά κάποιος αυτές τις μέρες για μπάσκετ. Δύσκολο να αναφέρει τα μη αυτονόητα.

Για τον τελικό δε μένουν πολλά να πεις. Αρκεί το ότι οι Ισπανοί είχαν μελετήσει τα πάντα στο παιχνίδι μας, εμείς (σχεδόν) τίποτα. Χάσαμε από μια (κατά την άποψή μου) κατώτερη συνολικά ομάδα, όμως απείρως καλύτερη στο συγκεκριμένο παιχνίδι. Γι'αυτό και μόνο αξίζουν το κύπελλο κι είναι άξιοι συγχαρητηρίων για την προσπάθεια, έστω και χωρίς τον καλύτερο τους παίκτη.

Ο ημιτελικός με τις ΗΠΑ ήταν η χαρά του αθλήματος.

Να έλειπαν κι οι βλακείες περί κόντρας μπασκετικών/ποδοσφαιρικών ("τα πόδια είναι για να παίζεις ποδόσφαιρο, τα χέρια για να παίζεις στοίχημα").. Τελικά ίσως είναι δύσκολο να αντιληφθείς ότι είναι ένα παιχνίδι και μπορεί να δώσει χαρά και σε κάποιον που απλά το παρακολουθεί (ω ναι, γίνεται κι αυτό). Αλλά από την άλλη ίσως είναι τρομερή ικανοποίηση να φθονείς τη χαρά του άλλου-who knows?

Κι από υπερβολές άλλο τίποτα. Από τις λεκτικές του Συρίγου (Κι έτσι η εφτάψυχη Εθνική μας, η ομάδα με τις χίλιες καρδιές και τα... καρύδια που ακουμπάνε στο πάτωμα [..] τέσσερις ασίστ - οι περισσότερες από τις οποίες στον σέντερ - μπετονιέρα, Σοφοκλή Σχορτσιανίτη [..] ) μέχρι το ανεξάντλητο ρεπερτόριο αναλυτικής μπασκετικής ορολογίας-σάχλας του Χατζηγεωργίου (βλέπετε τα δάκρυα του Γκασόλ-δεν έχει κλάψει ακόμα, θα κλάψει στο τέλος [..] η Ισπανία έχει 50% στα δίποντα, δηλαδή για να το καταλάβετε, στα 2 σουτ που σουτάρει βάζει το ένα (wow!!) [..]).

Του χρόνου πάλι. Τουλάχιστον ευχαριστηθήκαμε μπάσκετ. Μας έμεινε τώρα η Σούπερ Λίγκα-πίσω στο Μουστογιάννη και τον Γελαδάρη..