Put it in my boy

Παρακολουθώντας το Παγκόσμιο της Ιαπωνίας, η πρώτη σκέψη που ήρθε στο νου, ήταν αν η ελληνική ομάδα θα μπορούσε να υποστηρίξει τον τίτλο που κατέκτησε στο περσινό Ευρωπαϊκό. Με πολλούς να υποστηρίζουν πως αυτή η σύνθεση είναι η καλύτερη που είχε ποτέ η εθνική, έμενε να αποδειχθεί στο παρκέ το αυτονόητο. Η πρώτη φάση της διοργάνωσης παρουσίασε αυτό που μια πρώτη ανάγνωση της σύνθεσης της ομάδας έδειχνε: μια ομάδα αμυντικά προσανατολισμένη, χωρίς τον ηγέτη, αλλά με αρκετούς παίκτες σε κάθε θέση, με μικρό μέσο όρο ηλικίας, αλλά και ασταθή. Βέβαια το μειονέκτημα να νικήσει με ευκολία κάποιο ματς ισοσταθμίζεται με τη δυνατότητα να γυρνάει παιχνίδια, κι αυτό σε ματς νοκ άουτ είναι μεγάλο αβαντάζ.

Επίσης, η αλήθεια είναι πως τέτοια άμυνα στο ματς με την Κίνα δε θυμάμαι να έχω δει ποτέ από ευρωπαϊκή ομάδα..

Στις 8 ομάδες που απέμειναν, μετά τον σκόπελο Γαλλία ακολουθεί το οριακό παιχνίδι με τις Η.Π.Α., και (αν περάσει) τελικός λογικά με κάποια εκ των Ισπανίας- Αργεντινής. Είναι όμως τόσο εύκολο το ματς με τους Γάλλους; Ακόμη κι αν λείπει ο Τόνι Πάρκερ, η Γαλλία είναι ομάδα με παραπλήσιο στυλ παιχνιδιού με την Ελλάδα, οπότε εξαρχής το ματς αμφίρροπο-όμως συνήθως στα κρίσιμα σημεία η πλάστιγγα γέρνει υπέρ της καλύτερης ομάδας (ας ελπίσουμε). Η Ελλάδα μπορεί να κερδίσει (έστω και δύσκολα) ομάδες της ίδιας νοοτροπίας, δυσκολεύεται όμως με ομάδες διαφορετικού στυλ παιχνιδιού, φύσει επιθετικές, γρήγορες ή αλλοπρόσαλλες (βλέπε Η.Π.Α., Αργεντινή, Λιθουανία κατά περίπτωση). Η εθνική δεν έχει αντιμετωπίσει ομάδα με τόσα φυσικά προσόντα όπως οι Ηνωμένες Πολιτείες, οπότε σε man-to-man μαρκαρίσματα θα έχει προβλήματα αναμφισβήτητα. Από την άλλη βέβαια, τα προβλήματα που αντιμετωπίζει με τη ζώνη εκλείπουν καθώς οι Η.Π.Α. δεν παίζουν ζώνη. Όπως πλεονέκτημα είναι το ότι οι Αμερικανοί δε γνωρίζουν πολλά για την εθνική και ίσως τα βρουν σκούρα σε μια 'ευρωπαϊκής φύσης' άμυνα. Η απουσία του Ζήση στερεί ένα καλό σουτ από την περιφέρεια, οπότε τα κάστανα τα αναλαμβάνει ο Σπανούλης ή ο θετικά μεταμορφωμένος Φώτσης. Αυτοί οι δύο μοιάζουν και οι πιο αξιόπιστες λύσεις σε επιθέσεις τελευταίων λεπτών-όσο μπορεί να κριθεί αξιόπιστο τη στιγμή εκείνη κάτι τραβηγμένο αλλά με σωστή δόση τρέλας..

Από τις υπόλοιπες ομάδες, η νεανική Τουρκία είναι του χεριού μας (αν περάσει), η one-player-team Γερμανία μοιάζει η πιο αδύναμη από τις 8 οπότε auf wiedersehen, η Λιθουανία δύσκολα θα πάει τελικό απέναντι σε πιο σοβαρές ομάδες (αλλά δε θα ήθελα να ξαναπέσει μαζί μας για πολλούς λόγους), η Ισπανία έχει πληρότητα σε όλες τις θέσεις αλλά θα ήταν καλός αντίπαλος, όσο για την Αργεντινή μοιάζει η καλύτερη ομάδα από όλες, καθώς συνδυάζει την ταχύτητα και τον επιθετικό προσανατολισμό των Αμερικανών με μια ευρωπαϊκή σοβαρότητα στο παιχνίδι της. Η δυσκολία στην αντιμετώπιση των Αργεντινών οφείλεται απ'τη μια στους πολύ καλούς περιφερειακούς καθώς πέραν του Τζινόμπιλι υπάρχει ο εξαιρετικός Σάντσεθ κι ο Πριτζιόνι (άτιμη Ταού..), κι απ'την άλλη στην παρουσία παικτών που χωρίς να είναι καθαρά 4άρια ή 3άρια και απέχοντας πολύ από τον ορισμό σέντερ, δυσκολεύουν πολύ άμυνες προσαρμογής (βλέπε Σκόλα, Ομπέρτο, Βολκοβίσκι). Βλέπουμε..

Κατά τα λοιπά ας κερδίσει ο καλύτερος, αν όχι ο πιο τυχερός (και μακριά από το 'Χαμένοι στη Μετάφραση', αν υποθέσουμε πως Μπιλ Μάρεϊ είναι ο Γιαννάκης και Σκάρλετ Γιόχανσον ο Σχορτσιανίτης..)