enter the void

Τώρα που τα μεγάλα λόγια τέλειωσαν, οι ταμπέλες έπεσαν κι οι πομπώδεις αρθρογραφίες εξαφανίστηκαν, ίσως είναι καιρός να αποτιμήσουμε καλύτερα τα πράγματα και να ακούσουμε μουσική χωρίς φλυαρίες. Πια το dubstep δεν είναι αποκάλυψη. Κι είναι ευκαιρία να κοιτάξεις με πιο καθαρό μάτι τα παρακλάδια που βγαίνουν στην ηλεκτρονική μουσική, σιγά σιγά, ένα ένα. Όχι ότι είχαν ποτέ σημασία τα ονόματα και τα tags, ούτως ή άλλως τα περισσότερα πράγματα έχουν ρίζες αλλού.

Ο Darren Cunningham μετά το 'Splazsh' δείχνει να έχει ξεφύγει τελείως. Προς το καλύτερο. Το 'Gershwin/Harrier ATTK' είναι απ'τα EP που δε χρειάζεται να πολυαναλύσεις, γιατί δεν ξέρεις τι ακριβώς είναι αυτό που ακούς. Στο twitter δήλωσε πως θα κυκλοφορήσει δύο άλμπουμ το 2011. Μουσική για vintage video games με αεροπλανάκια. Κι ας μην ξέρεις τι είναι ZX Spectrum.



O Shlohmo υποτίθεται πως κάνει experimental hip hop- ή έτσι τον βάφτισαν. Η μουσική του μου θυμίζει τον Khonnor, αν αυτός παρατούσε τις κιθάρες κι άκουγε φανατικά The Weeknd. Το φετινό του 'Bad Vibes' δεν δικαιώνει τις προσδοκίες, αλλά ευτυχώς υπάρχει το 'Just Us' που σώζει τα πράγματα:



Στην ίδια κατηγορία, δείχνει να τα καταφέρνει καλύτερα ο Clams Casino. Τα 'Instrumentals' του έχουν συνοχή και ατμόσφαιρα, κάτι απ'το οποίο πάσχει ο δίσκος του Shlohmo. Οι παρομοιώσεις με τον DJ Shadow δε φανερώνουν πολλά, αλλά δείχνουν έναν δρόμο στον οποίο πατάει ο Mike Volpe. Σαμπλάρει επιτυχώς Janelle Monae και Björk, αν αυτό του δίνει credits:



Κι αν για Clams Casino και Shlohmo δύσκολα μπαίνουν οι ετικέτες, τι πρέπει να πούμε για τον Araabmuzik; R'n'b σε εκτροχιασμό, beats που θυμίζουν τη σκηνή του L.A. (Brainfeeder κυρίως), κι αρκετές δόσεις αμφιλεγόμενου, το λιγότερο, γούστου. Πώς αλλιώς να κρίνεις κάποιον που σαμπλάρει το 'Right In The Night' των Jam and Spoon; Στο 'Electronic Dream' του όμως, υπάρχουν κι ωραίες ιδέες:



To 'Ghost People' του Martyn μου φάνηκε αρκετά βαρετό (εξαιρώ το 'Viper'), ενώ το 'Glass Swords' του Rustie δείχνει να πλησιάζει τόσο πολύ τον ήχο του Hudson Mohawke, που αν δεν ήξερα τι ακούω, θα μάντευα με τη μία HudMo. Είμαστε σίγουροι πως δεν συγχωνεύτηκαν μεταξύ τους;



Ο Zomby τι παραπάνω έχει να πει στο 'Dedication' απ'ό,τι δεν είναι με την πρώτη ορατό στο 'Natalia's Song'; Το άλμπουμ του πάντως είναι αξιοπρεπέστατο, και μάλλον θα πρέπει να το ακούσω κι άλλες φορές για να το εκτιμήσω καλύτερα.



Η μεγάλη έκπληξη όμως ήρθε όταν δοκίμασα να ακούσω τα δύο προσωπικά άλμπουμ που έβγαλαν οι 2 (πρώην) Vex'd, Jamie Teasdale και Roly Porter.

Το 'Aftertime' του Roly Porter είναι ο experimental ήχος του σήμερα, ένα γκρίζο, μάλλον απαισιόδοξο άλμπουμ, βγαλμένο απ'τις πιο σκοτεινές στιγμές του Tim Hecker και το αμετακίνητο drone των Earth. Το βέλος του εξωφύλλου δείχνει μπροστά, να διαπερνά τις επιφάνειες σαν να διασχίζει το νερό. Απόλυτα ταιριαστό με το μετα-αποκαλυπτικό ευρωπαϊκό τοπίο του 2011.



Το 'Severant' του Jamie Teasdale όμως, ως Kuedo, είναι η πραγματική αποκάλυψη. Ένα φάσμα φουτουριστικών ήχων, ένα μείγμα από Vangelis (περιόδου 'China'), Ryuichi Sakamoto, Roni Size, Distance, ακόμα και παλιές κυκλοφορίες της Planet-E. Ένας καταπληκτικός δίσκος, απ'τους καλύτερους κατά τη γνώμη μου που ξεπήδησαν από το genre dubstep, κι απ'τους καλύτερους της χρονιάς. The future is unexpected.