Βλέποντας ποδόσφαιρο

Τι έμαθα παρακολουθώντας αυτές τις μέρες ευρωπαϊκούς αγώνες:

1. Η μετατόπιση του κέντρου βάρους στη φυσική κατάσταση, την αντοχή, τα σωματικά προσόντα και την προσαρμογή ενός παίκτη σε πολλές θέσεις (Βύντρα;), ασχέτως σπουδαίας τεχνικής, έχει δώσει μεγαλύτερη σημασία στο ρόλο του προπονητή μέσα στο γήπεδο. Μπορεί ο προπονητής να μην έχει τη δυνατότητα να αλλάζει το σχήμα της ομάδας ανά δίλεπτο (όπως στο μπάσκετ ή στο βόλεϊ), αλλά είναι φανερό ότι η Μπάγερν είναι ομάδα του Φαν Χάαλ κι η Μάντσεστερ του Φέργκιουσον. Στη Μάντσεστερ πήραν πάρα πολλά λεφτά από την πώληση του Κριστιάνο Ρονάλντο στη Ρεάλ, και δεν έκαναν σχεδόν καμία μεγάλη μεταγραφή- και ω του θαύματος, ο Ρούνεϊ φέτος παίζει όπως ο Ρονάλντο πέρσι, καμία αλλαγή.

2. Τα ματς Ίντερ-Μπαρτσελόνα, και Μάντσεστερ-Μπάγερν, έχουν αναλυθεί τόσο από εφημερίδες και σάιτ, λες και ήταν σκακιστικοί αγώνες. Και φυσικά αποθεώνονται οι νικητές Μουρίνιο και Φαν Χάαλ. Το τι αναλύσεις έχουν γίνει για το 4-4-2, για τα φάλτσα στο παπούτσι του Ρομπέν και πόσο τεράστιος είναι ο Σνάιντερ της Ίντερ (που απορείς γιατί δεν τον συγκρίνουν ακόμα με τον Μέσι), δε λέγεται. Αγνοώντας τη φύση του αθλήματος, τη ροπή της στιγμής, το άστρο 5 δευτερολέπτων του μεγάλου παίκτη (που σε όλο το ματς σερνόνταν). Και λέω: κακώς υποτιμάται ο Γκουαρντιόλα.

3. Οι μέσοι του 2010 δεν έχουν καμία σχέση με αυτούς του 1990 ή του 2000. Οι περιπτώσεις τάπας-μπαλαδόφατσας τύπου Μαραντόνα ή Πάολο Φούτρε είναι εξαιρέσεις και μόνο: αν δεν μαρκάρει το κέντρο, η ομάδα κόπηκε στα 2 (κι αυτό γιατί κανείς δεν παίζει 4-2-4 ή 4-3-3 με 2 «εξτρέμ»). Ακόμα κι οι περιπτώσεις Τζιοβάνι (ψηλός, με καλή τεχνική) μπορούν να καταλήξουν σε παίκτη μείον μέσα στο γήπεδο. Ας μη συζητάμε καν τι μειονέκτημα πλέον είναι η κόκκινη κάρτα, να παίζεις με 10.

4. Και στα ευρωπαϊκά παιχνίδια γίνονται σφαγές απ’τη διαιτησία, κι εκεί ομάδες αδικούνται, δε δίνονται πέναλτι ακόμα κι αν σκίζεις τη φανέλα του επιθετικού κτλ. Πώς γίνεται όμως να νομίζεις ότι κερδίζει ο καλύτερος, κι ότι μπροστά στο θέαμα όλα είναι ασήμαντα;

5. Το φετίχ του να ανακαλύπτεις τον αφανή ήρωα μιας ομάδας, πέρα από το δίκαιο του πράγματος, βγάζει και σαφέστατες τάσεις κομπλεξισμού. Να πάρει κι ο Πουγιόλ τη θέση που του αξίζει, δε λέω, αλλά το άλλο άκρο «Ο Μέσι χωρίς τον Τσάβι είναι ένα μηδενικό» με βγάζει απ’τα ρούχα μου.

6. Η προσαρμοστικότητα ενός παίκτη στις συνθήκες ενός αγώνα είναι μέγιστο προσόν: πόσοι μπορούν σήμερα να παίξουν 4-5 θέσεις στο γήπεδο; Πολλοί. Αυτοί που είναι όμως πιο πολύτιμοι, είναι αυτοί που κάνουν τις κινήσεις που δύσκολα σταματιούνται. Οι επελάσεις του Ρομπέν θέλουν ειδικούς χειρισμούς, ελεύθερος χώρος στον Μέσι είναι δώρο απ’το Θεό. Ξέρεις να παίζεις τη θέση σου τέλεια και ταυτόχρονα να ανεβαίνεις στην επίθεση; Κάνεις τη διαφορά- Ντάνι Άλβες.

7. Σε συνέχεια του προηγούμενου: Κάθε παίκτης έχει το κουμπί του. Πόσο δύσκολο είναι να σκεφτεί ο αντίπαλος προπονητής, ότι είναι πολύ δύσκολο να μαρκάρεις αριστεροπόδαρους παίκτες που παίζουν δεξιά και κλείνουν προς το κέντρο; Ρομπέν και Μέσι, το έχουν ψωμοτύρι.

8. Το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο σίγουρα έχει αλλάξει με το πέρασμα των χρόνων. Αν σκεφτεί κανείς ότι στο πιο συναρπαστικό Τσάμπιονς Λιγκ των τελευταίων ετών, μπορεί να έχουμε τελικό Λιόν-Ίντερ, καταλαβαίνει πως παίζουν κι άλλα πράγματα ρόλο πέρα από το βάρος της φανέλας ή τα μπάτζετ.

9. Είδα κι ελληνικό ποδόσφαιρο. Κρατάω τη χαρά για το νταμπλ της ομάδας μου, γιατί κατά τα άλλα θυμάμαι μόνο οπαδικές στιγμές ευτυχίας. Και αντλίες ποτίσματος να ανοίγουν ξαφνικά στο χορτάρι, ως καλύτερη φάση αγώνα.