Someone Somewhere In Summertime

Ίσως είναι ένα παράξενο καλοκαίρι (κι αυτό), αλλά μοιάζει ωραίο να αφήνεσαι τελειωτικά στην τύχη. Και πάλι αφέθηκα. Από ένα θορυβώδες νετ καφέ που γράφω αυτό το σαχλό κειμενάκι, σε ένα λιγδιασμένο κίμπορντ κι ένα κουτσό ποντίκι σε αρχείο OpenOffice, ανάμεσα σε αλλαλαγμούς πιτσιρικάδων (που μάλλον Counterstrike παίζουν για να ουρλιάζουν όλοι ομαδικώς, κινούμενοι σε ψηφιακές φάλαγγες), και γοητευτικά ανούσια και κούφια progressive house (σαν μια κοπέλα με πρόσωπο αψεγάδιαστο, που είτε αυτήν κοιτάς είτε ένα πιάτο σούπα το ίδιο είναι), είπα να μοιραστώ μερικά τραγούδια πριν φύγω. Είναι προτιμότερα απ'τα λόγια.



Depeche Mode-Wrong (Frankie Knuckles vocal dub)
Ο Knuckles δεν έχει βγάλει τίποτα σπουδαίο εδώ και δεκαετίες, αλλά εδώ μεταμορφώνει ένα μέτριο κομμάτι. Οι άλλοι remixers του track μάλλον θα απορούσαν γιατί να βάλει αυτό το υπέροχο πιανάκι- δεν τα σπάει..

Korallreven-Loved Up
Aυτό μ'αρέσει πιο πολύ από οποιοδήποτε των JJ- Οι Air France πότε επιστρέφουν;

Andres-Change My Mind
Too funky.

Andreas Wollenweider-Belladonna (Todd Terje edit)
Ψύχωση έχω πάθει με τα edits του Todd Terje- αυτό το “έκλεψα” απ'τα παιδιά του 0600am.

Lindstrom-The Magnificent
Warm cookie (via g.)

Simple Minds-Promised You A Miracle
Άσχετο, το ξέρω. Αλλά επί εποχής 'New Gold Dream' μεγαλουργούσαν. Τα instrumental τους ήταν ambient για αχανείς βορινές πεδιάδες.

pic: robert doisneau

χάι-τεκ ψυχή

High Tech Soul: The Creation of Techno Music from Plexifilm on Vimeo.

Δεν είναι σε καμία περίπτωση ένα απ’τα καλύτερα μουσικά ντοκιμαντέρ που έχω δει, ούτε καν το ιεραρχώ στα καλύτερα πάνω στο συγκεκριμένο θέμα (θα συνιστούσα με κλειστά μάτια το κλασικό ‘Modulations’, ή έστω το ‘Techno Rebels’ για ανάγνωση, του Dan Sicko). Είναι όμως μια καλή εισαγωγή στο πώς ξεκίνησαν τα πράγματα εκεί στο Detroit πριν 30 σχεδόν χρόνια(!), κι ειδικότερα πώς τα επηρέασε η θρυλική τριάδα του Belleville High (Juan-Derrick-Kevin, τα επώνυμα περιττά).

Για περισσότερα σχετικά ντοκιμαντέρ, ρίξε μια ματιά σ’αυτή τη λίστα.

fav.lyrics.001

Around the world, around the world
Around the world, around the world
Around the world, around the world
Around the world, around the world

Around the world, around the world
Around the world, around the world
Around the world, around the world
Around the world, around the world

Around the world, around the world
Around the world, around the world
Around the world, around the world
Around the world, around the world

Chorus:
Around the world, around the world
Around the world, around the world
Around the world, around the world
Around the world, around the world

Around the world, around the world
Around the world, around the world
Around the world, around the world
Around the world, around the world

Daft Punk
'Around the World'
Thomas Bangalter & Guy-Manuel de Homem-Christo
(1996)

Tough guys don’t dance

Είναι σχεδόν άγνωστος στην Ελλάδα ο Bernard Szajner. Ούτε εγώ τον γνώριζα καλά, είχα δει το όνομά του σ’αυτήν εδώ την πολύ ωραία συλλογή ‘So Young But So Cold’ για την underground γαλλική σκηνή των ‘80s, αλλά ποτέ δεν προχώρησα παραπέρα. By the way, υπάρχουν πολλά γαλλικά σχήματα από τα late '70s/eighties που ανέπτυξαν αυτόν τον “cold wave” ήχο, που έτρεχε παράληλα με το new wave, αλλά ποτέ δεν γνώρισαν μεγάλη επιτυχία. Επηρεασμένοι απ’τους Joy Division και γενικότερα τις παραγωγές του Martin Hannett, έφτιαξαν μια μικρή, ασύνδετη φαινομενικά κοινότητα: Martin Dupont, Trisomie 21, Die Form, Bernard Szajner, Richard Pinhas.

Διαβάζοντας για την επανακυκλοφορία του ‘Some Deaths Take Forever’ του 1980, και την αναφορά πως είναι το αγαπημένο άλμπουμ ever του Carl Craig, άρχισα να ψάχνω γι’αυτόν. Γεννήθηκε στην Γκρενόμπλ της Γαλλίας, και αφού παράτησε την πρώτη ενασχόλησή του με τη ζωγραφική, άρχισε να δουλεύει πάνω στα light shows, με προτίμηση στα laser. Συνεργάστηκε με Who, Jean Michel Jarre, Gong, έγινε εξπέρ στην laser harp, αλλά γρήγορα απογοητεύτηκε απ’τη χαμηλή αποδοχή των σόου, και μαθαίνοντας συνθεσάιζερ ξεκίνησε να ηχογραφεί μόνος του μουσική.

Το πρώτο του άλμπουμ ‘Visions of Dune’ (ως Zed), επηρεασμένο απ'το κλασικό βιβλίο ε.φ. 'Dune' του Frank Herbert, απέσπασε την προσοχή της Διεθνούς Αμνηστίας, η οποία του ανέθεσε τη σύνθεση ενός κομματιού για τη θανατική ποινή. Το ‘Some Deaths Take Forever’ είναι ένα περίεργος δίσκος: ψυχρός στην επιφάνεια, όμως ο συνδυασμός των υπνωτικών synths με τα απόκοσμα riffs της κιθάρας του δίνουν έναν one-of-a-kind χαρακτήρα. Το ‘Welcome (To Death Row)’ τα περιγράφει όλα καλύτερα:



szajner.net

bvdub: ο ήχος του ατέρμονου κύματος

Ήμουν καταγοητευμένος με το περσινό ‘Return to Tonglu’ (ειδικά με το ‘It’s Too Late’), αλλά κάτι με έκανε να διστάσω, και δεν το έβαλα στα 20 αγαπημένα μου. Το μετάνιωσα τελικά.
Bvdub είναι ο Brock Van Wey- θυμίζει Ολλανδό, αλλά είναι απ’το Σαν Φρανσίσκο. Απ’το όνομα θα περίμενε κάποιος να παίζει dub, ή dub techno. Όπως όμως ο ίδιος λέει στη συνέντευξή του στο Boing Poum Tschak!: “First off, what happened to deep and ambient techno?”
Η αλήθεια είναι πως οι πρώτες του ηχογραφήσεις για εταιρείες όπως η Styrax κι η 2600, ήταν ξεκάθαρα πιο techno από τις τωρινές, και καταχωνιασμένες κάτω απ’τη σκιά της Basic Channel.

Στο περσινό ‘Return to Tonglu’ τα beats χαμήλωσαν αισθητά, ενώ στο φετινό ‘A Prayer to False Gods’ τα πάντα έγιναν πιο minimal. Το ‘A Prayer..’ είναι ένα μικρό επαναλαμβανόμενο παιχνίδι στα μέτρα του William Basinski, μια λούπα που επαναλαμβάνεται συστηματικά, επίμονα, αλλά καθόλου βασανιστικά.

Τα πράγματα στο ‘White Clouds Drift On and On’ το 2009 έγιναν ακόμα πιο απλά. Ηχογραφώντας πλέον με το όνομά του, ως Brock Van Wey, αφήνει πίσω του τα bpm κι ανακαλύπτει τη μαγεία των synths, φτάνοντας την proto-ambient των δίσκων του Brian Eno μετά το ‘Another Green World’ και πριν το ‘My Life in the Bush Of Ghosts’. Το άλμπουμ είναι διπλό: το δεύτερο τμήμα του είναι οι versions του Intrusion (δηλαδή του Stephen Hitchell), που τον έφερε και στην echospace του Detroit για να το κυκλοφορήσει. Όλη η ουσία είναι όμως το πρώτο cd. Το Tonglu (του περσινού άλμπουμ) είναι στην επαρχία Darjeeling της Ινδίας, στα σύνορα με το Νεπάλ. Δε θέλει πολύ όμως ακούγοντας το ‘Too Little, Too Late’ να αρχίσεις να σκέφτεσαι τις κορυφογραμμές της Singalila, εσένα στα 3.000 μέτρα να ρεμβάζεις με έναν σκισμένο σάκο στο πλάι σου, τα σύννεφα να κινούνται ονειρικά αργά, και μέχρι το ομώνυμο track έχεις αφήσει τα Ιμαλάια και με το μυαλό έχεις αφεθεί στα νερά του Γάγγη, να σε παρασύρει στον κόλπο της Βεγγάλης. Αν ξυπνήσεις στην Άνδρο, με τριών ημερών γένια και το iPod γεμάτο άμμο, θα έχεις φτάσει στο Intrusion Shape VI. Και θα είναι Αύγουστος.

Στο site του, μερικά πολύ ωραία mix, στο τρίτο ιδεόγραμμα. Το myspace. Εδώ άλλη μια συνέντευξή του στο Gridface. Κι εδώ το (διπλό) άλμπουμ: 1, 2, (original tracks) 3, 4 (Intrusion shapes).

like, balearic

Holy Ghost!-I Will Come Back (Classixx Acapulco Nights version)

rusty nails

Απορώ πώς δεν έχει ακουστεί αυτό το album καθόλου στην Ελλάδα, ειδικά σε κύκλους που ακούνε τέτοιου είδους ηλεκτρονική μουσική. Ομολογώ ότι ποτέ δε μ’άρεσε ιδιαίτερα κάποιο από τα δύο συνθετικά του «γκρουπ» (Moderat=Modeselector+Apparat). Electro μεταξύ dubstep και glitch/IDM, αλλά κυρίως μια μελαγχολία υποδόρια- ειδικά στα tracks χωρίς φωνητικά. Ένα παράξενο άλμπουμ που σε βρίσκει ύπουλα. Αγνόησε τα κομμάτια που αναλαμβάνουν το τιμόνι οι Modeselector (τα χαζά ‘Sick With It’, ‘Slow Match’) και επικεντρώσου εκεί που χτυπάει ο Apparat (‘Seamonkey’, ‘Rusty Nails’, το υπέροχο ‘A New Error’ και το ‘Les Grandes Marches’).

Το ‘Rusty Nails’ θα μπορούσε να είναι νέο κομμάτι του Burial με φωνητικά από τον Iron and Wine, ενώ το ‘Out Of Sight’ μοιάζει βγαλμένο κατευθείαν απ’το ‘Untrue’. Ελαφρώς άνισο, αλλά απ’τις κορυφαίες κυκλοφορίες στο χώρο της mainstream electronica φέτος. Δες και τα comments.

τα κουμπιά του ιουνίου

vladislav delay-tummaa

maxwell-black summer's night

brock van wey-white clouds drift on and on

xela-the illuminated

jóhann jóhannsson-and in the endless pause there

sylvain chauveau-touching down lightly

moritz von oswald trio-vertical ascent

omar s-proton radio mix

t++-audio 1995

grackle-cloak & dagger

bvdub-a prayer to false gods

subway-subway ii

hell inc.

Διάβαζα τις προάλλες κάποια πράγματα για την παράσταση ‘Μπορίς Γκοντουνόφ’ των Καταλανών La Fura dels Baus, που παίχτηκε στα πλαίσια του Ελληνικού Φεστιβάλ (24-28 Ιουνίου, Πειραιώς 260). Είναι (εντελώς) χαλαρά βασισμένο στο ομώνυμο έργο του Πούσκιν, ουσιαστικά όμως αναπαριστά την κατάληψη του θεάτρου ‘Ντούμπροβκα’ στη Μόσχα, το 2002, από Τσετσένους τρομοκράτες.

Δεν ξέρω σε τι βαθμό έχει ενσωματωθεί στην παράσταση το γεγονός, αλλά διαβάζω πως «Η παράσταση περιέχει σκηνές βίας και δεν απευθύνεται σε παιδιά». Κι ότι σε μερικές χώρες που παίχτηκε, δεν συνιστούσαν τη θέαση σε εγκύους.

Το συγκεκριμένο συμβάν είχε μεταφερθεί θεατρικά και στο ‘Nordost’ του Τόρστεν Μπουχστάινερ. Είχε παιχτεί στην Ελλάδα σε σκηνοθεσία Νίκου Χατζόπουλου, με την Μάνια Παπαδημητρίου σε κεντρικό ρόλο.


Λέμε συνήθως πως η τέχνη απλά αντιγράφει τη ζωή. Δυσκολεύομαι να θέσω τα όρια πού σταματάει η ζωή και πού αρχίζει η τέχνη. Αντιστοίχως, ποια πραγματικά γεγονότα μπορούν να γίνονται φιλμ, θεατρικά έργα, art installations. Τα παραδείγματα είναι άπειρα. Ό,τι συνέβη στο ‘Ντούμπροβκα’ το 2002 είναι κάτι παραπάνω από «δρώμενο» ή εμπειρία. Προσωπικά μιλώντας, το μεγαλύτερο ερώτημα που είχα κι έξακολουθώ να έχω για το συγκεκριμένο συμβάν, είναι το πώς είναι δυνατόν με την έκλυση των αερίων στην αίθουσα, να πέθαναν όλοι οι Τσετσένοι απ'το αέριο (εκτός από έναν).

Μέχρι και σήμερα, κανείς δε γνωρίζει ποιο ήταν ακριβώς αυτό το χημικό αέριο, και ποια η σύσταση του. Ακόμα και το άρθρο της Wikipedia, το περιγράφει απλά και δεν το ονομάζει. Οι υποθέσεις λένε για μια μορφή του ψυχο-χημικού αερίου Kolokol-1, που χρησιμοποιούσε η KGB ("the gas had such an influence on [Chechen siege leader Movsar] Barayev that he couldn't get up from [his] desk").



Το συμβάν στο θέατρο ‘Ντούμπροβκα’ φυσικά δεν ήταν το μόνο. Μια ματιά στο βιογραφικό του διαβόητου Shamil Basayev για παράδειγμα, θυμίζει αρκετές «επιχειρήσεις» των Τσετσένων. Εκτός από διάφορες επιθέσεις αυτοκτονίας και γνωστές μάχες (Γκρόζνι, Βέντενο), η πιο χαρακτηριστική είναι η κατάληψη του σχολείου στο Μπεσλάν της Οσετίας.

Βλέποντας το ντοκιμαντέρ για το Μπεσλάν, θυμήθηκα πολλά από εκείνο τον Σεπτέμβρη του 2004. Απ’την άλλη λυπήθηκα για διάφορους λόγους- η φύση του ανθρώπου δεν αλλάζει όπως φαίνεται..



Τα υπόλοιπα μέρη: 2, 3, 4, 5.