Το σάουντρακ μιας παράξενης χρονιάς

Λένε πως έχει το ωραιότερο ηλιοβασίλεμα στο Αιγαίο. Και ξεκίνησα από τη μια άκρη του νησιού ως την άλλη για να φτάσω εδώ. Πέρασα το κάμπινγκ, παραλίες με βράχια που θυμίζουν Κορνουάλη, πλαγιές μικρών γκρεμών. Εδώ έχει φτιαχτεί και ένα καφέ για να χαζεύουν τον ήλιο να δύει. Sunset και φραπές. Άλλοι στέκονται στα παγκάκια και περιμένουν τη δύση, άλλοι με κάμερες στο χέρι. Στην παραλία τρία κορίτσια μόνο κάθονται, κι αυτά φεύγουν μετά από λίγο. Βγάζω φωτογραφίες με τη μηχανή, αλλά η μπαταρία της τελειώνει. Ο κόσμος σπάει, νυχτώνει σιγά σιγά. Ακούω το ‘Ε2-Ε4’ από την ώρα που ξεκίνησα, κι είναι καιρός να επιστρέψω στο δωμάτιο. Μόλις βάζω το κλειδί στην πόρτα, το κομμάτι τελειώνει.
Manuel Göttshing-E2E4

Ιούλιος, φριχτή ζέστη, τα πάντα βράζουν. Στο μικρό ηλεκτρολογείο το ασημί μου αυτοκίνητο γεμίζει φρέον. Η ώρα δεν περνά, βαριέμαι κι ιδρώνω. 4-5 Πακιστανοί κάνουν το μπρέικ τους, κάθονται σε μισοκομμένα βαρέλια και ρουφάνε όλοι από ένα δίλιτρο μπουκάλι coca cola με καλαμάκια, κάποιο απροσδιόριστο μελανό υγρό. Πίσω από το γκαράζ βρίσκεται το νεκροταφείο. Δεν κουνιέται φύλλο.
Aidan Baker-Always

Synch festival στο Γκάζι, κάπου στο χαμό φεύγω και χάνομαι από την παρέα. Μακριά από τις σκηνές, μπαίνω σε ένα τολ, ρίχνω νερό στο πρόσωπό μου, νιώθω εξαντλημένος. Ένα αγόρι κι ένα κορίτσι κλείνονται μαζί σε μια τουαλέτα, με κοιτούν και γελούν συνομωτικά. Απ’το παράθυρο έξω κοιτάζω το πλήθος. Πρέπει να παίζουν οι Happy Mondays, μάλλον. Αλλά εμένα αλλού τρέχει το μυαλό μου.
Groove Armada-Paris

Μάλλον έχω χάσει το λεωφορείο που έπρεπε να προλάβω κι είμαι σ’αναμμένα κάρβουνα. Στη στάση μαζί μου πέντε-έξι ακόμα, 2 αστυνομικοί που το βλέπεις ότι σκυλοβαριούνται, και 3 ξένοι. Μόνο εγώ φοβάμαι πως θα χάσω το καράβι. Κάνοντας βόλτες πέρα δώθε, φτάνω στον μώλο- καμιά δεκαριά τύποι κάνουν kite surfing. Έχουν έρθει από την Πούντα απέναντι, είναι απίστευτο το πόσο ψηλά πετάνε όταν σηκώνονται από το νερό. Όταν μαζεύονται όλοι μαζί είναι σαν ένα μελίσσι. Θα το χάσω το πλοίο, σίγουρα.
Newworldaquarium-Kirana’s Lament

Πάρτυ για ένα φεστιβάλ, για ανθρώπους που είναι μόνοι κι έξω από τη σκοτεινή αίθουσα. Σε μια άκρη πίνω, παρατηρώ τους γύρω μου, εύχομαι να ήμουν αόρατος. Πέντε βότκες μετά, σχεδόν όλοι χορεύουν- κουβέντες, γνωριμίες, αρνούμαι να συνεχίσω με νέα παρέα αλλού, επιστροφή σπίτι μόνος. Στη Σταδίου ένα αυτοκίνητο έχει κολλήσει πάνω σε μια κολώνα. Γύρω στα 10 άτομα λένε στον πιτσιρικά οδηγό πώς να κουμαντάρει το αμάξι. Sometimes you just have to walk away/Yeah, sometimes you just have to walk away.
Badly Drawn Boy-Promises

Βρήκαμε αυτή την παραλία που δεν έχει καθόλου αέρα. Όλα ήσυχα. Η Δ. έχει μπει στη θάλασσα και κολυμπάει. Είμαι μόνος κάτω από ένα δέντρο, και κοιτάζω το ρούχο της κρεμασμένο στα κλαδιά. Από τη θάλασσα ακούγονται οι πέτρες όταν σκάει το κύμα πάνω τους, ένα επιπλέον υπόκωφο, συριστικό beat. Τι να μας πει κι η τεχνολογία..
Newworldaquarium-The Force

Έχω ξεμακρύνει από την ακτή, θέλω να δω τι κρύβεται πίσω από τα βράχια, κάποια κρυφή παραλία ίσως; Ξέρεις, η περιέργεια είναι κακό πράγμα. Είναι απλά ένας μικρός κολπίσκος από πέτρες που σκάνε τα κύματα. Τζίφος. Τώρα φυσάει αρκετά έξω, κι αρχίζω και κουράζομαι. Δεν έχει πολύ κύμα, αλλά όσο κι αν κολυμπώ, δεν διανύω ούτε μέτρο. Σκαρφαλώνω στα βράχια και σκίζω το πόδι σε ένα σημείο. Έτσι γυρνάω στην ακτή, σαν σκύλος ηττημένος σε καυγά. Βάζω ακουστικά και χάνομαι.
Lindstrøm-The Long Way Home

Στη μικρή αιώρα μοιάζω τεράστιος. Όπου να’ναι θα πέσω στο γρασίδι, δε γίνεται αλλιώς, είναι αναπόφευκτο. Θα ρίξω το φταίξιμο στο κόκκινο κρασί. Κάπου μακριά διακρίνω τις φιγούρες δύο μικρών κοριτσιών που παίζουν στη θάλασσα. Μα δεν είναι καν απόγευμα, ο ήλιος βρίσκεται ακόμα ψηλά. Το βιβλίο του Σιμενόν πέφτει και κυλάει προς το γκαζόν- μάλλον θα το ακολουθήσω, δείχνει να’ναι δροσερά εκεί κάτω..
Mono In VCF-Escape City Scrapers

Είναι αλήθεια όσα λέγονταν για τον άνεμο στο νησί. Οι καρέκλες στο μικρό καφέ πέφτουν κάτω η μια μετά την άλλη. «-Ποια παραλία λέτε να μην έχει πολύ αέρα σήμερα; -Θα πάτε ανατολικά, εκεί κόβει». Στο εσωτερικό του καφενείου η μουσική παίζει σαν από τρανζίστορ. Ίσα που χωράμε 10 άτομα. Ένας εικοσάρης με πουλόβερ διαβάζει ένα βιβλίο, άλλος ένας με το λάπτοπ στα γόνατα. Υπάρχει στον τοίχο ένας κισσός, που βγαίνει από την κορυφή, εκεί που σκάει το φως και πέφτει πάνω μου. Έχει κρύο για αυγουστιάτικη μέρα.
Μάνος Χατζιδάκις-Το Βαλς των Χαμένων Ονείρων

Έύβοια, ψάχνοντας για σκιά στην μικρή παραλία. Κι η παραμικρή πέτρα καίει σαν κάρβουνο. Απεγνωσμένη αναζήτηση στην σπηλιά στο τέλος της παραλίας- μάταιος κόπος, κι εδώ σκηνές. Στην άκρη της βρίσκεις μια εσοχή που με το ζόρι χωρούν δυο άτομα. Κάτω απ’τις μικρές πέτρες βρίσκεται ένα ψάρι νεκρό. Τα μυρμήγκια το τρώνε βασανιστικά αργά. Δεν υπάρχει λύση. 
Steve Moore-Cepheid

Απ’όλη την παραλία διαλέξαμε τα βράχια. Δεν είναι τόσο βολικά, αλλά έχουμε χώρο δικό μας κι ο άνεμος δε μας φέρνει την άμμο. Φοράμε από ένα ακουστικό στ’αυτιά, και δε μιλάμε. Έτσι αμίλητοι θα σηκωθούμε να ετοιμαστούμε για την επιστροφή, σαν να ξυπνήσαμε από νάρκωση, λες και συννενοηθήκαμε με τα μάτια, που ήταν τόση ώρα κλειστά.
Erik Truffaz-Red Cloud

Παραμονή πρωτοχρονιάς, σκέφτομαι αν πρέπει να κάνω new year’s resolutions, ή να αφήσω τον χρόνο να κυλήσει πάνω μου και να τα φέρει όπως θέλει αυτός. Το ράδιο παίζει Kirlian Camera, Newcleus, Rockwell, Sal Wood, το ‘Fade to Grey’ των Visage. Και το ‘O Superman’ της Laurie. Πόσα χρόνια είχα να το ακούσω.. Νομίζω πως θέλω να με βρουν με τη σαμπάνια αγκαλιά λιπόθυμο το πρωί. Ή τέλος πάντων σε μια φάση νάρκωσης. Φαντάζομαι το μπουκάλι να τρέμει στο ψυγείο, έτοιμο για τη μοιραία σχέση. “But this feels so unnatural/Peter Gabriel too”
Vampire Weekend-Cape Cod Kwassa Kwassa