a day in the life
Δεν υπήρξα ποτέ τεράστιος φαν των Beatles. Μ’αρέσουν όμως αποσπασματικά κάποια τραγούδια τους πάρα πολύ, ειδικά τα πιο «περίεργά» τους.
Είναι καιρός τώρα, που ξεφυλλίζοντας το ‘House of Leaves’ του Mark Z. Danielewski έπεσα στη φράση “I saw a film today, oh boy..” στην αρχή του βιβλίου. (Το βιβλίο btw είναι μια χαρακτηριστική μορφή cybertext, ή αλλιώς ergodic literature: απ’τις λέξεις έργο+οδός- η ανάγνωσή του βιβλίου είναι αρκετά επίπονη θα έλεγα).
Η φράση είναι ευθεία αναφορά σε έναν από τους στίχους του ‘A Day In The Life’ των Beatles, από το ‘Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band’ του 1967. Ουσιαστικά εμπνευσμένο από τον θάνατο του Tara Browne σε τροχαίο με την Lotus Elan του, όταν δεν πρόσεξε τα φανάρια και συγκρούστηκε με άλλο όχημα- ο George Martin όμως (παραγωγός και μάνατζερ των Beatles) θεωρεί πως ο Lennon κι ο McCartney φαντάζονταν έναν πολιτικό υπό την επήρρεια ναρκωτικών να έχει σταματήσει στα φανάρια (“I saw the photograph/He blew his mind out in a car/He didn't notice that the lights had changed”). Φυσικά ο Browne δεν είχε αυτοκτονήσει, ήταν όλα στη φαντασία τους. Το φιλμ που αναφέρει ο Lennon στους στίχους, είναι το ‘How I Won The War’ του Richard Lester (“I saw a film today oh, boy/The english army had just won the war”).
Το κομμάτι έγινε διάσημο κυρίως για τις (όχι και τόσο ευθείες) αναφορές στα ναρκωτικά: πρώτα το “I love to turn you on” του Lennon (για τους οποίους το απαγόρευσε το BBC), κι ύστερα το “Found my way upstairs and had a smoke/Somebody spoke and i went into a dream” του McCartney. Οι δυο τους είχαν γράψει το τραγούδι ξεχωριστά, σε τελείως διαφορετικές κλίμακες, και προσπάθησαν να βρουν τρόπο να ενώσουν τα δύο μέρη.
Στο 2ο μέρος, με την εισαγωγή του “Woke up, got out of bed” του Paul, ακούγεται ένα ξυπνητήρι. Στο (θρυλικό) τέλος του κομματιού ο Lennon, o McCartney κι ο Mal Evans παίζουν ταυτόχρονα σε τρία πιάνα ένα μι ματζόρε. Σκοπός τους ήταν η νότα να διαρκεί επί ένα λεπτό- τα επίπεδα εγγραφής ήταν τόσο ψηλά, που ο ακροατής μπορεί να ακούσει μια καρέκλα που τρίζει και το θρόισμα χαρτιών. Ο Martin ισχυριζόταν πως μπορούσες να ακούσεις μια καρφίτσα να πέφτει. Αμέσως μετά, κι αφού ακολουθεί ένας τόνος που είναι διακριτός από σκύλους αλλά όχι από το ανθρώπινο αυτί, ακούς ένα κολλάζ ήχων και θορύβων με τη φράση “Never could see any other way” να επαναλαμβάνεται. Άλλες φράσεις παιγμένες ανάποδα φτιάχνουν τη φράση “Will Paul be back as Superman?”.
Φυσικά υπάρχουν άπειρες θεωρίες περί κρυμμένων μηνυμάτων και αιτιολογήσεων για σχεδόν κάθε νότα του τραγουδιού, την ενορχήστρωση και τι θέλουν να πουν οι Beatles στους στίχους. Αν και πολλά θα έπρεπε να αποδοθούν στα drugs που έκανε το γκρουπ τότε, παρά σε κάποιας μορφής «ηχητική αναζήτηση». Τα στοιχεία τα βρήκα στη wikipedia- είναι από τις περιπτώσεις που το τραγούδι σου δημιουργεί απορίες κάθε φορά που το ακούς, παρά σε κάνει να το σιγοτραγουδάς, σου κολλάει στο μυαλό. Δε συνιστώ να ακουστεί μέσω YouTube, αν και το ακόλουθο βίντεο έχει πιάσει την ατμόσφαιρα του τραγουδιού, και της εποχής του:
posted by schottkey at 09:43
4 Comments:
Ο τίτλος του και μόνον φτάνει. Αρκεί να ακούσεις μια φορά την εισαγωγή, εκείνο το Ι read the news today, oh boy, για να διατηρήσεις την ανάμνησή του για πάντα.
Ούτε εγώ ήμουν φαν των Beatles. Νομίζω ότι στην Ελλάδα δεν είχαμε ποτέ Μπητλομάνιακς όπως για παράδειγμα είχαμε για τους Doors ή τους Stones ή τον Zappa και δεκάδες άλλους. Αυτή η περίτεχνη αστική μπαλάντα προφανώς δεν άγγιζε το βαλκάνιο πάθος και την ανάγκη μας για επίθεση στις δυνάμεις του εχθρού.
Αλλά η αντοχή τους στον χρόνο, περισσότερο ίσως από πολλούς πάλαι ποτέ μεσουρανήσαντες, είναι αποκαλυπτική του μεγέθους τους.
Είναι το υπεργκρουπ της ροκ ιστορίας.
Δεν είμαι βέβαιος για το ότι δεν υπάρχουν πολλοί Beatles φανς στην Ελλάδα. Ίσως την περίοδο της ακμής τους να θεωρούνταν αρκετά «σοφτ» για τους Έλληνες. Έχουμε μια τάση γενικά να κρίνουμε τη μουσική με γνώμονα το πόσο δυνατή είναι, αν είναι φλώρικη ή όχι, τι ντύσιμο ταιριάζει στο είδος, «τι να μας πουν κι αυτοί μπροστά στους Deep Purple..».
Δες μόνο πόσα χρόνια έκανε να αποενοχοποιηθεί η disco (που ακόμα δηλαδή, για πολλούς είναι «καρεκλάδικος» αυτός ο ήχος).
Πάντως στις επόμενες γενιές οι Beatles αποκαταστάθηκαν. Αν και πιστεύω πως το δηλητήριο του κλασικού rock πολύ δύσκολα θα αφαιρεθεί από το αίμα του Έλληνα.
Πέρα από τη "δύναμη" του ήχου, νομίζω πως το ελληνικό (και όχι μόνο) πρόβλημα με τους Beatles ( όπως και με τη disco που αναφέρεις / γενικότερα με τη soul-funk και τον μαύρο ήχο) είναι ότι δεν φλερτάρει αρκετά με τα σκοτάδια. Η εξωστρέφειά μας ζητάει αντιστάθμισμα εξού και ο εθνικός ενθουσιασμός με τον Cave. Από τους Joy Division ως την χιλιοακουσμένη Amy (που λέει ο λόγος) λατρεύουμε, αναπόφευκτα, τους ποιητικούς αυτόχειρες. Δύσκολα μένει χώρος μετά για στενά σακάκια με γραβάτες...
thas, έχω κουραστεί να γράφω (κι εδώ κι αλλού) για αυτό το θέμα, σε σημείο να ακούγομαι «κακός». Joy Division, The Cure, Nick Cave, Madrugada, Tindersticks, τα ονόματα που στη χώρα μας κάνουν επιτυχία εξαιτίας αυτού του γεγονότος δεν έχουν τέλος. Βάλε λίγη μαυρίλα, ένα πένθος, μπόλικα έγχορδα κι ατμόσφαιρα που να πηγαίνει με «μπαρ με πολύ καπνό και ουίσκι..», κι έχεις την προστασία του Έλληνα.
Πόσοι άραγε κατάλαβαν την ειρωνεία και το χιούμορ των Cure πίσω από το κραγιόν και τα μαύρα ρούχα, ή το «μυθιστορηματικό» πίσω από το δράμα των στίχων του Cave;
Post a Comment
<< Home