toys.

From Detroit with luv, ο κύριος Kenny Dixon Jr.:
Moodymann-Technology stole my vinyl




pic: Tristan Savatier, from 'Hope Flower and Fear Trap' by Patrick Shearn, Abundant Sugar and the DoLab, Burning Man project 2006.

είδα τη Feist εισπράκτορα

κίνκυ άφρο

Όπως λέει κι ένας φίλος, θα μπορούσε να ανήκει σε στήλη περιοδικού με τίτλο ‘I Thought You Were Dead!’. Αλλά, στ’αλήθεια, πού έχει χαθεί τα τελευταία χρόνια ο Olufemi Sanyaolu (ή κατά κόσμον Keziah Jones);
Μετά το εντυπωσιακό ‘Blufunk is a Fact’ και το ‘African Space Craft’ στις αρχές των ‘90s, κυκλοφόρησε μόνο ένα άλμπουμ, το ‘Liquid Sunshine’ το 1999, κι έκτοτε εμφανίστηκε με το ‘Black Orpheus’ το 2003, που δεν ακούστηκε σχεδόν καθόλου.

Μια συμμετοχή μόνο το 2005 στο ‘Nile’ του (γερμανο-σιέραλεονιανού[έτσι λέγονται οι κάτοικοι;]) Patrice, και φωνητικά σε ένα κομμάτι των Bugz in the Attic στο tribute για τον Fela Kuti ‘Red Hot and Riot’.

Μου άρεσε πάντα ο τρόπος που έπαιζε κιθάρα, η σπαστή φωνή και το ωμό φανκ που έβγαζε ο ήχος του.
Απ’ό,τι βλέπω στο site του, ετοιμάζει φέτος νέο δίσκο με τίτλο ‘Black Orpheus’ (παρμένο από την ταινία του Marcel Camus ‘Orfeu Negro’ του 1959).


All along the watchtower





Keziah Jones is not lost; he's found new strength, new determination. Just listen...


keziahjones.com
myspace.com/keziahjones

too many ghosts around

Paul McCartney+Natalie Portman+Michel Gondry=Dance Tonight

10 σκάλες πάνω

Χτες στο BBC, στο show της Marie Anne Hobbs άκουσα 1 λεπτό από το 'Stairwell' του Burial, από το νέο του άλμπουμ που θα κυκλοφορήσει σύντομα. O τύπος έχει ξεφύγει, ο ήχος του είναι way out, μιλάμε για κάτι πραγματικά νέο-μακάρι να μπορούσα να κόψω το απόσπασμα και να το ανεβάσω εδώ.
Το κομμάτι υπάρχει στο mix που έκανε ο Kode9 για το φετινό sonar, στο οποίο θα παίξει και λάιβ.
Πιθανόν να ανεβεί το mix στο site του sonar σήμερα, όταν επιστρέψω από παραλία θα τσεκάρω..





Kode9-Audio Addiction
το βίντεο, από εδώ.

one day soon

μελλοντικά πιτσιρίκια που θα ακούνε τους Fischerspooner του 2012, με μαύρα t-shirt



pic: narelle autio

owl rite

As Homer Simpson once said, trying to explain classic rock music to Bart: "It's BTO--they're Canada's answer to ELP. Their big hit was TCB. [notices Bart staring at him, questioningly] That's how we talked in the 70's. We didn't have a moment to spare!"

Από εδώ (στο οποίο έπεσα ψάχνοντας να βρω το βιβλίο ‘Twilight Candelabra’ του William Craddock)



+2 bits, κάποιοι που θυμίζουν κάτι μεταξύ Μ83 και Manitoba, και ένα '80s groove των Field Music:


Maps-You Don't Know Her Name

mapsmusic.com
myspace.com/maspmusic




Field Music-Working to Work

field-music.co.uk

pic: mike wilson

2.0

0101011101001001010100101010
1010111001011010100101010101
0101010110101010110101010011
1010011101010101010101001001
0101010110101001001100011011
0101010101010010101010101100
0100110010101001010101001001
1100101010010101010110010001
0100010101010010101010001100
1010101011110100101010110001
1101000011010100101001001101
0000101001010010101001001010
0101010010100010101001101021
0110101010101000101010101101

shemustlovedogs

half-whole

Στο myspace μου έκανε friend request κάποιος Ray Gamoto. OK, house loops φτιάχνει ο άνθρωπος, μια χαρά, αλλά με τέτοιο όνομα πώς να τον προτείνεις σε έλληνα;

To ‘My Piano’ των Hot Chip κυκλοφόρησε σε EP αυτό το μήνα από την K7!, ως προπομπός του ‘DJ Kicks’ τους, από την ίδια εταιρεία.

Hot Chip-My Piano

Bridge on the river 'Why?'

outland

3 μέρες πονοκέφαλο; Ποιος σου είπε αγόρι μου να δεις Λιντς κυριακάτικα με 30 βαθμούς έξω;

Φυσικά δεν αμφισβητώ πως θα υπάρχουν πολλοί εκεί έξω που θα βρουν αριστούργημα το νέο πόνημα του Λιντς: να το ξεκαθαρίσω, κι εγώ φαν δηλώνω. Όμως, μια στιγμή: τι το νέο έχει αυτή η ταινία; Μόνο ως συμπλήρωμα του ‘Mulholland Drive’ μπορεί να ειδωθεί.
Και πάλι εδώ, ο Λιντς παίζει με το δισυπόστατο της ηρωίδας, ξανά καταπιάνεται με τον «μύθο» του Χόλιγουντ, πάλι δίνει τη λύση(;) του παζλ μέσα από την ερμηνεία του δίπολου που κρύβουμε όλοι μέσα μας.

ΟΚ, υπάρχουν πάντα τα θετικά, όπως σε κάθε φιλμ του: η χρήση της ποπ μουσικής, και συγκεκριμένα εύπεπτων τραγουδιών που «διαβάζονται» με αλλόκοτο τρόπο κι όχι με ό,τι φαινομενικά δείχνουν, η χρήση της σαπουνόπερας ως μοχλός οικείου τρόμου (τα γέλια-κονσέρβα κι οι άνθρωποι-κουνέλια [βασισμένοι σε μια μικρού μήκους ταινία του], όπως παλιότερα στο ‘Twin Peaks’ ο φόβος που προέκυπτε ξαφνικά από καταστάσεις που δεν έδειχναν κάτι τέτοιο σε μια συνηθισμένη κι ήσυχη κωμόπολη κτλ.), η ερμηνεία της Λόρα Ντερν, η σκηνή με το βίντεο (spoiler, not).

Όμως, μέχρι να φτάσεις στο τέλος, επί τρεις ώρες βασανίζεσαι με εικόνες που στη φιλμογραφία του τις έχεις παρακολουθήσει σε πολύ πιο άρτια μορφή, και, κυρίως, σε αυτό το αποκρουστικότατο ψηφιακό φιλμ, που αφαιρεί από το ‘INLAND EMPIRE’ όποια καλλιτεχνική υπόσταση.

Μας μένει το ‘Sinnerman’, και τα cameo της Ναστάζια Κίνσκι και της Λόρα Χέρινγκ (α, και της Ναόμι Γουότς..).
(ο γνώριμος τύπος στο Άστυ φώναζε σε διάφορες σκηνές «ο Εωσφόρος!» και «αυτό είναι αναφορά στη Σάρον Τέιτ!»- κάτι θα ξέρει..)

φάιβ.

Pan Sonic-Katodivaihe
Flunk-Personal Stereo
Death Proof OST-Music from the film of Quentin Tarantino
Port Royal-Afraid to Dance
Hannu-Worms in My Piano

Doctor Jekyll and i try to hide

Οι βίοι παράλληλοι του Παναθηναϊκού σε ποδόσφαιρο και μπάσκετ μόνο αλλοπρόσαλλοι δεν είναι. Μια διαφορετική ανάγνωση του yin και του yang, ώστε να έρθει σε ισορροπία αυτό το ιδιότυπο μείγμα του βάζελου2007™, που μπαλαντζάρει σε οκτάρια μεταξύ υπερηφάνειας και ντροπής.




Σαν οπαδός ανέκαθεν γκρινιάρης και απαιτητικός, φέτος είδε την ποδοσφαιρική ομάδα να κερδίζει άνετα την ΑΕΚ και δύο φορές τον Ολυμπιακό, και να προσφέρει την έδρα του για άλωση σε όποια ομάδα περνούσε με πούλμαν έξω απ’το ΟΑΚΑ. Αυτό το συνάθροισμα παικτών που αποτελεί την ομάδα, αδυνατεί να συλλάβει την έννοια της ομοιογένειας και του συνόλου, όχι γιατί δεν υπάρχει η καθοδήγηση από τον ενορχηστρωτή στον πάγκο, αλλά γιατί πολύ απλά δεν μπορεί να νιώσει το αίσθημα της ντροπής που ο οπαδός νιώθει: έχει μεταλλαχτεί σε παίκτη χωρίς συναίσθημα, που το βάρος της φανέλας δεν υφίσταται- τη φοράει όπως θα φορούσε ο Σαρμπέλ ένα αμάνικο μπλουζάκι.



Στο μπάσκετ από την άλλη, οι οιωνοί από την αρχή της σεζόν, με τη φυγή του Λάκοβιτς και του Σπανούλη, έδειχναν να προσθέτουν στο περίεργο σχήμα ημίψηλων παικτών στη ρακέτα (Μπατίστ, Ντικούδης, Τομάσεβιτς, Τσαρτσαρής) ένα επιπλέον άγχος στα γκαρντ, που σε έκανε να ρισκάρεις να ποντάρεις στην ομάδα για κούπες. Όχι γιατί δεν αντικαθιστάς τόσο εύκολα 2 παίκτες που σκοράρουν επιπλέον, όσο για το αμφίβολο των επιλογών του Ομπράντοβιτς σε παίκτες που εκ πρώτης όψεως ούτε την ηγετική φυσιογνωμία διέθεταν, ούτε τη σταθερότητα σε αγώνες δύο ταχυτήτων ώστε να ηγηθούν μιας ομάδας που στοχεύει τόσο ψηλά. Εδώ μέτρησε βέβαια το ένστικτο του Σέρβου, αλλά και η πίστη στη νίκη των παικτών που πηγάζει από ένα περίεργο δέσιμο μεταξύ τους- οι ίδιοι το τόνισαν τόσες φορές μετά τον τελικό, που η λέξη ‘οικογένεια’ μόνο στα καλλιστεία του ΑΝΤ1 ακούστηκε πιο πολύ.
Ίσως αυτό να εξηγεί και γιατί ο Δημήτρης Παπαδόπουλος δε θα γίνει ποτέ Δημήτρης Διαμαντίδης, κι ας μη διαφέρουν πολύ ιδιοσυγκρασιακά.


pics: contra.gr

running boy

Πώς συνεχίζεις μετά από ένα ντεμπούτο, τόσο φορτωμένο με θετικές κριτικές και χαρακτηρισμούς (στα όρια της υπερβολής imho); Ο μυστηριώδης νεαρός από το Λονδίνο, που ούτε καν το πρόσωπό του αποκαλύπτει (στο myspace η φωτό του είναι ένα πιξελιασμένο «σταυρωμένο» avatar), στο νέο του κομμάτι φεύγει λίγο από τα σκοτεινά μέρη που τριγύριζε στο ομώνυμό άλμπουμ του στην Hyperdub του Kode 9, και φτιάχνει το πιο φωτεινό του track, με φωνητικά και beat που θυμίζουν early house παραγωγές.

Burial-Unite

myspace.com/burialuk

pic: david burnett

blood on my hands

Freaky Friday. Ας είναι καλά το μπάσκετ. Κι οι μπύρες, ω ναι.

Shackleton-Blood on My Hands


και για τους 'άρρωστους', τα 19 sick λεπτά του remix του Ricardo Villalobos:
Shackleton-Blood on My Hands (Villalobos Apocalypso mix)


(via ill-ec-tro-nic)