Which way now?
Οι Orbital έχουν σχεδόν σβηστεί απ'τη μνήμη μου. Μέχρι το 'In Sides' τους υπολόγιζα. Πλέον δεν μπορώ να ακούσω ούτε τους πρώτους τους δίσκους- μοιάζουν ξεχαρβαλωμένα παιχνιδάκια, ήχοι πλαστικοί, χωρίς ψυχή, ξεπερασμένοι (εξαιρείται το 'Belfast', το 'Chime' και 2-3 άλλα).
Οι δύο αδερφοί Hartnoll έχουν ξεχωριστές πορείες πλέον:
ο μεν Paul κυκλοφόρησε το single Patchwork Guilt/Gloopy σε φόρμες πιο κοντά στο ύφος των Orbital..
myspace.com/paulhartnollmusic
..ενώ ο Phil μαζί με τον Nick Smith δημιούργησε το project Long
Range.
www.longrange.tv
myspace.com/longrangemusic
Το τροχιακό των Hartnoll διασπάστηκε μια και καλή; Δεν το γνωρίζω-αυτό που ξέρω σίγουρα είναι πως το πρωτοποριακό/νέο είναι σε μακρινή απόσταση και από το μέλλον τους..
posted by schottkey at 18:08
15 Comments:
σύμπτωση
πήγα να δω ένα ντοκυμανταιρ για τον John Peel αφιέρωμα κ είχε τους orbital ανάμεσα στα γκρουπ των sessions ακριβώς την ίδια αίσθηση είχα!
..και το πρωί άκουσα ένα mix του Phil Hartnoll, που με έκανε να χασμουριέμαι.
Ας ανοίξουμε το χρονοντούλαπο.
Μην ανοίξεις χρονοντούλαπο.
Απλά να ξεσκονίζεις πού και πού τα cd τους.
Είναι ευφυείς και δεν τους αξίζει το παρωχημένο.
Αυτοί τα άλλαξαν όλα.
Χμ, δε νομίζω πως αυτοί τα άλλαξαν όλα.
Ήταν ευφυείς τότε, έμοιαζαν πρωτοπόροι, τώρα όμως η μουσική τους είναι πολύ βαρετή. Και το χειρότερο, τη διανθίζουν με progressive στοιχεία, που δείχνει πως πλέον δεν έχουν κάτι να πουν.
Πιστεύω πως οι Orbital ήταν σπουδαίοι στο βαθμό που ήταν σημαντικοί για ένα κύμα νέων ηλεκτρονικών γκρουπ/καλλιτεχνών που εμφανίστηκαν στη Βρετανία στις αρχές της δεκαετίας του ’90- βλέπε Orbital, LFO, The Orb, Future Sound Of London, Underworld κ.α.
Σε αυτό το πλαίσιο, ναι, ήταν σημαντικοί (τότε). Σήμερα όμως, όλοι όσοι συμπορεύονταν μαζί τους, τους έχουν αφήσει πολύ πίσω- οι ίδιοι δεν έχουν εξελίξει καθόλου τον ήχο τους.
Για τη γενικότερη επιρροή ας μην τα συζητάμε καλύτερα, όταν υπάρχει ένας Derrick May ή έστω ένας Aphex Twin (τυχαία παραδειγματα-και της ίδιας περιόδου)
:)
Φίλτατε Schottkey!
Κανένας από τους συμπορευόμενους με τους Orbital τότε, δεν έχει συνεπέστερη πορεία από αυτούς. Οι LFO εξαφανίστηκαν κάπου στα bleeps τους (πάντα παγιδευμένοι σε αυτά), οι FSOL ολοκλήρωσαν το progressive όραμά τους, ο Alex Patterson των Orb έχει να βγάλει της προκοπής δουλειά από τα late 90s - έχει γίνει πιο χαοτικός και από τους Gong.
Θα συμφωνήσω ότι σήμερα έχει ξεπεραστεί ο ήχος των Orbital ως αίσθηση. νομίζω όμως ότι κανένας δεν έχει ξεπεράσει τα αδερφάκια Hartnoll ως ΑΝΤΙΛΗΨΗ. Ο τρόπος που κλιμάκωναν τους ρυθμούς τους οι Orbital είναι σημείο αναφοράς... Είναι αυτοί που έμαθαν τους συνάδελφούς τους να σκέφτονται πλατιά και να ξεφεύγουν από τη σιγουράτζα του κλασικού ρυθμού. Τολμώ ακόμα να πω ότι και ο Aphex Twin δεν κατάφερε να έχει στον ήχο του την ευρύτητα του αντίστοιχου των Orbital, όταν αποφάσισε να ξεφύγει από τα ambientscapes των πρώτων albums του. Ο Derrick May, πρωτοπόρος μεν, αγκιστρωμένος πάντα όμως στο techno στο οποίο τον ψυχανάγκαζε η καταγωγή του να υπηρετεί (πιστό στο ρυθμό - ρούπι δεν κούνησε από τα 4/4).
Ούτε και γω μπορώ με ευδαιμονία να βάλω τα albums των Orbital να τα ακούσω - ζορίζομαι.
Σου αφιερώνω όμως το "Monday" από το δεύτερο album τους. Αντιπροσωπεύει ακριβώς αυτά που εννοώ με τα λόγια μου περί Intelligence, Πλατιάς Αντίληψης, Κλιμάκωσης του ΄Ηχου και Οράματος.
Αγαπητέ CutiesCabs,
αν και στο μεδούλι της υπόθεσης δε διαφωνούμε, θα προσπαθήσω να κάνω λίγο πιο σαφές τι εννοώ.
Κατ'αρχήν με το στοιχείο 'progressive' στο προηγούμενο σχόλιο δεν εννοούσα το prog όπως King Crimson π.χ., αλλά prog όπως progressive house/trance, βλέπε Nick Warren, Dave Seaman κτλ.
Για πράγματα που αγαπώ χωρίς εξήγηση κι αιτία, και αντικειμενικός δε μπορώ να είμαι, κανόνες δεν έχω βάλει- για άλλα όμως που θέλω εκ των υστέρων να κρίνω αν όντως άξιζαν τόσο όσο πίστευα, έχω κάποια κριτήρια:
1. Αν μετά από χρόνια η μουσική τους ακούγεται ακόμα σπουδαία, πέρα από μόδες και ήχους
2. Αν ο καλλιτέχνης/το γκρουπ έχει επηρεάσει με τη μουσική του μεταγενέστερους μουσικούς
Δυστυχώς, και στα 2 οι Orbital αποτυγχάνουν: οι δίσκοι τους σήμερα μου μοιάζουν τελείως ξεπερασμένοι, τα πρώτα άλμπουμ ακούγονται πρωτόλεια, τα drum beats σαν τενεκεδάκια, ενώ οι τελευταίοι τους δίσκοι βουτηγμένοι στη μανιέρα κι ελαφρώς εμπορικοί. Ως αντίληψη στη σύνθεση και στην ανάπτυξη του ρυθμού, ας μην ξεχνάμε πως ο ήχος τους πάτησε πάνω στα 4/4 του May και ποτέ δεν έφυγε από εκεί μέχρι και σήμερα- άσε που ευθύνονται κατά μεγάλο μέρος για όλο το συρφετό του progressive house/trance (που εκτός των καλών περιπτώσεων τύπου Digweed ή των πρώτων δίσκων του BT έφερε και τον Tiesto, τον Armin Van Buuren και την ευκολία) που βασίστηκε στην δική τους αίσθηση περί κλιμάκωσης κι 'ανοίγματος' του κομματιού.
Όσον αφορά την επιρροή, δε μπορώ να σκεφτώ ούτε έναν νέο καλλιτέχνη που να αναφέρει τους Orbital ως μέγιστη επιρροή στη μουσική του. Αντιθέτως θυμάμαι πολλούς που θεωρούν σπουδαίο τον Aphex Twin ή τον Derrick May για τη μουσική που κάνουν, άσχετα αν δεν ακολουθούν τα ίδια βήματα.
Για τους LFO θα συμφωνήσω πως εγκλωβίστηκαν στα bleeps τους (αν κι ο Mark Bell έχει μεγάλο μερίδιο για τον ήχο στα τελευταία άλμπουμ της Bjork), ο δίσκος των FSOL 'Isness/Otherness' ως Amorphous Androgynous ήταν πολύ ωραίος και πάταγε αρκετά εκτός ορίων electronica, ενώ εξίσου μου άρεσε ο τελευταίος δίσκος των Orb στην Kompakt...Και κατά περίεργο τρόπο από όλα εκείνα τα βρετανικά σχήματα από τις αρχές των '90s, το μόνο που μπορώ να ακούσω ευχάριστα ακόμα και σήμερα, είναι αυτό που εκτιμούσα τότε λιγότερο, τους Underworld.
Όσο για τον Aphex νομίζω πως πειραματίστηκε πολύ περισσότερο από τα αδέρφια Hartnoll, ενώ ο Derrick May δεν έχει μόνο 4/4 να επιδείξει-θυμήσου την ambient του 'Winter On The Boulevard' ή τα λάτιν στοιχεία στο remix του 'Sueno Latino'.
Εν κατακλείδι πιστεύω πως οι Orbital μας θυμίζουν ωραία πράγματα εξαιτίας εκείνης της εποχής κυρίως :)
Σου αφιερώνω με τη σειρά μου το 'Lush 3-1' από το ίδιο άλμπουμ, από τα κομμάτια τους που η ατμόσφαιρα δεν ήταν το ζητούμενο, αλλά έβγαινε από μόνη της μπροστά.
Βγες έξω ρε να παλέψουμε!
:-)
Τρίτη ποτίστρα όπως βγαίνεις απ'το σαλούν.
Μόνο πιστόλια..
γουστάρω!! θα παίξει ξύλο για orbital!!:p
Ακούγοντας τις επανακυκλοφορημένες συλλογές του Πετρίδη Rock 80s, θμήθηκα τους Fingerprintz και μελαγχόλησα.
Νομίζω κακογερνάω.
kolk, φύγε, κρατάμε μαχαίρια.
CutiesCabs, Fingerprintz; Oh my..
Γιατί κακογερνάς; επειδή θυμήθηκες τα '80s;
Δεν πάω πίσω. Τώρα δες κι εγώ συνειρμό που είχα πριν: άκουγα το νέο cd του Agoria, στο οποίο περιέχεται το 'Edenbridge' που έχει γράψει ο Peter Murphy- αλλά δεν πήγα στους Bauhaus, έβαλα να ακούσω Dali's Car. Μάντεψε ποιο είναι το άλλο μέλος των Dali's Car και ποιο cd ακολούθησε..
Αν μου πεις Japan... Ναι!
Δέχομαι να παντρευτούμε!
Χε χε.
Ελπίζω να άκουσες το Tin Drum ή το Quiet Life...
Αν άκουσες προσωπικό album του Karn, νομίζω ότι θα παντρευτώ τον Sylvian και όχι εσένα.
Βρε μανία με τους γάμους..
Το ‘Tin Drum’ φυσικά. Νομίζω πως είναι το μόνο τους lp που μπορώ να ακούσω ολόκληρο πια. Κι αυτό ακόμα κάπου χάνει, δεν ξέρω..οι Japan ποτέ δεν ήταν ‘ολοκληρωμένο’ γκρουπ, πάντα κάτι τους έλειπε. Μάλλον σ’αυτό έφταιγε ο Sylvian, η φωνή του ήταν ηθελημένα ατελής :)
Next stop: ‘Spirit of Eden’.
Δείξε μου ποιο group δεν ήταν "ατελές" και θα σου δείξω το τέλειο.
Ολόκληρο πλέον κανένα album δεν μπορώ να ακούσω εκτός από δύο - τρία από τότε...
Ε ΟΚ, νομίζω πως καταλαβαίνεις πως το είπα αυτό για την ατέλεια.
Μόνο οι Kraftwerk θα μπορούσαν να είναι τέλειοι, κι αυτό γιατί ήταν τόσο κουρδισμένοι που δεν ξέφευγε τίποτα από το σύνολο.
Ειδικά για τους Japan έχω να πω πως είχαν μια περίεργη ισορροπία μεταξύ synth pop και rock, χωρίς να την μπλέκουν με τον τρόπο των Depeche Mode ας πούμε. Και το τονίζω αυτό για τη σύνθεση, γιατί ούτε η παραγωγή ήταν κακή, ούτε σαν μουσικοί οι ίδιοι ήταν κακοί, ούτε από τον Sylvian λείπει το ξεχωριστό στη φωνή. Στο ‘Tin Drum’ π.χ., οι συνθέσεις θα μπορούσαν να ήταν μικρότερες, κάπου νιώθω πως το τραβάνε περισσότερο απ’όσο θα έπρεπε..
Δηλαδή ποια album μπορείς να ακούσεις πλέον ολόκληρα από ‘τότε’;
(i second that emotion)
Post a Comment
<< Home