Λάμπτσοπ

Τελευταίο τρένο στην αποβάθρα, η όρασή μου από την κούραση νιώθω πως με εγκαταλείπει, ακόμα και την ώρα στο κινητό την διαβάζω 33:43. Είμαι ο μόνος άνθρωπος στον υπόγειο σταθμό μαζί με μια μαυροφορεμένη ηλικιωμένη γυναίκα, με λιγδιασμένα μαλλιά που κάθεται στο παγκάκι της αποβάθρας. Κάθομαι δίπλα της-από μια μαύρη τσάντα βγάζει ένα χιλιοτσαλακωμένο βιβλίο, χωρίς εξώφυλλο, με κίτρινες σελίδες. Διαβάζει απορροφημένη, δεν προσέχει καν πως κάθομαι δίπλα της. Αναρωτιέμαι ποια να είναι η άποψή της για τον Κώδικα Ντα Βίντσι, την φαντάζομαι να μοιράζει φυλλάδια κατά της ταινίας έξω από κάποια εκκλησία τις Κυριακές μετά την λειτουργία. Γυρνά προς το μέρος μου, τα μάτια της είναι κόκκινα, σχεδόν πυρακτωμένα: "Αυτό που έχει σημασία," μου λέει με φωνή αργή σαν ερπετό που σέρνεται, "είναι πως τα άτομα έχουν πάντοτε δίκιο, κι οι μάζες πάντα άδικο". Νομίζω πως το βλέμμα της με διαπερνά και κολλά στον τοίχο απέναντι. "Ναι, ίσως, μάλλον έχετε δίκιο.."
"Δεν το λέω εγώ παιδί μου. Ο Μπορίς Βιάν."
Βάζει αργά, τελετουργικά το βιβλίο την τσάντα, το τρένο έχει φτάσει.
Σε όλη τη διαδρομή στέκεται όρθια, κοιτώντας έξω από το τζάμι της πόρτας.
Σε όλη τη διαδρομή αποφεύγω να συναντήσω το βλέμμα της, έστω κι από το παράθυρο πλαγίως.