Με αφορμή το
synch festival που ξεκίνησε χτες στο Λαύριο, θα θελα να διατυπώσω μερικές σκέψεις για την έννοια της μουσικής κουλτούρας που έχουμε δώσει(άθελα μας ίσως) οι ίδιοι σαν κοινό στην Ελλάδα.
Διαβάζοντας κριτικές σε εφημερίδες, αναλύσεις σε ψαγμένα περιοδικά, διάφορους γνώστες και μύστες της μουσικής σε προχωρημένα forum στο internet, μου δημιουργείται η εντύπωση πως ως λαός έχουμε ένα μαγικό χάρισμα στο να ανακαλύπτουμε διαμάντια μέσα από τη λάσπη, να ξεχωρίζουμε τους σπουδαίους καλλιτέχνες στην Ελλάδα σαν τη μύγα μες στο γάλα του απέραντου καζανιού του πλανήτη που κοχλάζει στον ρυθμό της Britney Spears.
Αλήθεια, έχει σκεφτεί κανείς ποιοι καλλιτέχνες θεωρούνται ως το άλλοθι του ψαγμένου μουσικόφιλου, αυτοί που το ελληνικό κοινό αποθεώνει κάθε φορά που πατάνε το πόδι τους στη χώρα και οι ξένοι αδυνατούν να καταλάβουν το μεγαλείο τους; ο Nick Cave(του οποίου ο τελευταίος δίσκος πάντα είναι «ο καλύτερος δίσκος που κυκλοφόρησε τα τελευταία χρόνια»-έλεος πια μ’αυτά τα κλισέ!), οι Tindersticks, οι Madrugada…δηλαδή η αποθέωση της θλίψης, της μελαγχολίας, της τραγωδίας, και σε μεγάλες δόσεις ίσως και της κλάψας …
Εντάξει δε θέλω να γίνω κακεντρεχής, υπάρχουν και περιπτώσεις που βλέπουμε συγκροτήματα όπως οι Thievery Corporation να είναι στην κορυφή των πωλήσεων στην Ελλάδα ή οι Franz Ferdinand να γεμίζουν άνετα συναυλιακούς χώρους, όμως έχω την εντύπωση ότι ονόματα όπως οι Wolf Eyes, ο Jori Hulkkonen, ο Jamie Lidell που παίζουν αυτές τις μέρες στο synch στους περισσότερους Έλληνες ακούγονται ως ομάδα του World Wrestling ή ο νέος designer του Christian Dior.
Η ακύρωση της συναυλίας των Aphex Twin/Le Tigre/Kid 606/Four Tet λόγω μειωμένου ενδιαφέροντος του κοινού από τη μια, και από την άλλη η μεγάλη προσέλευση σε Duran Duran, Black Sabbath ή καλλιτέχνες που έχουν έρθει άπειρες φορές στο παρελθόν (βλέπε Moby) με μελαγχολεί και μου δημιουργεί απορίες: θα γέμιζε άραγε το Λαύριο αν σ’ αυτό έπαιζε ένα όνομα του στυλ Tiesto ή Armin Van Buuren(ανάθεμα αν κι οι δυο μαζί έχουν το 1% της γνώσης πάνω στη μουσική πoυ έχει ο Steven Brown των Tuxedomoon π.χ.-με τους οποίους παρεμπιπτόντως θα παίξει μαζί στη σκηνή του synch ο Γιώργος Μάγγας) που τόσο trendy είναι σήμερα στην ελληνική νεολαία και αποτελεί το σάουντρακ του τύπου με το κάμπριο; Ασφαλώς και θα γέμιζε..
ΟΚ, κι εγώ γουστάρω Slayer, θεοί οι Black Sabbath δε λέω, και σούπερ που ήρθαν επιτέλους οι Duran Duran στην Ελλάδα, αλλά μήπως θα ήταν καλύτερο να σκεφτούμε τι είναι πραγματικά «νέο» στη μουσική, τι βρίσκουμε πια πρωτοποριακό, ποιους αξίζει να βλέπουμε σε συναυλίες; Γιατί ο φόρος τιμής στους παλαιόθεν σπουδαίους είναι μια κίνηση ευγνωμοσύνης και σεβασμού, αλλά όχι να τρέχουμε στους παππούδες που ήρθαν στην Ελλάδα 30 χρόνια αφότου ξεκίνησαν για να αποδείξουν στο «πάντα θερμό» ελληνικό κοινό πόσο το αγαπούν(λέγε με αλλιώς αρπαχτή/μαζεύω τα μουσικά μου ένσημα).
Καλό θα ήταν να εκτιμούμε το νέο σε όλες του τις εκφάνσεις, ανεξαρτήτως μουσικού είδους ή ταμπελοποίησης. Γιατί πέραν από τους Φίλους Για Πάντα ή τον Sharbel υπάρχει και κοινό που αγόρασε τον νέο δίσκο του Νίκου Διαμαντόπουλου, ξέρει ποιος είναι ο Blend, και πάει στο Λαύριο μόνο για τον Hiroshi Watanabe(πρόβλεψη).
Ελπίζω οι ελάχιστες προσπάθειες που γίνονται ώστε φεστιβάλ σαν το synch να υπάρχουν, στο μέλλον να τύχουν ευρύτερης αποδοχής, χωρίς να ναι απαραίτητο να εμπλέκουν ονόματα-μεγαθήρια ή τρομερής διαφημιστικής καμπάνιας. Το
sonar festival της Βαρκελώνης είναι λαμπρό παράδειγμα.
Cheers.
