Tuesday, June 20, 2006

Stan Brakhage


O Stan Brakhage (1933-2003) θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους σκηνοθέτες του αμερικανικού πειραματικού κινηματογράφου των δεκαετιών του ’50 και του ’60, μαζί με τον Kenneth Anger, τη Maya Deren και τον Gregory Markopoulos. Δημιούργησε πλήθος ταινιών, μικρού μήκους κυρίως, επεμβαίνοντας πάνω στα φιλμ, ζωγραφίζοντας την επιφάνειά τους, πειραματιζόμενος με τα χρώματα και το φως.


Βετεράνος σκηνοθέτης της αβάν γκάρντ: 50 χρόνια καριέρας. Αρνείται τις αφηγηματικές δυνατότητες του κινηματογράφου. Οι ταινίες του είναι συναρπαστικές οπτικές εμπειρίες που στόχο έχουν "να οδηγήσουν τον θεατή στα μονοπάτια της ψυχής". Στις αρχές της καριέρας του εξερεύνησε τις δυνατότητες και τις ιδιότητες του φωτός. Αργότερα αρνήθηκε την κινηματογράφηση, επεμβαίνοντας με διάφορους τρόπους κατευθείαν πάνω στο φιλμ. Την δεκαετία του 70 οι ταινίες του γίνονται πιο συμβατικές και αποκτούν ένα έντονο κοινωνικό περιεχόμενο. Ενώ οι πρόσφατες χαρακτηρίζονται ως "αφηρημένο" σινεμά, ένα είδος οραματικής μουσικής. "Οι
περισσότεροι άνθρωποι δεν μπορούν να δουν", δηλώνει. "Τα παιδιά μπορούν: έχουν ένα πολύ πιο ευρύ πεδίο οπτικής αντίληψης, επειδή το βλέμμα τους δεν έχει ακόμα εκπαιδευθεί από τους νόμους που ο άνθρωπος θέσπισε για την προοπτική και τη σύνθεση".

Πηγή: Essential Brakhage-Selected Writings on Filmmaking
(εκδόσεις McPherson & Co., 2001).


Μέχρι το τέλος του (το 2003) δίδασκε κινηματογραφικές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Κολοράντο. Το ίδιο έτος στις 12 Απριλίου, οι Sonic Youth έδωσαν συναυλία στη Νέα Υόρκη και διέθεσαν τα έσοδα στην οικογένεια του (ο Lee Ranaldo μάλιστα των Sonic Youth είχε δημιουργήσει μια μπάντα με την οποία επένδυσε μουσικά τη μελέτη του Brakhage Text of Light’). O τίτλος του δίσκου των Suede ‘Dog Man Star’ προέρχεται από την πιο γνωστή ταινία του σκηνοθέτη.

Εδώ, ένα εξαιρετικό site για το έργο του Stan Brakhage.
Επίσης ενδιαφέροντα, μια συνέντευξη στην Criterion, και stills από τις ταινίες του.




Stan Brakhage-Stellar


Επισης, μέσω YouTube:
Mothlight
Eye Myth
The Dark Tower
The Dante Quartet
Night Music
Prelude 2
Preludes #5

Πολύ κοντά στο έργο του Brakhage βρίσκεται o Λιθουανός Jonas Mekas, ο οποίος υπήρξε και ο πρώτος κριτικός κινηματογράφου της Village Voice, στον οποίο υπάρχει ειδικό αφιέρωμα στο φετινό φεστιβάλ Ecofilms της Ρόδου (20-25 Ιουνίου 2006).

4 Comments:

Blogger Mirandolina said...

ευχαριστώ τα μάλλα για τα εξαιρετικά απογεύματα που μου υπέδειξες!

20/6/06 19:11  
Blogger Γιώργος said...

Πολλά ωραία πράγματα σ' ένα ποστ.

20/6/06 19:49  
Blogger kukuzelis said...

Μόλις τώρα αξιώθηκα να δω τις ταινίες. Είχε χαλάσει η γρήγορη σύνδεση.

Μου φαίνεται ότι ο τρόπος που προσεγγίζει το φιλμ ο Brakhage είναι βαθύτατα αντικινηματογραφικός. Νόμιζα ότι το να θεωρείς τελάρο το κινηματογραφικό καρέ ήταν προ πολλού παρωχημένη αντίληψη.

24/6/06 01:29  
Blogger schottkey said...

Αντικινηματογραφικός.. Ναι, δεν είναι άστοχος ο όρος. Εξάλλου γι’αυτό και παρέθεσα τον Bacon, είναι πολύ κοντά στη ζωγραφιική όσα κάνει ο Brakhage. Τώρα, αν αυτό είναι κάτι παρωχημένο ή όχι, είναι σαφέστατα στο χέρι (ή στο μάτι καλύτερα) του θεατή να καταλάβει τι τέλος πάντων είναι αυτά που θέλει να πει ο Brakhage, και με ποιο τρόπο τα μεταφέρει σε φιλμ. Η επιρροή του σε όσα βλέπουμε σήμερα πάντως δεν είναι αμελητέα, εμένα σε πρώτη ανάγνωση μου έρχονται στο νου πολλά βίντεο κλιπ (βλέπε το ‘Driving’ των Everything But The Girl) αλλά και γενικότερα η φιλοσοφία του MTV (τα μικρά σποτάκια που χρησιμοποιεί το κανάλι μεταξύ διαφημίσεων και κλιπ), ή το ‘Se7en’ του David Fincher (βλέπε τίτλους αρχής).

Εξάλλου δεν είναι όλο του το έργο τα παραπάνω βιντεάκια. Το dvd που κυκλοφόρησε η Criterion με τίτλο ‘By Brakhage’ είναι ένα πολύ καλό δείγμα της δουλειάς του-εκεί κάποιος βλέπει πέρα από την τεχνική του hand-painting, ένα κλιπ για τη γέννηση (‘Window Water Baby Moving’ με όλες τις κλινικές λεπτομέρειες του γεγονότος) ή το ‘The Act of Seeing with One's Own Eyes’ το οποίο είναι ουσιαστικά ένα ντοκιμαντέρ για την αυτοψία-σαφέστατα πολύ δύσκολο στη θέαση καθότι περιλαμβάνει τομές των πτωμάτων, είναι περίεργο το συναίσθημα να παρακολουθείς τι βρίσκεται εσωτερικά του σώματός σου, πως είναι ο εγκέφαλός μας κτλ.

Κι ο ίδιος όμως έμοιαζε μακριά από όσα το σινεμά πρεσβεύει: "I don't need an audience at all."

26/6/06 09:37  

Post a Comment

<< Home








eXTReMe Tracker