Tuesday, May 24, 2005

Πες μου τί ειν' αυτό που βλέπεις/ουρανός ή ένας καθρέφτης;

Κ.Β. Στο Ρόδον. Πέμπτη βράδυ.
Σαν μια συγκέντρωση παλιών φίλων. Το Ρόδον στα τελευταία του, γεμάτο, η Joni Mitchell ακούγεται από τα ηχεία πριν ανάψουν τα φώτα. Η συναυλία είχε τον χαρακτήρα best of (ο τίτλος τα έλεγε όλα: 15 χρόνια κομμάτια).

Πέρασαν κιόλας 15; Θυμάμαι την πρώτη φορά που άκουσα τους Στέρεο Νόβα, ένα καλοκαίρι στις αρχές της δεκαετίας του 90, από μια εκπομπή που έπαιζε χιπ-χοπ (ειρωνεία;). Έμοιαζαν τόσο παράταιροι στο χώρο της ελληνικής μουσικής σκηνής, 3 ουρανοκατέβατα παιδιά από τα δυτικά προάστια, πειραματιζόμενα με αναλογικούς συνθετητές, πρωτόγονα drum beats, χειροποίητα εξώφυλλα. Πρώτη συναυλία στο Καφέ Παράσταση στα Εξάρχεια, ο Κωνσταντίνος να ξεχνά τους στίχους, το βίντεο κλιπ από το Μικρό Αγόρι-επιρροές από Jacob’s Ladder, και μετά η Ντισκολάτα, ο Ασύρματος Κόσμος, το Τέλσον, τα λάιβ σε μικρούς χώρους σαν μυσταγωγία, οι στίχοι που έμοιαζαν τόσο ποιητικοί μα συνάμα σκληροί, το ‘Αστραλον, ένα παλιό κομμάτι που είχε ηχογραφηθεί στην ταράτσα ενός σπιτιού το 1987: "Μπορείς να δεις καθαρά τώρα..."

Στην προσωπική του πορεία μετά την διάλυση των σΝ,ο Κωνσταντίνος Β. δεν άλλαξε μονοπάτι όπως ο Μιχάλης Δέλτα: παρ'όλα αυτά τα τραγούδια του απογυμνώθηκαν από το κοινωνικό τους πρόσωπο, απέκτησαν ένα στρώμα ερωτικό, σαν ένα άγαλμα που σχηματίζεται από ένα καλούπι γνώριμο, πιο λείο από πριν, κι όμως τόσο οικείο.

Τι περιμένει κανείς από μια τέτοια συναυλία άραγε; Η αφτιασίδωτη, γνώριμη φωνή είναι και πάλι εδώ: 3000 Μέρες, Κλεμμένο Ποδήλατο, Η Δύναμη της Αγάπης…. Highlights του live η ιδιόρρυθμη εκτέλεση του ‘Δύο’, η ‘Μιράντα’ (τόσο γυμνό, τόσο ειλικρινές), ο Γιάννης Παλαμίδας στο ‘Τυχερό Αστέρι’, το Ταξίδι στη Γη..
Εις το επανιδείν φίλε.

1 Comments:

Blogger AEon FluX said...

Nomiza oti sou arese perissotero o Delta gluke mou satraph.

9/11/05 01:25  

Post a Comment

<< Home








eXTReMe Tracker