gaijin in her black suede spikes

Here in my Akasaka hotel, I can't sleep. I get dressed and walk to Roppongi, through a not-unpleasantly humid night in the shadows of an exhaust-stained multilevel expressway that feels like the oldest thing in town.

Roppongi is an interzone, the land of gaijin bars, always up late. I'm waiting at a pedestrian crossing when I see her. She's probably Australian, young and quite serviceably beautiful. She wears very expensive, very sheer black undergarments, and little else, save for some black outer layer - equally sheer, skintight, and microshort - and some gold and diamonds to give potential clients the right idea. She steps past me, into four lanes of traffic, conversing on her phone in urgent Japanese. Traffic halts obediently for this triumphantly jaywalking gaijin in her black suede spikes. I watch her make the opposite curb, the brain-cancer deflector on her slender little phone swaying in counterpoint to her hips. When the light changes, I cross, and watch her high-five a bouncer who looks like Oddjob in a Paul Smith suit, his skinny lip beard razored with micrometer precision. There's a flash of white as their palms meet. Folded paper. Junkie origami.

This ghost of the Bubble, this reminder of Tokyo from when it was the lodestar for every hustler on the face of the planet, strolls on and then ducks into a doorway near the Sugar Heel Bondage Bar. I last came here right on the cusp of that era, just before the downturn, when her kind were legion. She's old-school, this girl: fin de siècle Tokyo decadence. A nostalgia piece.



William Gibson, 'My Own Private Tokyo'
Wired magazine, September 2001.

Vanished

Πρωτογνώρισα τον Kim Ji-Woon βλέποντας ένα κομμάτι που είχε σκηνοθετήσει για το πρώτο 'Three', την αρχική μορφή σπονδυλωτών φιλμ που οδήγησε στο πολύ καλό 'Three..Extremes'(με φιλμάκια από Park Chan Wook, Takashi Miike και Fruit Chan). Ύστερα ήρθε το 'A Tale of Two Sisters', και το σκοτεινό χιούμορ του 'A Bittersweet Life'.
Τον Choi Min-Sik δε γίνεται να τον ξεχάσεις, αν έχεις δει το 'Oldboy' και την τριλογία του Chan Wook Park. Έχει παίξει και τον ζωγράφο στο 'Μεθυσμένος με Έρωτα και Ζωγραφική', αλλά εδώ επιστρέφει σε γνώριμα μονοπάτια, αυτά της εκδίκησης.
Το αντίπαλον δέος Lee Byung-Hun (πρωταγωνιστής επίσης στο 'A Bittersweet Life' αλλά και το 'Joint Security Area') διαβάζω πως εκτός από ηθοποιός είναι και τραγουδιστής και μοντέλο, δημοφιλής στην Κορέα.

Το 'I Saw the Devil' είναι το 'Oldboy' χωρίς την τραγωδία: μια ιστορία εκδίκησης, που όμως πάει τελείως στραβά. Σαν πλοκή έχει τη δομή ενός αμερικανικού θρίλερ πάνω στο θέμα σίριαλ κίλερ, στον τρόπο που αναπτύσσει τις ιστορίες του ο David Fincher. Μόνο που απουσιάζουν πολλά απ'τα αμερικανικά κλισέ. Ο Ji-Woon παρουσιάζει τα πράγματα ωμά, με τα twists της ιστορίας προς το δυσοίωνο. Ο Choi Min-Sik ενσαρκώνει τόσο καλά το απόλυτο κακό, που νιώθεις να σπαρταράει στην οθόνη σαν ερπετό που δεν τον πιάνει κανένα βασανιστήριο. Σπουδαίος ηθοποιός.

Αλλά η κύρια ιδέα (της εκδίκησης) βουλιάζει μπροστά στη βία του φιλμ. Μερικές σκηνές είναι υπερβολικά βίαιες, σε σημείο να μου θυμίζουν έντονα Takashi Miike. Κι ουσιαστικά το 'I Saw the Devil' είναι το πάντρεμα του 'Ichi the Killer' με το 'Lady with a Vengeance'.



Το αντίθετο ακριβώς δηλαδή, όσων συμβαίνουν στο 'The Vanishing' του George Sluizer. Ο original τίτλος είναι 'Spoorloos' ('χωρίς ίχνος' στα ολλανδικά). Μιλά για την αναζήτηση του Rex για την κοπέλα του (Saskia), όταν 3 χρόνια μετά την εξαφάνισή της ο απαγωγέας της, ζητά να τον συναντήσει.Βασισμένο στο βιβλίο του Tim Krabbe 'The Golden Egg', ήταν απ'τα φιλμ που έβλεπα αραιά και που σε λίστες, αλλά ποτέ δεν έκανα τον κόπο να την ψάξω. Κακώς.

Το 'Vanishing' είναι απ'τα σπουδαία δείγματα ευρωπαϊκού σινεμά των eighties (γυρίστηκε το 1988). Έφτασε μέχρι τα Όσκαρ αλλά απορρίφθηκε λόγω μεγάλου μέρους γαλλικών διαλόγων που υπήρχαν στο φιλμ. Πολλοί το παρουσιάζουν με ταινίες του Hitchcock, αλλά έτσι η ιδέα κάπου χάνεται. Εμένα μου θύμισε πολύ έντονα τα ολλανδικά φιλμ του Veerhoeven, ιδίως το 'The Fourth Man', και με τρόμαξε όπως με είχε τρομάξει το 'Dear Zachary'.

Αυτό που σε φοβίζει στο 'Vanishing' είναι η αληθοφάνεια της ιστορίας. Τα πάντα θα μπορούσαν να συμβαίνουν στον καθένα από εμάς. Ο "κακός" του φιλμ είναι τρομακτικός (αξέχαστη η φιγούρα του Bernard-Pierre Donnadieu), γιατί είναι ένας από εμάς, θα μπορούσε να είναι ο γείτονάς σου. Τα άσχημα πράγματα στο φιλμ γίνονται μέρα μεσημέρι, σε ένα πολυσύχναστο βενζινάδικο. Κι όλα αυτά χωρίς σταγόνα αίμα. Η έκδοση της Criterion (δεν έχει extras) αποδίδει τα χρώματα της δεκαετίας του '80 άψογα. Το τέλος θα ήταν σοκαριστικό, αν δεν είχε αντιγραφεί (;) εις διπλούν, σε πρόσφατα χολιγουντιανά φιλμ. Απ'τις καλύτερες ταινίες που έχω δει τα τελευταία χρόνια. Αποφύγετε το αμερικανικό remake (με Jeff Bridges και Kiefer Sutherland) πάση θυσία.