artistrike half restrained

Ζούμε περίεργες εποχές. Δε χρειαζόταν να μπει το 2011 για να το συνειδητοποιήσω, φυσικά. Θυμάμαι παλιότερα, πιτσιρικάς, που διάβαζα για τη γενιά του "no future", και φανταζόμουν μια ολόκληρη φουρνιά εφήβων να περιμένει μια δεκαετία βγαλμένη από χωροχρονική τρύπα, τα διαβόητα '80s. Τους Βρετανούς τους έκαιγε το punk κι έβλεπαν τη Thatcher ως πραγματικότητα, όχι ως ολόγραμμα που μοιάζει σήμερα. Ήταν μια γενιά που γεννήθηκε στο χάος των '60s και μεγάλωσε στα καψαλισμένα '70s. Η ίδια γενιά, έφτιαξε την ανασφάλεια των '80s. Ο φόβος του AIDS κι ο ψυχαναγκασμός της απόκτησης κοινωνικού status και καριέρας γιγαντώθηκε. Στα '90s όλα έγιναν revival. Ζήσαμε τα πάντα απ'την αρχή- κι ας μην τα'χαμε δει από κοντά ποτέ. Τα '00s δεν τα θυμάμαι. Μάλλον είναι μια εικονική δεκαετία, ηλεκτρονική.

Για χρόνια αρκετά, όταν σκεφτόμουν την προηγούμενη δεκαετία, σκεφτόμουν τα eighties- δεν ξέρω γιατί συνέβαινε αυτό. "Ε δεν είναι και τόσο παλιό αυτό, γύρω στο 1985 βγήκε" -"Μα, έχουμε 2010, εικοσιπέντε χρόνια πίσω..". Δύσκολο να εξηγήσεις στον 20χρονο, που δεν ξέρει τι είναι το βινύλιο (όχι ότι το αγνοεί, δεν το ξέρει καν). Πλέον τα eighties είναι ανάμνηση, κι οι σημερινές εποχές μου μοιάζουν άχρονες τελείως. Δε μπορώ να προβλέψω όχι τι θα γίνει του χρόνου, ούτε το πώς θα'μαστε το καλοκαίρι. Σαν να κοιτάζω ένα ημερολόγιο λευκό, με ασημί ημερομηνίες. Για την κρίση δε θα πω λέξη.

Αυτές τις παράξενες μέρες, λίγο πριν/λίγο μετά την αλλαγή του έτους, άκουγα συνέχεια τον δίσκο των Violens, και βρήκα ειδικά στο 'Another Strike Restrained' τον ήχο που αρμόζει στην εποχή, το ρεφρέν που θυμίζει Prefab Sprout, τις κιθάρες που παραπέμπουν στους Hüsker Dü. Το λες και παυσίπονο.

Στο YouTube δεν υπάρχει η εκδοχή του άλμπουμ, αλλά το remix που αφαιρεί αυτό τον υπέροχο θόρυβο:

Another Strike Restrained

pic: artichoke halved, edward weston, 1930 [source]