hell inc.

Διάβαζα τις προάλλες κάποια πράγματα για την παράσταση ‘Μπορίς Γκοντουνόφ’ των Καταλανών La Fura dels Baus, που παίχτηκε στα πλαίσια του Ελληνικού Φεστιβάλ (24-28 Ιουνίου, Πειραιώς 260). Είναι (εντελώς) χαλαρά βασισμένο στο ομώνυμο έργο του Πούσκιν, ουσιαστικά όμως αναπαριστά την κατάληψη του θεάτρου ‘Ντούμπροβκα’ στη Μόσχα, το 2002, από Τσετσένους τρομοκράτες.

Δεν ξέρω σε τι βαθμό έχει ενσωματωθεί στην παράσταση το γεγονός, αλλά διαβάζω πως «Η παράσταση περιέχει σκηνές βίας και δεν απευθύνεται σε παιδιά». Κι ότι σε μερικές χώρες που παίχτηκε, δεν συνιστούσαν τη θέαση σε εγκύους.

Το συγκεκριμένο συμβάν είχε μεταφερθεί θεατρικά και στο ‘Nordost’ του Τόρστεν Μπουχστάινερ. Είχε παιχτεί στην Ελλάδα σε σκηνοθεσία Νίκου Χατζόπουλου, με την Μάνια Παπαδημητρίου σε κεντρικό ρόλο.


Λέμε συνήθως πως η τέχνη απλά αντιγράφει τη ζωή. Δυσκολεύομαι να θέσω τα όρια πού σταματάει η ζωή και πού αρχίζει η τέχνη. Αντιστοίχως, ποια πραγματικά γεγονότα μπορούν να γίνονται φιλμ, θεατρικά έργα, art installations. Τα παραδείγματα είναι άπειρα. Ό,τι συνέβη στο ‘Ντούμπροβκα’ το 2002 είναι κάτι παραπάνω από «δρώμενο» ή εμπειρία. Προσωπικά μιλώντας, το μεγαλύτερο ερώτημα που είχα κι έξακολουθώ να έχω για το συγκεκριμένο συμβάν, είναι το πώς είναι δυνατόν με την έκλυση των αερίων στην αίθουσα, να πέθαναν όλοι οι Τσετσένοι απ'το αέριο (εκτός από έναν).

Μέχρι και σήμερα, κανείς δε γνωρίζει ποιο ήταν ακριβώς αυτό το χημικό αέριο, και ποια η σύσταση του. Ακόμα και το άρθρο της Wikipedia, το περιγράφει απλά και δεν το ονομάζει. Οι υποθέσεις λένε για μια μορφή του ψυχο-χημικού αερίου Kolokol-1, που χρησιμοποιούσε η KGB ("the gas had such an influence on [Chechen siege leader Movsar] Barayev that he couldn't get up from [his] desk").



Το συμβάν στο θέατρο ‘Ντούμπροβκα’ φυσικά δεν ήταν το μόνο. Μια ματιά στο βιογραφικό του διαβόητου Shamil Basayev για παράδειγμα, θυμίζει αρκετές «επιχειρήσεις» των Τσετσένων. Εκτός από διάφορες επιθέσεις αυτοκτονίας και γνωστές μάχες (Γκρόζνι, Βέντενο), η πιο χαρακτηριστική είναι η κατάληψη του σχολείου στο Μπεσλάν της Οσετίας.

Βλέποντας το ντοκιμαντέρ για το Μπεσλάν, θυμήθηκα πολλά από εκείνο τον Σεπτέμβρη του 2004. Απ’την άλλη λυπήθηκα για διάφορους λόγους- η φύση του ανθρώπου δεν αλλάζει όπως φαίνεται..



Τα υπόλοιπα μέρη: 2, 3, 4, 5.