..and yves klein owns blue

Yves Klein, IKB 79.

1959.

via Tate Collection

wanna try?

klein blue

[via nothing is new]

mondrian owns geometry

[κλικ]

Άρπες και λευκά χάπια

• Έκανα το λάθος χτες κι έβαλα να ακούσω το νέο άλμπουμ της Joanna Newsom, και αγρίεψα. Νόμισα ότι γέμισε το δωμάτιο καναρίνια, κι έβλεπα παντού άρπες. Είναι και τριπλό πανάθεμά το, πόσους καφέδες πια να πιεις;

• Καμία έκπληξη ο νέος Omar-S, δε βλέπω καμία εξέλιξη στον ήχο του Four Tet στο ‘There Is Love In You’, οι Yeasayer απλά okay, έχω αφήσει τη Sade για απόψε..

• Οι φήμες που μιλούσαν για dubstep επιρροές στο ‘Oversteps’ των Autechre απ’ό,τι φαίνεται ήταν μόνο φήμες. Με μια πρώτη ακρόαση της (θέλω να πιστεύω) original κόπιας το άλμπουμ θυμίζει ημέρες ‘Amber’. Οι πληροφορίες ότι τα νέα άλμπουμ των Slayer και του Neil Diamond θα έχουν dubstep στοιχεία μέσα, ελέγχονται.

• Και αφού πιάσαμε την λέξη d**st*p: είχα πολύ καιρό να ακούσω τέτοιο ηχητικό αχταρμά, αλλά μιας κι έγινε η σύνδεση με το συγκεκριμένο μουσικό είδος, θα πω με ευκολία ότι ο Gonjasufi είναι ο Manu Chao του dubstep.

saturday night ghosts

παβλοφικό

Δεν υπήρξα ποτέ φαν του classic rock. Όχι τουλάχιστον με την έννοια του ανθρώπου που κυνηγά, συλλέγει δίσκους/κασέτες κι έχει να θυμάται πράγματα απ’το είδος. Βέβαια όπως κάθε έφηβος που μεγαλώνει στην Ελλάδα, άκουσα ήθελα-δεν ήθελα τόνους από Deep Purple, Rainbow, Doors κτλ. Ειδικά οι σχολικές εκδρομές ήταν φουλ στο classic rock (άπειρες επαναλήψεις της ίδιας κασέτας σε εξορμήσεις στην Εύβοια, το κασετόφωνο του πούλμαν είχε αναστενάξει). Σήμερα όλα αυτά μου μοιάζουν καταχωνιασμένα σε περιοχές του μυαλού που ανασύρονται δύσκολα.

Έψαχνα τις προάλλες στο net κάποια πράγματα για τον Ivan Pavlov, και θυμήθηκα τους Pavlov’s Dog. Ελάχιστες φωνές με εκνεύριζαν όσο αυτή του David Surkamp. Η πλάκα είναι ότι στην Ελλάδα (κυρίως λόγω του ‘Julia’) οι Pavlov’s Dog θεωρούνται ίδιας κατηγορίας με τα συγκροτήματα που ανέφερα προηγουμένως, ενώ στην πραγματικότητα μάλλον AOR τους λες, ή progressive. Άντε να βρω και κάποιες συγγένειες με τους Eagles ας πούμε (αν και το St.Louis απέχει αρκετά απ’το LA).

Σκεφτόμουν λοιπόν ότι, η (υπέροχη) εισαγωγή του ‘Late November’ θα ταίριαζε άριστα σε συγκροτήματα όπως οι Midlake, ή σε κάποιο άλλο αμερικανικό νεο-φολκ σχήμα όπως οι Fleet Foxes. Βγάλε τη φωνή του Surkamp, βάλε τον Bon Iver κι είμαστε στα ‘00s.
Θα μπορούσε αυτή η θεωρία να υφίσταται, αν δε μου θύμιζε εφηβεία, και το πόσο μελαγχολικό είναι να μεγαλώνεις σε μια μικρή επαρχιακή πόλη. Κι έτσι πήγα λίγο παρακάτω στην Sandy Denny. Αλλά η μελαγχολία δεν έφυγε.

performance of the decade?

Δεν έχω σκεφτεί ποια θεωρώ εγώ ως καλύτερη της δεκαετίας. Ίσως σε κάποια άλλη στιγμή. Με τίποτα όμως ο Daniel Day Lewis στο ‘There Will Be Blood’..
Πάντα μου έμοιαζε περίεργο να βλέπω ηθοποιούς, να μιλάνε για ηθοποιούς.

it’s the loneliness that’s the killer

Μπορεί το βίντεο και τα γραφικά του σήμερα να μοιάζουν cheesy, αλλά ακούγοντας ξανά τα παγωμένα synths του Adamski, τα σχεδόν acid house hi-hats, κι αυτά τα φωνητικά του Seal (που πια μόνο ως σύζυγος της Heidi Klum λογίζεται), θα χαρακτήριζα το ‘Killer’ πολύ μπροστά για την εποχή του. Μην κοιτάς τα χορευτικά μετά το 2’20” γιατί θα πέσεις σε αιώνια λούπα Technotronic-Pump Up The Jam.

1990. Ή αλλιώς, αναμνήσεις απ’την MTV εποχή.

The title of the song comes from the line "It's the loneliness that's the killer," which occurs only once in the introduction to the Seal version and not at all in the Adamski version.
The song also contains the lyrics "Racism in among future kings can only lead to no good, besides, all our sons and daughters already know how that feels"

a january post atari chess break blog post

[κι άλλο ρετρό, εδώ]

[incunabula] Έχει πλάκα να διαβάζεις αυτές τις ημέρες αθλητικές εφημερίδες. Σε διαπόμπευση ο Ντιόγκο, με τις εμφανίσεις του (και τα ντιρέκτ/κροσέ). Ξαφνικά φέτος εξαφανίστηκαν απ’τη μνήμη οι ύμνοι για τον παικταρά που είναι ανώτερος του Τζιοβάνι και σχεδόν ισάξιος του Ριβάλντο. Θυμάμαι χαρακτηριστικότατα 5 δημοσιογράφους αντικειμενικών (υποτίθεται..) εφημερίδων που ειρωνεύονταν τον Τζιοβάνι σε σύγκριση με τον Ντιόγκο, και ταυτόχρονα όσους ακροατές έκαναν το λάθος να ψελίσουν «μα, είναι πολύ νωρίς, ας μη βγάζουμε συμπεράσματα..». Σε ένα κοινό που μασάει κουτόχορτο, τέτοια «δημοσιογραφία» μας ταιριάζει.


[amber] Διάβασα τον ‘Τρίτο Άνθρωπο’ του Graham Greene, και παρότι είχα δει την ταινία του Carol Reed, παρότι γνώριζα το twist, όλα έμοιαζαν διαφορετικά: ακόμα και στην κακή μετάφραση, υπήρχαν φράσεις που τρυπούσαν τη σελίδα και διάβαζες με τη μία όσα ο Greene έλεγε, χωρίς κανένα μεσάζοντα.


[tri repetae] Ένα πολύ ωραίο mix (με jazz διάθεση) απ’το infinitestatemachine: Round About Midnight. Έγινε για το site των Juju & Jordash (a.k.a. το γκρουπ στο οποίο ανήκει το άλμπουμ που δεν πρόλαβα να βάλω στα 20 της χρονιάς, γιατί δεν μπόρεσα να βρω).


[chiastic slide] Σαν χτες γεννήθηκε (3/2/1894) ο ζωγράφος Norman Rockwell. Είχα δει ζωγραφιές του από δω κι από κει, και πάντα μου άρεσε αυτό το ρετρό, oldfashioned αμερικάνικης τεχνοτροπίας στυλ του (σαν να ήταν προορισμένοι οι πίνακες για κάποιο τζάκι σε σπίτι στο λιβάδι, σε λευκοβαμένα κουρεία του Νότου, ή diners με έντονα χρώματα). Χτες όμως ανακάλυψα ότι σ’αυτόν ανήκει ο πίνακας που στόλιζε το εξώφυλλο της ελληνικής έκδοσης ενός απ’τα αγαπημένα μου βιβλία, το ‘Σάββατο Βράδυ, Κυριακή Πρωί’, του Alan Sillitoe.

[Όλα τα έχει πει η μουσική]

[lp5] Δεν είμαι φαν της folk, η αλήθεια είναι ότι ειδικά οι αναβιώσεις της τα τελευταία χρόνια μου προκαλούν βαθιά χασμουρητά. Όμως με δυο-τρεις πρόχειρες ακροάσεις ο νέος δίσκος των Midlake μου ακούστηκε πάρα πολύ ωραίος. Δυστυχώς απ’ό,τι φαίνεται είναι απ’τα γκρουπ που ποτέ δε θα κερδίσουν τη δημοτικότητα των Animal Collective ή του Bon Iver, εκτός αν πέσουν ξαφνικά πάνω τους διάφορα remix (όπως συνέβη στο ‘Roscoe’). Μαθαίνω ότι το Pitchfork τους έθαψε στο αντίστοιχο review- ε, ένας λόγος παραπάνω για να αγαπήσεις το ‘Courage of Others’.






[confield] Μερικές φωτό από ένα απ’τα αγαπημένα μου μπλογκ, Nic Cage as Everyone.

[draft 7.30] WAXIN’ AND MILKIN’:
This photo of Tom Waits > Any photo you’ve ever taken

[untilted] Τον Ζάχο τον είχαμε, βρήκαμε και τον μικρό (δεν είναι τυχαίο ότι αν βάλεις στο Google “Ζάχος Χατζηφωτίου”, βγαίνουν εικόνες του ‘Up’).

[quaristice] The Third & The Seventh from Alex Roman on Vimeo.

(βλέπεται μόνο σε HD και fullscreen)

[oversteps] Τελικά το ‘Gravity’s Rainbow’ είναι 3 βιβλία σε 1. Έπρεπε να το είχα υποψιαστεί.
Κατά τα άλλα, τσάι (Earl Grey κατά προτίμηση), σκάκι (online, με Ινδούς αντιπάλους) και συμπάθεια.