Οι τελευταίες μέρες σιωπής

B12-Hall Of Mirrors (Digitonal's String In Space Remix)

Το ‘Last Days Of Silence’ των B12 (οι οποίοι είναι από τα λίγα βρετανικά ηλεκτρονικά σχήματα με ιστορία, που παραμένουν αξιοπρεπείς μέχρι σήμερα) κυκλοφόρησε φέτος από την ομώνυμη δική τους δισκογραφική. Οι Digitonal που κάνουν το remix έχουν να κυκλοφορήσουν κανονικό άλμπουμ από το ‘In Silence’ του 2005- αλλά ακόμα κι οι live κυκλοφορίες τους αξίζουν.


B12
space 12

digitonal
digit space


pic: narelle autio

sun∙rise

*σναπ*

soundsnap.com
Για τους «άρρωστους» με τον ήχο και τα samples. Τα “δείγματα” δουλεύουν άριστα σε Reason και Ableton. Υπ’όψιν, το site είναι ελληνικό.
Στη φωτό, ένα αναλογικό moog synthesizer.

αθωότητα;

Björk-Innocence (Alva Noto Unitxt Remodel 12" Remix)

Στα γενέθλια μου, παίζει στο ΟΑΚΑ. Δεν ξέρω αν θέλω να την δω ή όχι.
Απ’την άλλη όμως, όπως έλεγε ο agent Dale Cooper στο Twin Peaks, «αξίζει μια φορά την ημέρα να κάνεις ένα μικρό δώρο στον εαυτό σου». Έστω, μια φορά το χρόνο..

There will be bud.

the business

Είχα σκοπό να γράψω εκτενές ποστ για την Eurovision και το αστείρευτο γέλιο που μου χάρισε, για τις ασυναρτησίες που έλεγα during (που λένε και στο χωριό μου) και τα σχόλια που μου έστελναν [Αρμενία=κέλλυ κελεκίδου, γάμπα χαφ της Αρμίνια Μπίλεφελντ, Βοσνία=το καλύτερο τραγούδι της βραδιάς (άθλια σκηνική παρουσία), Κροατία=κερκυραίοι γόηδες (άνευ κιθάρας), Ουκρανία=μπουζουκομούνι, Ισπανία=επόμενη διαφήμιση των Jumbo, Σερβία=Φωτεινή Δάρρα (του χρόνου στο ηρώδειο σε αφιέρωμα Μάνος Λοΐζος)], αλλά οι εξελίξεις σε ξεπερνάνε (όπως πάντα άλλωστε). / Δίπλα μου σε μπαρ κάθεται 38άρηςπατημένος, κάμπριο, με αμάνικο γελέκο: ringtone έχει το κομμάτι που μου τη δίνει πιο πολύ αυτή την εποχή, το ‘Μέσα Σου’ των Stavento, μ’αυτή την πνιχτή ποντικίσια φωνή του ρεφρέν. Αλλά αυτό είναι το λιγότερο: στην εισερχόμενη κλήση, το όνομα που εμφανίζεται στην οθόνη γι’αυτόν που τον καλεί είναι «ΑΑΑΧΧ». Τι να υποθέσω; / Και μην ξεχνάς: καλοκαίρι+“indie κοινό της πόλης”=the horror, the horror.

Αριστερά στη φωτό είναι ο Μανώλης Αγγελόπουλος, δεξιά ο πιανίστας Larry Harlow. Ή λάθος τα έγραψα;

κι όλο λέω πως θα ξεχάσω

each and every one

Στο βίντεο δεν είναι ο Robert Smith με το σαγόνι του Morrissey, αλλά η Tracey Thorn των Everything But The Girl. Παραβλέπω το άγαρμπο σούρσιμο χάριν κίνησης κι αναφέρω πως έχουμε 1984- το ‘Each and Every One’ κυκλοφόρησε ως single από την Blanco Y Negro, μετέπειτα συμπεριλήφθηκε στο ντεμπούτο τους ‘Eden’. B-side ήταν το ‘Laugh You Out The House’. Είχε προηγηθεί 2 χρόνια πριν η διασκευή τους στο ‘Night and Day’ του Cole Porter στην Cherry Red. Ούτε το σετάκι ζακέτα-φούστα θα σχολιάσω- ο Ben Watt παιδάκι τελείως. Τι δεκαετία κι αυτή..

τόσο μακριά, τόσο κοντά

6 χρόνια πριν: Πολύ προτού το (ευρωπαϊκό) minimal house καταντήσει καραμέλα, κι όταν ακόμη υπήρχε μουσική μέσα του (κι όχι μόνο ένα βαρετό plink-plonk):

Jürgen Paape-So Weit Wie Noch Nie


Ο Jürgen Paape είναι συν-ιδρυτής της (κολοσσιαίας πλέον) δισκογραφικής Kompakt, κι αυτός από τους τρεις «ιδιοκτήτες» που έχει τη μικρότερη δισκογραφική παρουσία. Ο δεύτερος Michael Mayer έχει πλήθος κυκλοφοριών (κυρίως στην Kompakt), ενώ ο Wolfgang Voigt θέλει αρκετό χρόνο για να συγκεντρώσει κάποιος τη μουσική από τα 33 (!) alter ego του κάτω απ’τα οποία κάνει μουσική. Το αριστουργηματικό ‘Pop’ του Voigt, ως Gas, από το 2000, επανακυκλοφορεί φέτος μαζί με άλλα τρία του CD (‘Gas’, ‘Zauberberg’, ‘Königsforst’) σε τετραπλό boxset από την Kompakt, αλλά και από την Raster-Noton με οπτικό υλικό, και κομμάτια από τη σειρά ‘20' To 2000’.

pic: richard hammond

“Don't Try.”

Ο τίτλος, από την επιγραφή στον τάφο του Charles Bukowski.

pic: narelle autio

saturday night's alright for hunting

Έξι σάββατα πριν, στο Fuzz στον ΚΒ: μια παρέα πιτσιρίκια, πρωτο-emo, μιλάνε δίπλα μου και ψευτοκουνιούνται επί 2 ώρες σερί. Πολύ αμφιβάλλω αν έχουν πάρει χαμπάρι ότι κάποιο λάιβ λαμβάνει χώρα στη σκηνή. Μάλλον θα νομίζουν πως απλά ο dj πού και πού λέει και κάποιο «ευχαριστώ». Η συναυλία αν δεν παιζόταν το ‘Μιράντα’ θα χαρακτηριζόταν άνετα απογοητευτική, πράγμα που με κάνει να σκέφτομαι πρώτον πόσο διαφορετικά έβλεπα κάποια άτομα πριν κάποια χρόνια, και δεύτερον τι κοινό μπορεί να έχω με κάποια παιδιά που τυφλά ακολουθούν κάτι με πάθος κι αγκαλιασμένοι τραγουδούν ένα κομμάτι, με όποιο τρόπο κι αν εκτελεστεί αυτό. Ο ΚΒ τυλίγεται με γάζες στο πρόσωπο, εγώ έχω σιχαθεί το Fuzz γιατί έχω δει καμιά δεκαριά λάιβ εκεί φέτος, και έξω ψιχαλίζει αρκετά σπαστικά για να εκνευριστείς- αποφάσισε, θα βρέξεις ή όχι; Ακολουθούν ποτά σε μπαρ με ‘90s trash hits. Ναι, έπαιξε και Χρήστο Κυριαζή.

Έξι σάββατα μετά, με υποψίες ηλίασης και τρέιλερ του γεγονότος τον απαραίτητο πονοκέφαλο, ρίχνω εικονικά κέρματα για το αν θα βγω απόψε ή όχι. Rahsaan Roland Kirk, 2562, Kangding Ray, Weather Report, Omar S, το Winamp κόλλησε και δεν κάνει scrobbling. Βαριέμαι να βρω τι φταίει. Βγάζω χαζές φωτό, γεμίζω ποστ-ιτ που ξέρω πολύ καλά πως ποτέ δε θα χρησιμοποιήσω, αναβάλλω να κατεβάσω τα καλοκαιρινά. Σκέφτομαι ανθρώπους που είναι αρκετά μίλια μακριά μου- κι ανεπαίσθητα συνειδητοποιώ πως αυτό που μας δένει με τις αναμνήσεις και τους ανθρώπους και μας κάνει να τους θυμόμαστε μέρες ή και χρόνια μετά, δεν είναι μόνο όσα έζησες ή οι εικόνες, οι μουσικές που μοιράστηκες κι οι τοποθεσίες που είδες μαζί τους, αλλά και τα μέρη που τους πρωτοσυνάντησες ή τους γνώρισες. Σκέφτομαι ένα μπαλκόνι απ’όπου μπορούσα να δω την Αθήνα από ψηλά κάπως διαφορετική, και προσπαθώ να βρω ποιο αόρατο λινκ συνδέει αυτή την εικόνα με ένα συγκεκριμένο πρόσωπο, έναν συγκεκριμένο άνθρωπο. html εγκεφάλου, μπορεί και συναισθημάτων- ας πρόσεχα να μη χάζευα όταν κάναμε πληροφορική στη σχολή.

sparks

junktion

Peverelist-Infinity Is Now


απ’το ep ‘infinity is now/junktion’, στην tectonic.
η φωτό από το rotterdam, από τους εορτασμούς του rotterdam blitz.

25 τίτλοι

..που θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν οι εκδόσεις Μόντερν Τάιμς για βιβλία, αν ξέμεναν από έμπνευση:



Τα δάκρυα της σελήνης
Μια νεράιδα στο χαρέμι του Αλή πασά
Φεγγάρι αλλούτερο
Της χαρμολύπης μαραθιά
Νιο σε γνώρισα, σοφό μ’αφήνεις.. *
Μαγεμένος Ουρανός
Άστρα στο μαβί της φόρεμα
Ένα ποτάμι από σάρκα.. *
Ο Ρωμαίος αγαπάει τυφλά
Οι νυχτιές του Καΐρου
Μεθυσμένη ανατολή στα πράσινά της μάτια.. *
Μάγισσα Σουλτάνα
Πέπλο από γιασεμί
Πιότερο από ποτέ.. *
Μάγια κρύφτηκαν σ’ένα σοκάκι του Μαρόκου
Ένα Κορμί από σαλέπι και ηχόχρωμα (..)
Νεφέλη, ζεις για όσα έζησες
Η Πεταλούδα πέταξε ψηλά.. *
Το Νυχτέρι του Μαχμούντ
Γυναίκα Γη
Τσιγγάνα καρδιά
Αστριά αντανακλούσαν τα μάτια της.. *
Δακρυσμένη Μαρμαρυγή
Άστρα και μηρυκασμοί
Αφιονισμένο Παραθύρι



(*οι τελείες είναι προαπαιτούμενο, δίνουν έμφαση)

Μάντεψε ποια απ’αυτές είναι πραγματική. Διαβάζονται αυστηρά με τη φωνή που αναγγέλλει τα βιβλία στο Alter.

mo’

Hudson Mohawke-Still On It

Απ’το 12” ‘Ooops’ στη Wireblock (όπως κι αυτό).

η ωμότητα των πραγμάτων

"I think he probably picked me because he got value for money," she says. "He got a lot of flesh."

Neither did the tattoos please the painter Lucian Freud, for whom Sue Tilley posed over four years in the early 1990s. "It wasn't the fact that he didn't like the tattoos," she says. "It was the fact that the colour disturbed him. Because he adores flesh so much, and to have sort of green flesh and pink flesh isn't really normal." Freud covered the tattoos with flesh-coloured paint before he set to work.

The ballad of Big Sue

.


A life-sized Lucian Freud painting of a sleeping, naked woman has set a new world record price for a work by a living artist at a New York auction.



most expensive paintings
freud by bacon

ice cold

tags: electronic, stage & screen, abstract, industrial, score, ambient

Brad Fiedel-Terminator main title theme (extended version)

εσύ δεν μπορεί να αγγίξει αυτό

here's the only truth.